KOD ADI : KABUS

15. BÖLÜM|| ILIMLI YAKLAŞIMLAR

Düğünün sonlarına doğru gelmeye başlamıştık.
(Asla yazmaya üşenmedim)

Biz masada tim ile birlikte otururken telefonum çaldı. Kimin aradığına baktığımda yabancı numaraydı. Müsaade isteyip dışarı çıktım. Soğuk hava bedenime çarptığında gülümsedim. Telefon hala çalıyordu. Her kim aradıysa daha fazla bekletmeden telefonu açtım.

" Alo, kızım ben annen," dedi. Sesi başta yabancı gelse de Zeynep hanım olduğunu anlamıştım.

" Buyrun," dedim sadece. Kısa cevap vermem onu üzmüş olmalı ki derin bir nefes çekti ve konuşmaya başladı.

" Kızım. Baban ," dedi ve durdu. Mehmet beye ne olmuştu ki. İçimi ürperten bir endişe sardı bedenimi.

" Ne oldu. Bir sıkıntı mı var Zeynep hanım," dedim.

" Kızım baban vuruldu. Hastanedeyiz," dedi ve ağlamaya başladı. Ne demek vurulmuştu. Kim vurmuştu ki.

" Konum at," dedim ve kapattım. Tamam kabul biraz sert olmuştu ama korkuyordum. Neden bilmiyordum.

Kim derdi ki KABUS  hiç Tanımadığı bir adam vurulduğu için korkuyor diye.

BEN KOD ADI: KABUS DAĞLAR DA GEZEN CANAVAR.

BEN ECEL KORKMAZ BERBAT BİR HAYATA SAHİP OLAN

BEN ALA KORKMAZ ESKİ ADIMI ANDIKÇA ACI ÇEKEN KADIN

BEN YENİ BİR AİLEYE SAHİP OLAN KADINIM.

•••

Son sürat motor ile hastaneye gidiyordum. Hastaneye geldiğimde hemen motordan indim. Kaskımı da kolumun altına aldım ve hastaneye doğru koştum.

İçeri girdiğimde danışmanlığa doğru ilerledim.

"Mehmet Özçelik bir bakar mısınız," dedim. Kız önce bana baktı sonra da bilgisayardan bir şeylere baktı. Tekrardan bana baktı ve konuşmaya başladı.

"Kat 3 sağdan ikinci ameliyathane hanımefendi," dedi.

Ben hanımefendiye mi benziyordum. Peh, bir elbise giydim diye hanımefendi olduk.

Hızlıca 3. Kata çıktım ve ameliyathaneyi buldum.

Ameliyathanenin önünde yaklaşık 50'ye yakın kişi vardı. Ne güzel Mehmet beyi seven çok kişi var. Keşke bende öyle olsaydım.

Gözlerim onca kişi içinden Zeynep hanımı buldu. Yere çökmüş kafasını elleri arasına almış ve ağlıyordu. Yıkılmıştı.

Yanına yaklaştım.

Yere yanına çöktüm.

Herkes bana bakıyordu. Her hareketimi izliyorlardı.

Umursamadım.

Zeynep hanım geldiğimi fark etmişti. Ama bir şey demiyordu. Galiba ne yapacağımı merak ediyordu.

Biraz duvara baktım. Kafamda kelimeleri tartrım .

Kafamı Zeynep hanıma çevirdiğim de bana bakıyordu. Bende ona baktım. 2/3 dakika sonra tekrardan gözlerimi karşımdaki duvara çevirdim ve konuşmaya başladım. " Hayat Zeynep hanım hayat. Bu hayat denilen illet şey bizi sevdiklerimiz ile sınar. Özelikle de o kişi ile aramızdaki bağlantı aşk ise. Siz de şuan da aşkınız ile sınanıyorsunuz. Ben de sınandım bir aile ile. Bende sınandım 7 kişi ile . Kendinizi toplayın Zeynep hanım. Ayakta kalın. Siz tek değilsiniz. Çocuklarınız,sevdikleriniz , arkadaşlarınız var. Mehmet beyi unutun demiyorum ama kendinizi toplayın Zeynep hanım. Ben de kendimi topladım . Ama içten içe ölüyorum. Ben kendimi öldürüyorum. Ben hastanede kaç defa birinin ölüm haberini aldım biliyor musunuz. Ama ayaktayım. Siz de ayakta durun," dedim ve ayağa kalktım. "Ben bir dışarı çıkayım geçmiş olsun," dedim.

___________________________________________

16. Bölüme ulaşmak için biraz daha oy vermeniz lazım.

Takip etmeyi unutmayın.