Match Point

Hoofdstuk 11

Ik zit weer op mijn oude vertrouwde plekje aan de picknicktafel. De hitte is benauwend, de strakblauwe hemel plus de warme zonnestralen maken het dat ik voor verkoeling met de papieren begin te wapperen. De papieren waar ik al een paar keer mee ben verplaatst. Naar buiten, binnen, en weer terug. Maar het lijkt niets uit te maken qua warmte. Ik zou er simpelweg mee willen stoppen en hopen dat er morgen betere weersomstandigheden zijn, maar dat gaat niet. Ik moet verder aan de schema's, score roosters en de algemene planning; het toernooi is tenslotte al over vier dagen en uitstellen is nu geen optie. Daarnaast zal Angelique vandaag toch echt de bestelling voor de catering moeten doen, dus heeft ze de inschatting voor het aantal bezoekers en de tijden waarop het klaar moet staan echt nodig. Het lukt me alleen niet om mijn hoofd er bij te houden. Telkens als ik me probeer te focussen op tijdsinschattingen, hoelaat we beginnen of eindigen, drijven mijn gedachten af naar vanmorgen...

Terwijl ik mijn fiets op slot zet gris ik mijn telefoon uit mijn zak. Zijn appje van gisteravond staat nog open, en ik blijf er voor een paar seconden met een glimlach naar kijken. 'Hey, ik kan morgen alleen in de ochtend, dus zie je hopelijk dan weer. Kijk ernaar uit' Ik had het moeilijk, mijn hart rustig proberen te houden, terwijl ik voelde hoe iedere vlinder wild fladderde in mijn buik. Hij keek ernaar uit, en ik kon niet zeggen dat ik niet hetzelfde voelde. Natuurlijk keek ik ernaar uit. Sterker nog: met liefde stond ik eerder op om nog even met hem te trainen. Om nog even met hem te tennissen. Om nog even met hem te... zijn. Ik stond vanochtend dan ook al klaar naast mijn bed, voor mijn wekker überhaupt af kon gaan. Het is dan ook geen verrassing dat ik hier opnieuw te vroeg ben gearriveerd. Misschien ook in de hoop dat hij er ook eerder zou zijn.

"Je bent in ieder geval geen laatkomer." Ik kijk verschrikt op en druk mijn telefoon terug in mijn zak. Hij staat recht voor me, zijn blauwe ogen helder in de warme stralen van de zon. Kort kijk ik langs hem, en zie ik zijn tas op de picknicktafel liggen. Hij is hier ook eerder gekomen. Terug kijk ik hem aan en ik glimlach klein, een mix van ongemak en blijdschap. "Kom, we hebben niet de hele dag." Gniffelt hij plagend. Mijn ogen volgen zijn voeten terwijl hij binnen enkele stappen meters bij mij vandaan is. Als de tennisbaan in mijn gezichtsveld komt frons ik lichtjes. Hij heeft alles al klaargezet, opgezet; gezorgd dat we meteen konden beginnen. Hoelang is hij hier wel al niet?

Diep zucht ik uit. Langzaam wordt mijn wazige zicht weer helderder en besef ik me dat ik opnieuw uitgezoned was. Mijn blik gericht op een boom in de verte in plaats van op het schema met de bezoekers inschatting en mijn gedachten bij gevoelens in plaats van getallen. Ik probeer weer na te denken over wat ik moet invullen. Hoeveel mensen zullen er woensdag komen? Hoeveel mensen. Woensdag.

Steeds als ik een slag heb gemaakt kijk ik om naar Milo, alsof ik zijn goedkeuring en erkenning nodig heb. Zo ook nu. Milo kijkt me met een trotse blik aan terwijl hij de bal weer terug over het net speelt. Eentje die iets verder blijkt dan ik verwachtte, waardoor ik hem met de punt mijn racket raak en hij volledig de andere kant op vliegt. Ik zucht en richt mijn blik teleurgesteld op het gravel. "Niet zo, Matt. 'T ging hartstikke goed vandaag." Hoor ik hem zeggen, zijn stem lijkt steeds dichterbij te komen. Als ik mijn kin optil zie ik dat hij om het net komt lopen. Tijdens het lopen haalt hij even een hand over zijn voorhoofd en door zijn haar, waarna hij zijn racket tussen zijn arm en bovenlichaam klemt, zijn hoofd even naar achter gooit en zijn haar los schud. Ik kan het niet helpen er even naar te blijven kijken, terwijl ik mijn wangen nog warmer voel worden dan ze al waren. En ik dacht dat dat al niet meer kon na een uur tennissen in de zon die de omgeving ondanks het tijdstip al tropische temperaturen doet aantikken.

