Match Point

Hoofdstuk 20

Intussen is de hele groep aangeschoven op de veranda. Raoul komt de kantine uitgelopen met vijf biertjes in zijn handen terwijl Robbie enthousiast in zijn handen wrijft, die ook aan is komen lopen toen de eerste biertjes uit werden gedeeld. De zon gaat langzaam onder, de oranje gloed verdwijnt onder het maanlicht en de meeste mensen vertrekken van het park. Angelique staat nog met haar vriendinnen om de hoek te kletsen, Bas praat nog na over de tweede dag met Patrick en voor de rest is vrijwel iedereen alweer in de auto terug naar huis gestapt. Het is onderhand ook alweer half twaalf geworden, maar niet dat dat iemand hier om de tafel uitmaakt. Iedereen is druk in gesprek, aan het lachen en aan het genieten.

"En uh, wanneer moet jij weer spelen dan?" Hoor ik Raoul aan Milo vragen. Milo, die net zijn glas tegen zijn lippen wilde zetten, kijkt plots naar mij om. "Dat moet ik even vragen aan meneer de organisator hier," Hij heft zijn wenkbrauwen en trekt zijn mondhoek op. "Oh, euh... Morgen om negen uur." Zeg ik terwijl Milo de laatste slok naar achter gooit. Hij kijkt vervolgens lichtelijk verward naar zijn biertje, en dan weer terug naar mij, waarna hij zich naar Raoul keert. "Nou, doe er nog maar eentje dan." Raoul schiet in de lach en staat op om nog een nieuwe ronde te halen voor iedereen, waarbij hij meteen de lege flesjes meeneemt. Milo kan het verrassend goed vinden met de rest, en het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Grappen worden over en weer gekaatst, vragen worden gesteld en er worden dan ook vooral sarcastische antwoorden gegeven. Ik leun tevreden achterover in mijn stoel en voel hoe mijn zicht een beetje vervaagd terwijl ik in mijn gedachten duik.

Vandaag ging beter dan ik had verwacht, veel beter. Al meerdere malen heb ik de vraag gekregen of ik hiermee doorga, maar ik heb ze al zo vaak uitgelegd dat ik dit maar voor één reden deed. Ik draai mijn hoofd naar links, glimlach klein, beseffende dat ik toch wel erg blij ben dat ik het toch gedaan heb voor die reden. Hij heeft zijn rechterarm over de leuning gelegd en draait zijn biertje aan de top in rondjes tussen zijn vingers. Ik ben blij dat ik vanmiddag nog heb kunnen douchen en andere kleding aan heb getrokken, want nog tot zo laat in vieze kleding lopen is niks. Ik was niet de enige die dat dacht, want Milo had ook schone kleding meegenomen in zijn tas. Ik kan niet anders zeggen dan dat die zwarte polo hem echt tien keer aantrekkelijker maakt. Dan kijkt hij ineens naar mij om. Hij leunt wat verder naar me toe en beweegt zijn wijsvinger even over mijn onderarm. "Rondje lopen?" Vraagt hij me dan zachtjes. Zijn stem komt amper tot niet uit boven het schatergelach van de rest, maar ik versta hem duidelijk en mijn antwoord is dan ook verre van een twijfeling. "Ja, is goed." Milo zet zijn half opgedronken glas op de tafel neer en staat op uit zijn stoel, waarna hij ons met een of andere smoes weg weet te krijgen zonder vragen. We lopen langs enkele groepen die net als ons aan de bittergarnituur en drank zitten en nog zijn blijven hangen na de laatste wedstrijd. Maar eenmaal baan drie voorbij, vagen al die geluiden langzaam weg.

Milo loopt de hoek om, en ik krijg sterk het gevoel dat hij naar een specifieke plek loopt, of in ieder geval zo vér mogelijk weg van de mensen. Het laat mijn hart sneller kloppen en dat hij überhaupt een rondje met me wilde lopen, liet de zenuwen in mijn lijf alweer opwaken. Ik voel de warme bries over mijn armen glijden, maar direct daarna gaan er zachte schokjes door mijn hand. Hij pakt voorzichtig mijn vingers vast, waarna hij zijn vingers tussen de mijne schuift. Met een brede glimlach kijk ik omlaag. "Ben je er morgen wel?" Vraagt hij ineens. Zijn stappen zijn langzaam, maar we lopen toch al snel tegen het einde van het park aan. Ik zou zo nog wel uren rond kunnen lopen, zijn duim die over de rug van mijn hand streelt en zijn korte blikken op mij terwijl de lichtjes rond de tennisbanen onze paden verlichten. "Tuurlijk ben ik er morgen. Moet je toch zien winnen?" Glimlach ik met een zacht lachje terwijl ik hem aankijk. De lucht is nog warm van de dag en de enige geluiden die nog hoorbaar zijn, komen van het clubhuis waar muziek en gelach nog steeds doorklinken.

