Match Point

Hoofdstuk 30

Ik neem plaats op de tribune. Mijn ogen scannen het park over en ik glimlach bij het zien van de drukte. De zomer hangt nog steeds in de lucht. Het is heet, de zon staat ondanks dat het wat later op de dag is hoog aan de hemel. Maar de herfst begint door te schemeren. Langzaamaan verliezen enkele bomen hun kleur en er wordt volgende week al meer van die regenbuien opgegeven. Maar nu is dat zeker nog niet het geval. De zon schijnt op de rechterkant van mijn gezicht, en mijn zwarte shirt trekt de hitte nog meer aan. Ondertussen zijn de banen omringt door een constante stroom met groepen van mensen; familie, vrienden en medespelers die allemaal gespannen wachten op het hoogtepunt van dit toernooi. De finale.

Vanmiddag speelde Milo de halve finale. Het was een zenuwslopende wedstrijd, maar hij won uiteindelijk. Toen hij het laatste punt maakte hoorde ik het gejuich van de mensen langs de kant door het park galmen, zijn stem die er nét bovenuit stak gaf me een glimlach. Hij had het weer gedaan, ondanks de zenuwen (waarvan hij zelf beweert ze niet te hebben), ondanks de druk. Maar ik wist ook dat hij er nog niet was. Er is nog één wedstrijd te gaan: de belangrijkste.

Nu zit ik hier, op de tribune, mijn handen nerveus in elkaar gevouwen. Misschien is hij niet de enige die zenuwachtig is... Milo staat al klaar op de baan. Zijn tegenstander, een sterke speler die zich nooit zomaar gewonnen geeft, staat aan de andere kant van het net. Het is een speler die al vaker toernooien heeft gewonnen hier, al is het ook al een aantal keer voorgekomen dat hij een slechte dag had en niet veel meer raak sloeg aan het einde. Laten we hopen dat dat vandaag ook het geval is. De scheids geeft het startsein, de mensen vallen even stil, en de wedstrijd gaat van start. De eerste set begint meteen al zwaar, maar na een lange rally wint Milo 'm met 6-4. Ik kijk blij richting het veld, maar hij is te gefocust om het publiek wat te interesseren.

Maar dan, halverwege de derde set zet Milo's tegenstander zich af voor een sprint naar het net om een korte bal te halen, maar zijn voet lijkt verkeerd neer te komen en struikelt. Hij grijpt naar zijn enkel en ik zie de pijn op zijn gezicht. Terwijl het publiek scherp ademhaalt loopt de scheids meteen het veld op en knielt naast hem neer. Milo staat een beetje verstijfd stil aan de andere kant van het net, niet wetende wat hij nu moet doen. Ik hoor de mensen om me heen praten, maar versta niks van wat ze zeggen. Milo's ogen vinden de mijne en ik zie zijn zorgen erin. Ik probeer hem een geruststellende glimlach te geven maar vanbinnen voel ik diezelfde onzekerheid. Gaat de wedstrijd nu stoppen? Kan hij nog door? Of wordt de finale op zo'n oneerlijke manier beslist? Voor een paar minuten blijft iedereen in spanning afwachten tot iemand wat vertelt. Het voelt als een eeuwigheid voordat de beslissing wordt genomen. Maar na even staat de tegenstander toch weer op, en steekt hij zijn duim op naar de scheids. Er volgt een golf van opluchting door het publiek. De scheidsrechter knikt, geeft een kort seintje naar Milo dat de wedstrijd wordt hervat en loopt dan weer terug naar zijn plek. Milo herpakt zichzelf meteen en draait een aantal keer zijn racket tussen zijn handen voordat hij hem strak beetpakt.

