Hellooo ikinci bölümle karşınızdayım. Her gün bölüm atmaya çalışacağım. Kurgunun nasıl olduğunu ileriki bölümlerde anlayacaksınız. ❗Hatalarım varsa lütfen düzeltin. ❗Başka kitaplardan ve karakterlerden bahsetmeyin. Hadi bölüme geçelimmm <3
.......
Damla:Yarın doğum günümmm
Damla:Geleceksin değil mi?
Damla:Geçen yıl gibi olmayacak?
Damla:Kendime yeşil bir elbise aldım
Damla:Çok güzel
Damla:Atayım
Damla:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Damla:Nasıl?????
Damlanın mesajlarını tek tek okudum. Derin bir nefes verdim. Gidip gitmeyeceğimi bilmiyordum. Ofladım. Telefonu yatağın bir köşesine fırlattım. Ne yapacağım? Geçen yılda gidememiştim. Aslında Damlanın sadece on altı yaşıncı doğum gününe gitmiştim. Ve sonu berbattı. Yataktan kalkıp boy aynasından kendime baktım.
Bunu yapan tek ben değilimdir demi?
Aynanın yanından geçip giderken kendime bakmayı seviyordum. Kendimi inceledim. Açık kahverengi saçlarımı yukardan toplamıştım. Yüzüm her zamanki gibi solgundu. Mavi gözlerim ise uykusuzluktan kıp kırmızıydı. Bazen bütün bunlar olmasa nasıl biri olurdum diye düşünüyorum. Eğer hassas ve içine kapanık biriyseniz hayatınızda olan bazı şansları kaybediyordunuz. Çok arkadaşınız olmuyordu. Sadece bir veya iki arkadaşınız olurdu. Bazen sıkılıp gidenlerde oluyordu. Benim tek arkadaşlarım Damla, Ayaz ve Ceylindi. Damla ve Ayazla okulda tanışmış, Ceylinle ise bir bankta ağlarken tanışmıştım. Saatlerce birlikte oturmuştuk. Onu ilk kez görmeme rağmen içimi açmıştım. O günden sonra benim kız kardeşim gibi olmuştu. Çoğu kişinin bilmediği sırlarımı Ceylin biliyordu. Çünkü bir tek o beni yargılamıyordu. Damlanın bilmeme sebebi bir kez söylemeye çalıştım. Ancak sadece telefonuyla ilgilenmişti. Bir kaç kez yine denedim ama ilgilenmiyordu. Ceylin benim üst komşumdu hemde. Çoçukluktan beri komşuyduk. Güzel bir şans...
Düşüncelerimden ayrılıp odadan çıktım. "Sakin ol. Sadece soracaksın." Dedim fısıldayarak. Küçük adımlarla salona geldim. Babam kanapede oturmuş televizyon izliyordu. Bu gün işe gitmemişti. Benim geldiğimi anladı ancak umurunda olmadı. Hayır Eda. Ağlamayacaksın. Bunu hep söylüyorsun ama sonunda ağlıyorsun. Boğazımı temizledim. Bakışlara bana döndü. "Ne?" Dedi sert sesle. Yutkundum. Hadi ama Eda. Yapabilirsin. Sadece arkadaşının doğum günü için izin isteyeceksin. Ne kadar zor olabilir? Hadi. "Ben.." Ne söyleyeceğimi unutmuştum. "Damlanın doğum günü için izin isteyecektim. Yarın doğum günü." Dedim anında. Gözlerimi sıkı sıkı yumdum. Karşıdan gelecek cevabı bekledim. Cevabı çok iyi biliyorsun.