We lopen verder tot we bij de laatste tennisbaan aankomen, eentje die eigenlijk nooit gebruikt wordt en we vaak ook vergeten schoon en klaar te maken wanneer er wel mensen op spelen. Het ligt echt compleet afgelegen van de rest, om een hoekje, omringd door planten, en een schemerlicht dat over ons heen valt door de lantaarnpalen achter de vereniging. Milo stopt met lopen, en ik draai me naar hem om, met een snel kloppend hart en tientallen vragen. "Waar is Lex eigenlijk?" Vraagt hij plotseling, zijn stem nonchalant maar een ondertoon die ik niet helemaal kan plaatsen. Ik frons lichtjes, een beetje verward door de vraag. "Die is dacht ik een uurtje geleden weggegaan met Patrick," Ik kijk toe hoe zijn gezichtsuitdrukking verandert bij ieder woord dat ik zeg. "Hoez-" Begin ik te vragen, maar voordat ik mijn zin af kan maken voel ik hoe Milo me stevig bij mijn heupen pakt en me tegen het hek van de tennisbaan draait. Mijn mond nog open van het praten, en ik lik mijn lippen als ik de glinstering in zijn ogen zie. Milo trekt mijn heupen dichter tegen de zijne aan, mijn hart slaat een slag over terwijl ik uit schrik mijn handen tegen zijn borstkas leg. Zijn handen glijden langzaam over mijn heupen en mijn hartslag versnelt, ondertussen voel ik een lichte rilling door mijn lichaam gaan.

Hij leunt wat dichter naar me toe, en ik kan zijn adem over mijn huid voelen strelen. Zijn ene weg vindt de weg naar mijn rug, terwijl de andere langzaam naar mijn gezicht beweegt, zijn vinger zachtjes mijn kaaklijn strelend. "Omdat ik dit wil doen zonder gestoord te worden, Matthyas." Fluistert Milo zachtjes. Ik bijt op mijn lip, voelend hoe hij nog meer naar me toe leunt en zijn hand me nog dichter tegen zich aandrukt, tot er geen ruimte meer tussen ons in zit. Onze ogen elkaar nog altijd aankijkend, zijn blik die me bijna duizelen doet. Fuck, wat is hij toch aantrekkelijk. "Mag ik?" Fluistert hij. Ik voel zijn lippen nog net niet tegen de mijne bewegen, maar god, is er niets wat ik liever zou willen dan dat. "Hmhm," Hum ik, niet in staat meer te zeggen dan dat. Ik houd mijn adem in, terwijl ik voel hoe hij nog verder naar me toe stapt. Voorzichtig laat ik mezelf naar voren toe leunen, vertrouwend op zijn handen rond mijn lichaam. Mijn lippen raken zachtjes de zijne, en voor een seconde voelt het alsof alles wat ik de afgelopen week in heb moeten houden, ik nu kan uiten. Zijn handen verplaatsen zich langzaam, bijna liefkozend, van mijn kaak naar mijn nek, waarbij zijn vingers zachtjes door mijn haar glijden. Mijn hart bonkt in mijn borstkas, en ik voel een tinteling die door mijn hele lichaam trekt.

Bij gebrek aan zuurstof trek ik voor een seconde terug en neem ik diep adem terwijl ik probeer te verwerken wat er zojuist is gebeurd. Onze ogen die elkaar kort ontmoeten, waarna hij zijn vingers onder mijn kin zet en me daarmee weer terug naar hem toe trekt maakt dat ik me even compleet verlies in het moment. Het lijkt alleen maar warmer en warmer te worden, onder de hete lucht van de late zomeravonden die ik nog nooit zo gelukkig heb meegemaakt. Onze lippen vinden elkaar opnieuw, deze keer met nog meer overgave. Zijn handen glijden stevig over mijn rug en heupen, en dan voel ik hoe hij zijn grip verstevigt. Voor ik het goed en wel doorheb, tilt hij me op en zet me op het hek van de tennisbaan. Mijn benen wikkelen zich instinctief rond zijn middel, terwijl ik mijn armen over zijn schouders sla. Mijn ogen zoeken de zijne, een blije en tevreden glimlach speelt rond zijn mond. Ik had me geen betere wedstrijddag kunnen wensen.