Czasem jedna osoba potrafi odmienić nasze życie. Niespodziewanie wejść do jego wnętrza, opętać serce. Ta jedna osoba potrafi dać więcej wsparcia i nadziei niż ktokolwiek inny. Nadać sens naszej codzienności. Za każdym razem gdy ją widział, jej wido...
Otwierając powoli zaspane oczy szukała dłonią ciepła Serkana. Zaskoczona chłodem usiadła na łóżku naciągając na swoje nagie ciało prześcieradło. Dostrzegając czerwoną różę na szafce nocnej uśmiechnęła się i sięgnęła po liścik. Powąchała kopertę i zamknęła oczy rozkoszując się swoim ulubionym zapachem.
Dzień dobry kochanie,
Obiecałem, że każdego poranka będziesz budzić się w moich ramionach, ale spałaś tak pięknie, że nie miałam serca Cię budzić.
Jesteś najpiękniejszą kobietą w tym wszechświecie.
Kocham Cię
P.S. W kuchni czeka na Ciebie ulubione śniadanie. Po tak fascynującej i energochłonnej nocy musisz odzyskać siły
Zjadając ostatniego naleśnika Eda uśmiechnęła się szeroko. Rozejrzała się po domu, który stworzyła nie wierząc w swoje szczęście. Gdyby nie dała im szansy, gdyby mu nie zaufała nie miałaby nic. To Serkan był bohaterem ich miłości. Jego upór i zawziętość sprawiły, że zapragnęła stać u jego boku. Dał jej odwagę, której nigdy nie miała. Z każdym upływającym dniem rozumiała coraz bardziej wszystkie te kobiety, które wzdychały do niego i marzyły by chociaż na nie spojrzał. Serkan był wszystkim dla wszystkich jednocześnie zostając najbardziej przyziemnym, oddanym i uważnym dla najbliższych. Eda nie była zazdrosna. Wiedziała, że Serkan widzi tylko ją. Udowodnij to nie raz i nie dwa. Gdy ich związek wyszedł na jaw stał się tarczą dla Edy przeciw wszystkim złym spojrzeniom i kłamstwom. Od pierwszego dnia trwał przy niej i dawał jej siłę. Dopełniali się. To, co do siebie czuli nie było zwykłą miłością. To wyjątkowa i niespotykana więź. Ich serca biły w jeden takt. Byli jednością - ciała, duszy, umysłu. Przetrwali, bo byli razem. Zaufali miłości.
Z uśmiechem na twarzy weszła do pracowni. To był jej drugi dom. Wśród murów ArtLife znalazła nie tylko miłość, ale i przyjaźń. Ludzie tutaj stali się jej bliscy i okazywali wsparcie i wyrozumiałość jakiej nigdy nie zaznała. Słysząc jego głos jej serce przyspieszyło. Było tak od pierwszego dnia i to się nie zmieniło. Jedno jego spojrzenie wystarczyło, by rozpalić w niej ogień. Weszła do gabinetu i oparta o futrynę drzwi obserwowała jak szkicuje. Uwielbiała na niego patrzeć. Gdy podniósł na nią wzrok oddech uwiązł w jej gardle. Patrzył na nią z miłością i uśmiechał się najpiękniej. Serkan wstał z fotela i gdy tylko znalazła się w jego zasięgu przyciągnął ją do siebie i pocałował, pozbawiając oddechu.
- Brakowało mi tego po przebudzeniu. Wiesz, że nie lubię budzić się sama - powiedziała z lekkim żalem
- Od dnia naszego ślubu nie masz okazji się wyspać, a wiem jak bardzo lubisz spać - uśmiechnął się - Nie spodziewałem się Ciebie tak wcześnie
- Wyśpię się jak będę stara i nie będę Cię już podniecać - powiedziała
- Kotku... To nam nie grozi. Jesteś najbardziej seksowną kobieta jaka stąpa po tej ziemi. Nigdy nie będę miał Cię dosyć. Jesteś jak szalejąca magma podniecenia pod moją skórą - powiedział przyciągając ją do siebie - Rozpalasz mnie do granic możliwości. Nie boisz się, że spłoniesz?
