Cüneyd ve Zeynep 🤍

Cüneyd sözü2 (tam kurgu)

Selamın aleyküm. 🌸

Bugün okula gitmedim, fırsattan istifade size kurgu yazdım. 💗

Beğeniyorsanız oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. ✨

İyi okumalar. 🤍

✨ ~Cüneyd'in ağzından~ ✨

Zeynep tam 1 aydır hastanedeydi.

Doktor Zeynep'in durumunun belki fizik tedavi ile düzelebileceğini, ama bunun aylar, yıllar bile sürebileceğini söylemişti.

En azından bir umut vardı, değil mi?

Zeynep'in yüzü gülmüyordu. Çok ağrısı vardı. Testler ve tedaviler canını öylesine yakıyordu ki, bazı tedavilerde acıyla ağlamaları koridordan dahi duyuluyordu.

Ve ben buna dayanamıyordum.

Levent Bey'in evindeyken 8 kilo vermişti, üstüne hastanede 5 kilo daha vermişti. Oturmaya bile hali yoktu, sürekli yatıyordu. Doktor  " Bacaklarında güç olması için yemen lazım." demişti. Ama Zeynep yemeden içmeden kesilmişti.

Levent Bey ile dokunma korkumu yenmek için günde 3 saat terapi alıyordum. Levent Bey bunu ilk tanıştığımız zamanlarda da teklif etmişti. Denemiştim, ama sürekli kriz geçirince bir haftada bırakmıştım. Ama şimdi gerçekten istekliydim. Ve korkumu yenmeme çok az kalmıştı. Uzun süreli temaslarda vücudum hâlâ kasılıyordu, ama uzun süreli dediğim birkaç dakika süren temaslardı.

Bir yanım korkumu yendiğim için çok mutluydu, diğer yanım Zeynep'in canı yandığı için kan ağlıyordu. Canı yanıyordu kelimesi lafta değildi, gerçekten çok canı yanıyordu.

Tabii Zeynep korkumu yenmek için terapi aldığımı bilmiyordu. O gün ona sarılmanın öyle gaza geldiğimi falan sanıyordu. Bir daha temas etmemiştik, zaten ondan sonra çok görüşemedik. Günleri
Ağlayarak tedavi - zorla yemek - uyku şeklinde geçiyordu.

Bugün artık iyileştiği için fizik tedaviye başlayacaktı. O bana söyleyemesede fizik tedavi de yanında olmamı çok istiyordu. O Bunu Meryem Hanım'a söylemiş, Meryem Hanım'da aramızda sır olarak bunu bana söylemişti. Tabii o da bunu bana söylerken çok çekinmişti. Çünkü hala kimseye dokunamadığımı düşündüğü için ola ki Zeynep'in birine tutunması gerektiğinde sadece Meryem Hanım'a ya da Naim Efendi'ye tutunabilirdi, ben ise onu sadece uzaktan izleyebileceğimi düşünüyordu.

Kimse bilmiyordu ki ben onun için çocukluk korkumu yenmiştim.

İşte o büyük gün, fizik tedavinin ilk günü.

Zeynep tekerlekli sandalyeye oturtuldu. Zeynep hala benim de geleceğimi bilmiyordu. Yüzü o kadar üzgün duruyordu ki, ona sürpriz yaomaktan vazgeçip hemen çıkmayı düşündüm.

Tam gidecekleri sırada sandalyesini tutan Meryem Hanım gizlice kenardan izleyen bana döndü. Gideceğimizi işaret etti, bende başımla onaylayınca tekerlekli sandalyenin kenarına çekildi. Zeynep ise Meryem Hanım'ın ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordu.

" Anne, neden çekildin? Yoksa sandalyeyi hemşire mi sürecek? "

Bunu duyunca tebessüm ederek sandalyeyi tutmak için oraya geldim.