Sadece Sen

7.bölüm"Algı."

Angel kollarından tutulmasına ve ayakta sabit durmasına rağmen nefes nefeseydi. Yanakları büsbütün ıslak ve elleri Kenan'ın ceketinin kumaşına asılır vaziyetteydi. "Baba Pavel'e bir şey olmayacak değil mi?"

"Olmayacak kızım."

Gözlerinin içi ve çevresi kırmızı lekelerle kızarmıştı. "Ben o olmadan yaşayamam." dedi titrek bir sesle. "Baba, bir şey yap." Yere düşecek gibi olduğunda Kenan belinden yakaladı. "Kızım, oturmalısın." Mavi-bitişik bekleme koltuğuna oturduklarında Angel hâlâ sayıklamaya devam ediyordu. "Baba, ya giderse?" Kenan ıslak yanaklarını parmak uçlarıyla sildi. "O iyi olacak, tamam mı?"

"Ya olmazsa?"

"Olacak. Güçlü olduğunu unutma. Bunu atlatacak ve beraber eve döneceğiz."

Angel beyaz yanaklarını avuçlarının arasından çekti. "Benim yüzümden." diye söylendi. "Ona söylemeliydim." Ayağa kalktığında sendelese de Kenan onu tuttu. "Kızım, bana bak." Angel yer ayağının altından çekiliyormuş gibi hissediyordu. Gözleri karardığında babasının endişeli sesini duydu. "Kızım!"

Angel elinin ve yanağının üzerindeki ritmik hareketlerle gözlerini açtığında kurumuş dudaklarını kıvırdı. Bulanık bakışı netleşirken tırnaklarını istemeden etine geçirdi. "Pavel!"

Pavel elinden tutarak gülümsedi. "Şşt buradayım." Üstünde mavi-lacivert- ince bir hastane giysisi vardı. Kumral saçları dağılmış ve sol kolunun üstünden açılmış damar yolu, demir kulpa asılı serumuyla birlikte hemen yatağın ucunda duruyordu.

Angel inleyerek doğruldu. "Sen, nasıl?"

"Bıçak karın boşluğuma denk gelmiş. Dikişlerim sağlam. Gayet iyiyim." Angel ona sımsıkı sarıldığında başını boyun girintisine koyarak sinesine sokuldu. Pavel sırtına sarkan sarı saçlarını okşarken sesi sakin ve dingin bir havadaydı. "Hırsızların yüzünü görmedim."

Angel kaşlarını çatarak yüzüne baktı. "Hırsız mı?"

"Evet." dedi tenini kadife tenine sürterken. "Uyku tutmayınca atölyede çalışmak istedim. Sonra bahçede sesler duydum. Işıklar birden kapandı. Belki de yalnız değildi. Ensemden darbe aldım, uyanır gibi olunca bodruma taşındığımı hissettim."

Angel elini ensesine götürdü. Baskı uygulamayacak şekilde yarasını yokladı. Pavel gözlerinin içine bakarak konuşmaya devam ediyordu. "Eve girmek yerine neden atölyeme girmek istedi-istediler bilemiyorum. Basit bir hırsızlık gibi durmuyor. Belki dertleri ilaç çalmaktı bilemiyorum. Güvenlik sistemine acil durum sinyali verdiğimde kaçtılar sanırım."

Angel hıçkırdı. "Çok korktum." Pavel elleriyle yüzünü tuttuğunda ağlaması artış gösterdi. "Seni kaybedeceğimi sandım."

"Seni bırakmam." dedi gülerek. "Sakız gibi yapışkanımdır. Benden kolay kolay kurtulamazsın." Angel ona yanında yer açtığında kollarını boynuna dolayarak yanağını boydan boya sevdi. "Bir daha yaralanma, tamam mı?"

"Tamam."

Angel elini düz karnına hafif bir mesafe bırakarak koydu. "Çok acıyor mu?"

"Küçük-belli belirsiz sızılar."

"Yine de odana gitmeliyiz. Süreci öğrenmeliyiz."

"Bebeğim sürecin nasıl geçeceğini biliyorum."

Angel onu duymazlıktan gelerek kafasında tasarladığı günleri oturtmaya çalıştı. "Önce doktorunla görüşeceğim sonra babam bize gelecek. Seni kontrol edecek. Ben de her gün pansumanlarına yardım edeceğim." Yüzünü tutan parmaklar yanaklarını kuruttuğunda bakışlarında yumuşama ve pişmanlık var gibiydi. "Geçti bebeğim." Eliyle sırtını sıvazlıyorken derin bir iç çekti.