Vuslat

Vuslat 25

Perişan haldeydi Ferit. 3 gündür Seyrandan haber almıyordu. Bakılmayan bir taşın altı yoktu. İspanya'yınında altını üstüne getirmişlerdi ama yoktu. Hiçbir yerde yoktu.
Aslan Feriti ilk defa görüyordu. Yanına yaklaştı.

"Abi yapma böyle, bırakırsan kendini nasıl bulucaz biz yengeyi."

"Koruyamadım Aslan, benim için değerli olan tek şeyi koruyamadım."

"Abi dur bi ölüsünü mü bulduk? Allahtan ümit kesilmez"

Kapının çalınmasıyla ikiside o tarafa baktı. Ezgi girmişti içeri. Bir kutuyla.

"Ferit bey, bir kurye getirdi efendim sizeymiş."

Paketi aldı Ferit. Kutuyu açtığında kesilmiş saçlar vardı. Bir tutam da değil, iki avuç dolusu kadar. Altında beyaz bir kağıt vardı. Eline aldı kağıdı.

"Her yeri arıyormuşsun, bulamamışsın, perişanmışsın. Merak etme parça parça göndereceğim sana nişanlını, ilk olarak saçlarından başladım kıymetimi bil, koklar koklar ağlarsın :)

                                     Ömer Kaplan"

3 gündür tuttuğu tüm gözyaşlarını oluk oluk akıtıyordu. Elindeki saçları burnuna götürdü, seyrandı. Seyran kokuyordu. Çenesini sıktı.

"Bu orospu çocugunun babasını al. Depoya götür. Bizzat ilgileneceğim."

Aslan giderken kapıdan suna da girmişti, büyük bir gürültüyle.

"Nerede benim kardeşim?"

"Suna."

"Nerede diyorum Ferit."

"Bilmiyorum"

Deyip susmuştu.

"Bilmiyorsun."

Eliyle alnını sıvazlayıp odada volta atıyordu.

"Senin yüzünden dimi?"

"Benim yüzümden."

Bu kabulleniş, çok zordu Ferit için.

"En azından yaşadığını biliyordum sen yokken, İngiltere'de arada görüntülü konuşurduk. Anlatırdı bana anlamadığım bi ton şey. Ama şimdi yaşıyor mu onu bile bilmiyorum, senin yüzünden. Başına ne geliyorsa senin yüzünden zaten. Bul onu Ferit. Yoksa seni öldürürüm."

Çıktı odadan. Benim yüzünden diye tekrar etti yeniden içinden Ferit. Belki bu kadar zorlamasaydı, gelsin diye uğraşmasaydı, affetsin diye köpek olmasaydı kapısında. Seyran şu an mutlu olacaktı. Onsuz olacaktı ama yaşayacaktı. Bu gerçeğin yüküyle yere çöktü.

"Neredesin Seyran, nerdesin?"

***

3 Gün Önce

Seyran gözünü açtığımda Büyükada da ki evdeydi, oradaki yatak odasında. Buraya nasıl geldiğini bilmiyordu.
Yataktan kalktığında başının ağrısıyla yüzünü buruşturdu. Kapıya gitti açmak istedi açamadı. Kapıya vurdu. Defalarca en sonunda kilit sesini duydu. Kapı açıldığında karşısında Ömer vardı. Ama bitik bir haldeydi.

"Ömer."

"Seni kaçırdığım için üzgünüm, ama Feriti öldürmek için sana ihtiyacım var."

"Ne diyorsun sen manyak mısın?"

Güldü Ömer.

"Sevdiğim kadını öldürdü. Kollarımın arasındayken."

Duyduğu şeyle şaşırdı Seyran.