Match Point

Hoofdstuk 19

Met een diepe zucht laat ik mijn tas op de banken in de kleedkamer vallen. Het is nog maar negen uur, maar nu al over de dertig graden. Het baart me zorgen dat ik straks in deze temperaturen op het veld moet gaan staan, en dat terwijl ik ook nog eens Milo tegenover me heb staan. In de kleedkamers is het verrassend koel maar erg benauwd. Voor ik van huis vertrok heb ik nog even mijn normale kleding aangetrokken, ben dan ook van plan deze weer terug aan te trekken na de wedstrijd. Ik slik even bij het besef dat het echt vandaag is. De wedstrijd waar ik een week voor heb getraind, en hoewel ik weet dat winnen er niet in zit, ben ik wel van plan er het beste uit te halen. Ik draai me om naar mijn tas en pak mijn sportkleding eruit, waarna ik mijn handen aan de onderkant van mijn shirt zet. De stof glijd over mijn hoofd en meteen blaast er een koud briesje tegen mijn lijf aan, terwijl ik buk om mijn telefoon weer op te pakken. Ik had Milo vanochtend nog een appje gestuurd over hoe laat ik er zou zijn, maar heb nog geen reactie terug. Hij zal vast iets later zijn, anders had hij me wel geappt, toch?

"Goeie-" Ik draai me geschrokken om en trek automatisch mijn shirt wat voor mijn lichaam terwijl ik Milo door de deur zie komen. Zonder om te kijken duwt hij die al snel weer achter zich dicht en komt dan mijn kant op gelopen. "Hm, goeiemorgen," Maakt hij uiteindelijk zijn zin af met een grijns, terwijl zijn ogen me kort op en neer bekijken. Een warme gloed trekt over mijn huid wanneer hij zijn tas naast de mijne gooit, maar zijn ogen geen centimeter van me afwendt. "Ben je er klaar voor?" Vraagt hij vervolgens, nu op een zachtere toon. Ik trek snel mijn shirt over mijn hoofd en trek 'm recht, waarna ik knik. "Ik denk het..." Antwoord ik terwijl ik ook mijn sportschoenen uit de tas vis. "Tuurlijk wel. Weet je hoe goed je bent? Één week hè, Matthy? De meesten kunnen dan nog maar net een omgaan met de backhand. Kijk wat jij al kan." Ik begin te glimlachen bij zijn woorden en ergens, tussen al mijn zenuwen, ontstaat er een klein gevoel van trots. "Dankje," Zeg ik terwijl ik mijn veters strak trek. Zijn woorden geven me wat vertrouwen, maar het idee om tegen hem te spelen blijft me onrustig maken.

Een uur later en ik zit nagelbijtend op mijn stoel, naar de baan te staren waar we zo moeten spelen. De zon is intussen nog feller gaan schijnen, maar gelukkig spelen we op baan drie waar de bomen schaduw leveren op het veld. Om me heen hoor ik verschillend geroezemoes van families en vrienden die ook komen kijken naar wedstrijden, en achter me hoor ik Bas nog met Lex en Patrick praten over de wedstrijd dit net geëindigd is. Normaal zou ik er even bij gaan staan, überhaupt ben ik altijd wel geïnteresseerd in wie er spelen en wat de stand is, maar nu kan ik mijn hoofd er niet toe zetten. Milo zit naast me, zijn blik gefocust op zijn racket die hij in zijn hand rond blijft draaien om het te controleren. Hij is, in tegenstelling tot mij, verassend kalm. Ik probeer zijn rust over te nemen, maar het is moeilijk de zenuwen te onderdrukken.

"Je ziet eruit alsof je naar een executie gaat," Zegt Milo plotseling, zonder zijn ogen van zijn racket te laten gaan. Ik lach zwakjes en kijk naar de grond, waar we onze glazen hebben neergezet, bij gebrek aan tafels op de veranda door de drukte. "Zo voelt het ook een beetje." Milo kijkt op en grinnikt even, waarna ik zijn hand mijn knie voel palmen. Ik ontmoet glimlachend zijn ogen. "T komt goed, niet zo zenuwachtig zijn." Lacht hij me zachtjes toe. Een zucht verlaat mijn lippen en ik staar weer terug het park op. Zijn woorden hebben een geruststellende werking en ik ontspan langzaam mijn schouders terwijl ik achterover begin te leunen in de stoel. Dit kalme gevoel houdt aan, tot ik ineens twee handen op mijn schouders voel en ik in een schrikreactie naar voren schiet. "Ho, rustig maar, ik ben het." Lacht Angelique. "Jullie zijn zo, jongens. Succes." Die kalmte is hiermee ondertussen alweer naar het verre oosten gewaaid.