- Gdybym bała się ognia nie zakochałabym się w Tobie. Zapominasz, że jesteś ogniem, który tylko ja mogę rozpalić i który tylko ja jestem w stanie ujarzmić - powiedziała przygryzając płatek jego ucha
- Eda... Masz szczęście, że jesteśmy w biurze i za piec minut mamy spotkanie. Inaczej zamknąłbym Cię w gabinecie na górze, gdzie wśród dźwiękoszczelnych ścian krzyczałabyś tylko moje imię - powiedział patrząc na nią oczami czarnymi z podniecenia
- To obietnica Serkanie Bolat? Jesteś bardzo pewny siebie - uśmiechnęła się
- Wiesz, że nie składam obietnic bez pokrycia kotku - musnął jej usta - Wczoraj dałem temu dowód. Nie raz
- Serkan... - zaczerwieniła się
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Tak mijały tygodnie. Eda nie mogła być szczęśliwsza. Nadchodził najpiękniejszy czas w roku. Boże Narodzenie. Czas radości i miłości. Chcąc dać sobie czas tylko dla siebie postanowili poświęcić ostatni tydzień przed świętami na dokończenie wszystkich projektów. W ich pracy doba często bywała za krótka, ale Eda nigdy nie była tak senna i przytłoczona. Wiedziała, że coś było nie tak. Czuła się dziwnie, nieswojo. Ból i obrzmiałość piersi doprowadzały ją do szału. Chłodna woda przynosiła ulgę, jednak nie na długo. Eda bała się najgorszego. Każdego dnia zbliżającej się miesiączki macała swoje piersi w poszukiwaniu guza. Okres jednak nie nadchodził. Czując kolejną napływającą falę mdłości odetchnęła głęboko. Wpatrując się w datę wyświetloną na monitorze dokonywała obliczeń w głowie. Miała nadzieję, że za którymś razem wyjdą prawidłowo. Nie chciała w to uwierzyć. Nie chciała świadomie o tym myśleć. Chciała wyprzeć to ze swojej świadomości. Nie mogła dłużej zaklinać rzeczywistości i udawać, że nie zna przyczyny swojego samopoczucia. Nosiła pod sercem swoją największą obawę. Rozwijało się w niej życie, którego nie chciała i które tak bardzo ją przerażało.
Wpatrując się w dwa testy ciążowe nie mogła dłużej udawać, że nie widzi dwóch krwistoczerwonych kresek. Drwiły z niej naiwności. Jak to możliwe? Jak mogła zapomnieć o kolejnej dawce? Dlaczego nikt jej nie przypomniał? Dlaczego to musiało się stać? Stojąc na zimnej posadzce w łazience nie potrafiła zebrać myśli. Głowa jej pękała a serce biło w szaleńczym tempie. Nie była gotowa, by zostać matką. Nie wiedziała nawet, czy kiedykolwiek chce nią być. Potrzebowała wsparcia.
- Eda? Co Ty tutaj robisz o tej porze? - zapytała zdziwiona
- Serkan jest w delegacji. Wraca za kilka dni. Nie mogę być sama. Nie teraz. Melo musisz mi pomoc - powiedziała wchodząc do mieszkania
- Eda? Straszysz mnie. Co się stało? - zapytała
- Potrzebuję Twojej pomocy. Nie mam dużo czasu, w zasadzie nie wiem czy w ogóle mam jeszcze czas. Potrzebuję lekarza, kogoś kto zrobi to po cichu i nie będzie zadawał pytań. Zapłacę każdą sumę, tylko znajdź lekarza - powiedziała uciekając wzrokiem od przyjaciółki
- Jakiego lekarza? Jesteś chora? O co chodzi Eda? Nic nie rozumiem. Możesz powiedzieć co się stało? - martwiła się
- Jestem w ciąży i nie chcę już w niej być! Nie mogę w niej być - powiedziała
- Eda... Nie mówisz poważnie - odsunęła się od Edy
- Melo, błagam Cię! Nie mogę poprosić nikogo innego. Nie mogę iść do przychodni. Jeśli doktor Dilek się dowie...
- Nic m nie powiedziałaś? Chcesz zrobić to za jego plecami? Eda oszalałaś? Serkan ma prawo wiedzieć. To nie tylko Twoja decyzja. Jak możesz o tym myśleć? - zapytała
- Myślałam, że zrozumiesz. Wiesz przecież, że nie mogę - wyjaśniła
- Strach przed macierzyństwem nie uprawnia cię do zabijania własnego dziecka Eda! Jak mogłaś pomyśleć, że ci w tym pomogę? Błagam Cię, nie rób tego. Będziesz żałowała tej decyzji do końca życia - przekonywała przyjaciółkę
- Podjęłam już decyzję. Nie urodzę tego dziecka - powiedziała
- Nie masz prawa tego robić! - krzyknęła Melo
- Jeśli powiesz o tym Serkanowi nigdy się do Ciebie nie odezwę. Nie wybaczę Ci tej zdrady Melo - ostrzegła zamykając za sobą drzwi
Melo w pośpiechu sięgnęła po telefon. Jeśli przyjaźń miała być ceną za uratowanie życia, była gotowa ją ponieść. Życie jest największą wartością i świętością, której nie można niszczyć. Nie mogła pozwolić by Eda popełniła jej błąd i żałowała tego każdego dnia. Tego bólu i żalu nie jest w stanie złagodzić nic.