Het is in de vierde set dat Milo de voorsprong pakt die hij nodig heeft. Zijn tegenstander vecht nogsteeds, maar het lijkt erop dat zijn blessure hem niet veel goeds doet. Er is hem al een aantal keer gevraagd of hij niet wilt stoppen, of dit wel zo doorkan en of dit wel een slim idee is; voor hij zichzelf nog meer bezeerd. Maar hij staat erop om door te gaan, en zo is de wedstrijd ook nog aan de gang. Langzaam maar zeker wordt het duidelijk wie de winnaar wordt, als Milo punt op punt scoort, met bewegingen die precies juist zijn en krachtige slagen. Het is daarom natuurlijk gewoon wachten tot de tegenstander een fout maakt, en dat doet hij. Milo maakt een slag, de bal gaat over de lijn, buiten het veld, en alle zenuwen glijden van me af. Het is over, hij heeft gewonnen. Het duurt een seconde voordat hij het zelf lijkt te beseffen. Het publiek daarentegen niet, het geschreeuw en gejuich zal een paar straten verderop nog wel te horen zijn. Ik sta, net als alle mensen om mij heen, enthousiast op en klap mee met de menigte.

Milo laat zijn racket los en legt het langs de kant, waarna hij de baan af komt. Mensen kloppen hem op zijn schouder, feliciteren hem en geven hem complimenten. Maar hij negeert alles. Het enige wat hij doet is vooruit lopen, met zijn blik op de mijne gericht. Ik gniffel zachtjes terwijl hij mijn kant op komt gelopen. De mensen beginnen weer met elkaar te praten, bespreken de wedstrijd na en beginnen nog wat drankjes te halen. Maar wanneer hij eindelijk voor me staat, heb ik daar geen oog meer voor. "Hey," Zeg ik met een lach. Hij grinnikt, glijdt vingers over mijn wang en legt zijn hand vervolgens in mijn nek. "Hoi Matthyas." Lacht hij zachtjes. En ik krijg de kans niet om nog verder iets te zeggen, wat hij trekt me naar zich toe en voel zijn lippen tegen de mijne aan. Mijn handen vinden automatisch hun weg naar zijn middel, en mijn glimlach wordt alsmaar breder, zelfs al dacht ik dat dat niet meer kon.

Maar terwijl het geluid van de menigte weer tot me doordringt, besef ik me plotseling wat er gebeurt. Mijn hart slaat een slag over en ik trek me een beetje terug. Mijn ogen schieten snel om ons heen terwijl ik mijn vingers in zijn shirt krom uit nervositeit. Er staan wel minimaal 30 paar ogen op ons gericht. Dan ontmoet ik Angelique's ogen. Ze staat naast een grote groep mensen, met haar handen in elkaar gevouwen terwijl ze ons aankijkt. Haar blik vol warmte, haar glimlach geruststellend en haar ogen sprankelen in het zonlicht. Ze knikt langzaam, alsof ze wil laten weten dat alles oke is.

Nadat we nog heel even op de tribune hebben gezeten, en Milo op adem is gekomen na de lange en intense wedstrijd, staat hij op en neemt hij me aan mijn hand mee naar de kantine. Zodra we bij de veranda aangekomen zijn, draait hij zich weer naar me om. "Ik haal wat drankjes, wacht jij ff hier?" Vraagt hij. Althans, het wat niet echt een vraag want hij draait zich direct weer om om naar binnen te lopen. "Nuh, uh." Ga ik er tegenin, en trek hem aan zijn pols terug naar mij. "Jij hebt gewonnen, dus ik haal voor ons." Milo kijkt me even aan, en dan buigt hij voorover en drukt nog een korte kus op mijn lippen. "Deal," zegt hij met een grinnik. "Ik zie je zo wel bij de picknicktafel." Ik knik, en met die woorden loopt hij terug de menigte door, de hoek om, terwijl ik de kantine in loop om wat drankjes te halen voor ons.

____
A/n:
Ik zat zo vanochtend ff te kijken naar de hoofdstukken die ik gepland had te schrijven... En ik kwam ineens tot het besef dat volgend hoofdstuk ook de laatste is 😃😭. Top nieuws om mee af te sluiten.
Doeeeeg🙋🏼‍♀️