We lopen richting onze baan, met lichte zweethanden van de spanning heb ik het racket in mijn rechterhand. Iedere stap lijkt zwaarder te worden dan de vorige, en bij het zien van bijna alle clubleden die langs de hekken staan, bekruipt me een paniekerig gevoel. Ik draai mijn hoofd nog iets meer naar rechts waar ik, als klap op de vuurpijl, ook nog eens Koen en Raoul aan zie komen lopen die me enthousiast begroeten door te zwaaien. Komen ze een keer opdagen, is het precies nu...  Ik merk aan de grond dat we maar een paar stappen verwijderd zijn van het veld. Milo glijdt zijn hand kort langs mijn rug waardoor er tintelingen over mijn ruggengraat lopen. "Je bent best schattig als je nerveus bent." Met die woorden loopt Milo naar de linkerkant van het veld, maar ik zie hoe zijn blik nog even blijft hangen op mij. Ik gniffel en schud zachtjes mijn hoofd, waarna ik naar de andere kant begin te lopen. Ik verstevig de grip op mijn racket en probeer alle trainingen in mijn hoofd te herhalen. Alle slagen, alle tips, alles om ervoor te zorgen dat het beter gaat dan dat ik vrees.

Het is een wonder, maar waar, dat het me de eerste twee sets best goed afgaat. Toch begin ik aan het einde daarvan aardig moe te raken en heb steeds meer moeite om de bal in de juiste slag en kracht terug te slaan. Daarnaast is het geen verrassing dat Milo tien keer beter is, en als ik dan écht een bal goed raak, is het waarschijnlijk omdat hij de bal expres goed aanspeelde. Het serveren is tijdens het oefenen wel een dingetje geweest. Om de juiste timing plus de juiste beweging te maken is lastig. De warme stralen op mijn huid maken het er niet makkelijker op en het is me dan ook al een aantal keer gebeurd dat ik het net raakte. Tijdens de laatste set begin ik echt te merken hoe uitgeput ik ben. Mijn slagen worden slordiger en mijn reacties langzamer.

Ik slik, kijkend naar de overkant van het net. Milo's blik is gefocust nu we aan zijn gekomen bij match point, het zal er om gaan wie dit laatste punt scoort. Om me heen hoor ik gejuich, mensen roepen, maar ik blokkeer het. Milo serveert, zijn service krachtig en snel, maar ik slaag erin om de bal net goed te raken met de bovenkant van het racket. We wisselen nog een paar slagen, waarin ik alle kanten van het veld heb gezien, maar uiteindelijk slaat hij een onhoudbare bal in de hoek van mijn veld. De wedstrijd is voorbij. Ik sluit kort mijn ogen en zucht diep uit, zowel uit opluchting als uit pure vermoeidheid. Tevreden loop ik de baan af; Heb mijn best gedaan en zelfs een aantal goeie punten gescoord tegen een veel betere speler. Mijn benen brengen me naar de achterkant van de baan, waar Koen en Raoul me met een brede glimlach opwachten. "Lekker gedaan vriend!" Roept Koen terwijl hij me een schouderklopje geeft.

Het duurt niet lang voor ik mezelf weer in een stoel heb laten zakken, dit keer in de kantine waar de airco hard blaast. Het zweet druipt nog net niet van mijn voorhoofd af terwijl ik mijn hand door mijn haar heen haal en een paar keer met mijn shirt wapper. Ik slik de droogte in mijn keel weg en reik naar het koude glas cola op de tafel voor me, maar die wordt ineens voor me weggepakt. Geïrriteerd kijk ik omhoog, tot ik Milo's grijnzende blik zie. "Oh, sorry, was die van jou?" Ik grinnik en kijk toe hoe hij een slok neemt, waarna hij het glas weer in mijn hand zet. "Even hè, je had nog bijna gewonnen ook." Zegt hij, dit keer op een serieuze toon. "Bijna," zeg ik met een scheve grijns. Milo neemt plaats op de stoel naast me en knikt. Ik kijk om me heen, naar de kantine waar alle andere spelers zich ook verzamelen. De sfeer is ontspannen, met gelach en gesprekken die door de ruimte echoën.

"Ik stap nog ff onder de douche." Zeg ik vervolgens. Mijn kleding zit vastgeplakt aan mijn lichaam en de gedachte om me nu om te kleden terwijl ik me zo vies voel, lijkt me niet zo fijn voor de rest van de dag. "Goed idee," Antwoord Milo terwijl hij zichzelf omhoog duwt uit de stoel. "Ik plak echt van top tot teen," Zegt hij daarna terwijl hij omlaag kijkt. Ik lach; alsof hij mijn gedachten kan lezen. Onderweg terug naar de kleedkamers en de douchehokjes, komen we Angelique en Bas tegen. Ze, nouja Angelique, vertelt blij over hoe ze ons heeft zien spelen en hoe trots ze op ons is. Bas staat er vooral bij om het eens te zijn met wat Angelique zegt door te knikken bij iedere zin. En dat hele kleine gevoel van trots wat ik vanmorgen had, begint nu toch wel iets te groeien.