Ik blijf hem aanstaren, tot hij voor me staat. "Ik moet gaan." Zegt hij. "Oke, euh, morgen weer?" Vraag ik en kijk hem een beetje onzeker aan. Milo haalt zijn schouders op en kijkt even langs me heen terwijl hij met zijn hand iets van zijn schouder klopt. "Ik laat het je vandaag nog even weten, ja?" Glimlacht hij vervolgens. Ik knik en laat mijn blik weer naar de grond glijden. "Hey," Zegt hij, en probeert hiermee mijn aandacht terug op hem te vestigen. Natuurlijk lukt dit, daar is weinig voor nodig. "Je deed het echt goed vandaag, heb er vertrouwen in, Matthy." Dit keer voel ik zijn hand op mijn eigen schouder, zacht langs mijn huid glijdend. Zijn aanraking is klein maar laat een spoor aan tintelingen achter op mijn arm en de vlinders lijken er weer door te ontwaken.

Ik sla mijn vuist hard en gefrustreerd op tafel. Weer waren mijn gedachten overal waar ze niet moesten zijn. Ik moet me focussen, concentreren op al het papierwerk wat vandaag nog in orde moet zijn. Waarom? Waarom kan ik me nou niet héél even concentreren, zonder dat Milo mijn complete gedachten overneemt? "Wat is er met jou aan de hand? Kom je er niet uit?" Ik kijk op, in de bezorgde ogen van Angelique die aan de andere kant van de picknicktafel komt zitten en haar armen over elkaar slaat. Ik zucht en geef haar een geruststellende glimlach. "Nee, geen zorgen." Zeg ik haar, en probeer het daarmee weg te wuiven. Maar helaas kent ze me langer dan vandaag, en geeft ze nog niet op. "Wat is het? Is het die jongen, of iemand anders?" Kort sluit ik mijn ogen. Hoezo heeft zij altijd alles door?

"T is vast het warme weer..." Mompel ik terwijl ik de pen een rondje tussen mijn vingers laat draaien. "Matthy..." Grinnikt ze doordringend. Voorzichtig trek ik mijn mondhoek toegevend op. "Vertel." Zegt ze enthousiast, en gaat er eens goed voor zitten. Alsof ik nu met een heel liefdesverhaal ga komen. Zo'n liefdesverhaal is het namelijk niet. Ik weet niet wat het is wat ik voel, of ik überhaupt wat voel. Is hij gewoon heel knap en charmant? Of is het meer dan dat? "Ik weet het niet, Angelique... ik weet niet wat ik voel en wat het betekent. Het enige wat ik wel weet is dat het me afleid van wat ik eigenlijk zou moeten doen." Zeg ik, en pak mijn pen weer stevig beet. Mijn blik terug op de papieren, maar de pen wordt uit mijn handen getrokken waardoor ik verrast opkijk. "Maak het nou niet zo moeilijk voor jezelf. Ben je graag met hem omdat je gewoon goed met hem kan lachen of leuk kan praten? Of wordt je zenuwachtig van zijn aanwezigheid, doe je er alles aan om even met hem te zijn en laat elk berichtje je hart sneller kloppen?" Haar glimlach is breed, haar hoofd een beetje schuin gekeerd. Mijn ogen schieten naar rechts aan het einde van haar zin als ik mijn telefoon op zie lichten. 'Morgen heb ik de hele dag de tijd voor je, ik ben er om 9 uur. Zie ik je dan?' Ik pak snel mijn telefoon op om te laten weten dat ik er zal zijn. "Ik denk dat je je antwoord wel hebt, Matt." Hoor ik Angelique grinniken terwijl ze opstaat en richting de deur van het clubhuis loopt. Ik kijk op om haar te antwoorden, maar ze is me voor. "Maak je de schema's nog af? De rest regel ik wel, jij hebt belangrijkere zaken aan je hoofd."

______
A/n: even fully credits weer naar JuneXyou voor dit hoofdstuk🫶🏻😌