Match Point

Hoofdstuk 10

Het cafe oogt gezellig druk, een goede sfeer hangt eromheen door de klanken van de bierglazen die tegen elkaar worden getikt en het gelach van de mensen van wie die bierglazen zijn. Ik gooi mijn rechterbeen over mijn fiets heen en stap rustig neer op de verhitte tegels waarna ik hem netjes in het fietsenrek aan de zijkant van het oude gebouw plaats. Milo, die net een stukje achter mij fietst, volgt mijn acties en plaatst zijn fiets naast de mijne. De buitentafels zijn allemaal bezet, de parasols ondertussen ingeklapt; de zon schijnt niet meer zo fel als 'ie vanmorgen deed. Enkel de warmte die ze met zich meebrengt heeft ze achtergelaten. Het is dan ook niet echt meer de vraag of we buiten gaan zitten of we een plekje binnen zoeken. Zonder naar elkaar om te kijken stappen we langs de opengeklapte deur van het café. Alle ramen en deuren zijn open, om zo de hitte te laten ontsnappen.

Eenmaal binnen is het daar minstens net zo gezellig. De houten tafels en stoelen zijn gevuld met mensen en hun gezelschap. Na een vragende blik met elkaar te hebben uitgewisseld lopen we naar een tafeltje bij het raam, die gelukkig nog vrij is en tevens ook de énige is die nog vrij is. Het krakende geluid van de houten stoel op de oude houten vloer klinkt wanneer ik mijn stoel wat naar achter schuif om plaats te kunnen nemen. Er hangen gordijnen voor de ramen, maar ook deze zijn opengeschoven. Het raam zelf staat op een kiertje, waardoor ik de frisse bries van buiten naar binnen lang mij kan voelen waaien.

We zitten nog geen seconde of er komt al iemand met een brede glimlach en een notitieblok naar ons toegelopen. "Willen jullie wat te drinken?" In mijn ooghoek zie ik hoe Milo's blik op mij gericht staat, en als ik ook zijn kant opkijk zie ik hoe hij me met opgeheven wenkbrauwen aankijkt. "Biertje doen?" Ik knik en tuit mijn lippen lichtjes. Even later worden er twee biertjes op onze tafel gezet. Als de man weg is gelopen reik ik meteen naar het ijskoude glas wat een lekkere verkoeling is in de benauwde lucht hier. Terwijl ik mijn eerste slok neem, valt mijn blik op de bar in de hoek, waar de barman in een rustig tempo glazen schoonmaakt. Achter de bar staan rekken vol flessen met allerlei soorten drank, netjes gerangschikt. Aan de muren hangen zwart-witfoto's van het café in vroegere tijden, en enkele schilderijen van lokale kunstenaars. De verlichting is zacht en warm, met kleine lampjes die een gezellige sfeer verspreiden. Een zacht jazznummer speelt op de achtergrond, nauwelijks hoorbaar boven het gepraat van alle mensen om ons heen.

Nadat Milo een slok heeft genomen van zijn bier zet hij het glas weer terug op de tafel. "Wat ga je eigenlijk doen nu je geslaagd bent?" Ik haal mijn schouders op en glimlach zwakjes. "Ik ga uh, werktuigbouwkunde studeren." Ik ontmoet zijn ietwat veraste ogen in mix met zijn steeds verder optrekkende mondhoeken door mijn antwoord. "Dus je bent ook nog eens slim, huh?" Snel kijk ik naar mijn glas, mijn vingers friemelend aan het koude glas. Ik schraap mijn keel. "En jij? Wat doe jij eigenlijk?" Vraag ik, in een poging de aandacht van mezelf af te leiden. Milo leunt wat achterover in zijn stoel, zijn blik kort gericht op de andere mensen in het café. "Zit nu in mn laatste jaar vwo, maar heb geen idee nog wat ik daarna wil doen." Zegt hij me. Net wanneer ik wil reageren merk ik dat er weer iemand naast ons is komen staan. "Kan ik jullie ook wat te eten brengen?" Zacht schud ik mijn hoofd. "Nee, kwamen alleen wat drinken." Antwoord ik vriendelijk. De man knikt en klikt zijn pen uit tegen zijn notitieblokje en verdwijnt vervolgens weer uit het zicht.

Hoe erg ik mijn best ook doe, de opmerking van net gaat maar niet mijn gedachten uit en de manier waarop Milo me vanaf de andere kant van de tafel aankijkt helpt daar ook niet bij. Ik slik en pak de menukaart die in een blokje op de hoek van de tafel staat. Mijn ogen staren naar de letters, de zinnen en de woorden, maar alles is een waas. Diep adem ik in, ik probeer mezelf te verschuilen achter de groene kaart en probeer de witte vlekken woorden te laten worden. Dit lukt, voor een paar seconden, voor Milo over de tafel heen leunt en met zijn wijsvinger de menukaart naar beneden drukt en mij grijnzend aankijkt. "Wist niet dat je ook ondersteboven kon lezen, Matt. Je hebt veel geheime talenten." Ik frons en kijk verward naar onder. Eindelijk zijn de letters helder... maar wel ondersteboven. De schaamte richt zich op mijn wangen en ik kan ze met de seconde warmer en roder voelen worden. Milo grinnikt en pakt het menu rustig uit mijn handen waarna hij hem op tafel legt. Hij zet zijn armen over elkaar heen en ik kan het plezier in zijn ogen zien terwijl hij me aankijkt. Snel neem ik nog een slok, de koelte helpt gelukkig ook tegen het hete gevoel in mijn wangen.

Als ik het glas terug op tafel zet begint Milo godzijdank over een ander onderwerp. Ineens legt hij zijn arm over de rugleuning van zijn stoel en kijk hij naar achter, naar het begin van het café. "Volg jij 't EK?" Vraagt hij, zijn ogen nieuwsgierig. "Ja, zeker." Knik ik enthousiast. Milo glimlacht breed. "Dus je houdt van voetbal?" Concludeert hij uit mijn antwoord. Opnieuw knik ik. "Ik speel zelf ook, eigenlijk al sinds ik klein ben." Zijn ogen lichten op. "Serieus? Welke positie sta je?" Terwijl ik de laatste druppels uit mijn glas in mijn keel giet haal ik kort mijn schouders op. "Wisselt, maar vaak middenveld." Ook Milo heeft zijn biertje nu zo goed als op en zet het lege glas met een klap op tafel. "Verklaart waarom je zo fit bent." Ik glimlach klein en draai mijn hoofd om het raam uit te kijken. Het wordt langzaam donker. De mensen gaan weg, de lantaarnpalen gaan aan en de lichten in het café zijn steeds meer  nodig om nog iets te kunnen zien. We praten nog even door over het EK en voetbal, waarna ik voorstel de volgende keer een voetbal mee te nemen. Met een lach stemt Milo in met dat idee, en met die belofte in mijn achterhoofd trap ik het stuk over de lange landweg terug naar huis.

_____
A/n: ✨hoofdstuk in samenwerking met JuneXyou ✨