Match Point

Hoofdstuk 1

Matthy's pov:
De zon staat hoog aan de strakblauwe hemel, haar  warme stralen glijden over de tennisbanen. Het is een perfecte zomerdag; eentje waarbij de zomervakantie officieel begonnen is, al mijn tentamens achter de rug zijn en ik me klaar kan maken voor dagen gevuld met het zoemen van insecten die rondvliegen plus het verre geluid van rennende voetstappen op het gravel. Ik zit voorovergebogen over een houten picknicktafel, af en toe kijk ik op om een glimp op te vangen van de wedstrijd die gespeeld wordt. Mijn blonde plukken hangen voor mijn ogen en worden opgelicht door de zon, terwijl ik geconcentreerd de namen van de deelnemers van het aankomende tennistoernooi in de juiste kolom invul. De achtergrondmuziek, afkomstig van het clubhuis rechts van mij, lijkt ondertussen perfect samen te gaan met de doffe klappen waarmee de tennisbal over het net geslagen wordt.

Ik hou van dit soort dagen. Het is vredig, er is niets waar ik me zorgen om hoef te maken en de warmte van de zon is als een deken die ik om me heen sla. De organisatie van het toernooi is een verantwoordelijkheid die ik met alle plezier op me neem. De eigenaren van deze vereniging zijn kennissen van mijn ouders, die vroeger graag een balletje met elkaar sloegen. Zelf heb ik er niet zoveel mee, ik kan er dan ook helemaal niets van. Dit neemt echter niet weg dat ik het leuk vind. De spanning tijdens de wedstrijd, het supporten van vrienden die ik hier heb gemaakt en de dag afsluiten met een biertje in de late avonduren.

Met een tevreden zucht kijk ik neer op de vele papieren, verspreid over de tafel. Vervolgens laat ik mijn blik over de tennisbanen glijden. Enkele spelers zijn al druk bezig zich voor te bereiden op aankomend toernooi, waar ze nog maar een week voor te trainen hebben. Hun gezichten gefocust, bewegingen vloeiend. Stiekem ben ik altijd al wel jaloers geweest op de mensen die deze sport zo goed kunnen, ik heb er altijd al bewondering voor gehad hoe ze de bal precies naar de plek slaan waar ze hem hebben willen. Het vergt veel oefening, maar er is altijd duidelijke progressie te zien. De zomerse sfeer is voelbaar in elk opzicht; van de vrolijke gesprekken van de toeschouwers, de korte broeken die weer uit de kast getrokken zijn tot de ontspannen houding van de vrijwilligers.

Ik pak een flesje water en neem een flinke slok, voor ik de rug van mijn hand langs mijn voorhoofd haal en wat zweetdruppels weg veeg. De administratie is bijna klaar en er staat een mooie week op de planning. Voorbereidingen treffen om het toernooi daarna soepel en vlekkeloos te zien verlopen is het beste gevoel wat er is.

Met mijn gedachten bij volgende week en mijn rechterhand met daarin een pen die de laatste namen opschrijft, merk ik beweging op ik mijn linkerooghoek. Verbaasd kijk ik op terwijl er ineens een jongen naar mijn tafel komt gelopen. Zijn blonde haar dat goud lijkt in de zon die precies op hem schijnt en zijn zonnebril waar ik mijn eigen weerspiegeling in kan zien. "Ben je bezig met het toernooi?" Vraagt hij plots. Zijn stem nieuwsgierig maar vriendelijk. "Ja, de laatste dingen voor administratie." Antwoord ik. Kort glijden mijn ogen over zijn lichaam, zijn witte sportshirt dat losjes over zijn lijf hangt en zijn rechterhand die naar zijn bril reikt. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vraag ik dan, terwijl hij zijn zonnebril afzet en deze aan zijn shirt hangt. Zijn blauwe ogen vallen direct op, al knijpt hij ze ietswat dicht gezien de felheid van de zon.

"Ik vroeg me af of er nog plek is voor het toernooi." Zegt hij, zijn blik hoopvol. Ik zucht en glimlach schuldig. "Helaas niet, er zijn geen plekken meer over en je zou geen tegenstander meer hebben als je nu nog mee zou doen." Leg ik hem uit, hopend op begrip. Tijdens een diepe zucht draait hij zijn hoofd van me weg en zet hij zijn handen denkend in zijn zij. Wanneer ik in de tussentijd alle papieren bij elkaar sprokkel, volgt er plots een klap van zijn handen die hij bovenop die papieren legt. Geschrokken glijden van ogen vanaf zijn handen over zijn armen naar zijn gezicht, waar ik een paar glinsterende ogen ontmoet. "Wat nou als jij mijn tegenstander was?" Grijnst hij zacht. "Ik tennis niet," zeg ik snel, bijna verdedigend. De gedachte aan samen spelen met hem klinkt aantrekkelijk, maar niet realistisch. Hij leunt iets dichterbij, ik slik en lik mijn lippen terwijl ik juist wat naar achter ga zitten. "Kan ik jou niet leren tennissen dan?" Verbaasd kijk ik hem aan. Hoor ik dit goed?
"In één week?"

De jongen knikt. "Het kan. Ik denk wel dat jij dat kan." Zijn ogen glijden bij deze woorden van boven naar onder alsof hij me keurt, waarna hij mijn ogen weer ontmoet. Zijn grijns en kleine glimlach zijn aanstekelijk terwijl zijn woorden me een keuze geven waardoor twijfel aan me knaagt. Ik heb nooit leren tennissen, en nu biedt er ineens iemand aan om het me te leren in één week om mee te kunnen doen aan een toernooi. Het klinkt absurd, maar de manier waarop hij het zegt maakt dat ik het bijna wil geloven.

Terwijl ik nogsteeds mijn beslissing afweeg, glimlacht hij breed. "Oh, trouwens, ik ben Milo." Stelt hij zichzelf voor. Aparte volgorde van elkaar leren kennen, maar goed. Hij steekt zijn hand uit, die ik al snel aanneem. "Matthy," Zijn grip is stevig, maar het voelt alsof er een schokje door mijn arm schiet wanneer onze handen elkaar raken. Milo laat mijn hand vervolgens los en reikt naar de pen die ik in mijn andere hand heb liggen. Met een speelse grijns pakt hij de pen en grijpt hij een van de papieren onder mijn armen beet. Ik slik wanneer hij dit doet en kijk aandachtig naar hoe hij de pen over het papier beweegt. Al snel zie ik cijfers verschijnen, ik voel warmte naar mijn wangen toe stromen als ik me realiseer dat hij zijn nummer opschrijft. "Bel me." Zegt hij als enige. Oogcontact behoudt hij wanneer hij het papier terug naar mij toe schuift en de pen er op neer legt. Ik blijf hem nakijken terwijl hij zonder ook maar iets te zeggen van mij weg loopt, de hoek om, waar ik hem uit het oog verlies.

_______
A/n:
Tijd voor weer een random lulpraatje aan t einde van een hoofdstuk, met dit keer de vraag van vandaag🎰✨: Wat vinden we er tot nu toe van?

🙋‍♀️🙋‍♀️,
liefs Nynke