Match Point

Hoofdstuk 6

Milo's pov:
Al grinnikend doe ik mijn oortjes in en scroll ik door mijn playlist heen, op zoek naar een goed nummer voor onderweg. Ik kan een glimlach niet onderdrukken; De herinnering aan Matthy die over het hek heen hing en met een dromerige blik naar me staarde, blijft maar door mijn hoofd spoken. Denkt hij echt dat ik dat niet heb gezien? Het was duidelijk dat hij diep in gedachten verzonken was. Misschien dacht hij na over de slagen die ik hem had geleerd, of misschien dacht hij wel aan iets anders, iets persoonlijks. Hoe dan ook, zijn gefocuste blik gaf me een goed gevoel. Alsof ik echt iets voor hem betekende, al was het maar als zijn tijdelijke tennisleraar. Ik pak mijn fiets vast en begin langzaam weg te rijden, maar mijn gedachten blijven bij Matthy. Zijn houding, zijn onzekerheid, maar ook zijn doorzettingsvermogen... alles aan hem intrigeert me op een of andere manier. Toen ik hem mijn naam hoorde roepen, kon ik de verleiding niet weerstaan om door te lopen. Het was niet omdat ik hem wilde negeren, maar eerder omdat ik wist dat het mij een reden zou geven om later weer contact op te nemen. Het is niet voor niets dat ik geen nieuwe afspraak gemaakt heb, of hem überhaupt iets heb laten weten over een vervolg. "Ik moest toch een excuus hebben om hem te appen vanavond." Mompel ik tegen mezelf, terwijl ik mijn telefoon uit mijn zak haal en een ander nummer aan zet. Ik fiets langzaam het terrein af, genietend van de zachte avondbries. De zon begint langzaam te zakken en de lucht kleurt in warme tinten oranje en roze. Matthy blijft in mijn gedachten, en ik vraag me steeds af wat hij nu doet. Misschien staat hij nog bij de picknicktafel, of is hij ook op weg naar huis?

Zijn naam lijkt wel op dat picknicktafeltje geschreven te staan. Bij iedere pauze gingen we er eventjes aan zitten en kwam Angelique weer wat te drinken naar ons brengen. Ik vraag me af of hij hier al lang werkt... Hij woont hier in ieder geval wel al lang, zat blijkbaar op dezelfde school. In die korte tijd dat we bij elkaar op school zaten zijn we elkaar misgelopen. Al denk ik niet dat hij het type is waar ik snel in contact mee zou komen...

Ik leun wat naar hem toe, kijk verward naar zijn telefoonscherm. "Zit je ook in Utrecht op school?" Vraag ik hem. Matthy kijkt verbaasd op. "Hoe weet je dat?" Ik gniffel en hef mijn hand boven tafel om naar zijn telefoon te wijzen. "Je school app staat nog open, ik herkende het logo." Matthy klikt beschaamd zijn telefoon uit en legt het ding ondersteboven op de houten tafel neer. "Oh, ja. Ben net geslaagd, moet die app eigenlijk nog verwijderen." Legt hij me uit. Verbaasd kijk ik naar hem, met vergrote ogen stoot ik hem zachtjes aan. "Geslaagd? Gefeliciteerd!" Roep ik, terwijl ik hem op zijn schouder klop.

"Waar kom jij vandaag eigenlijk?" Vraagt hij plots, zijn nieuwsgierigheid laat me glimlachen. "Ik heb je hier nog nooit gezien namelijk." Ik knik begrijpen. "Gouda," Antwoord ik, maar ik kom er al snel op terug. "Nouja, sinds een week ben ik verhuisd naar Utrecht. Ben toen een paar vereningen af gegaan om te kijken welke de minste teringlijers had, en ja, daar kwam deze uit." Matthy kijkt me met open mond aan, waardoor ik in de lach schiet. "Dus je bent verhuisd? Verklaard waarom ik je nooit eerder gezien heb." Zijn stem verzacht bij ieder woord dat hij uitspreekt, en bij zijn laatste zin is hij amper nog te horen. "Jah," zucht ik. "T is nog een beetje wennen hier, maar het bevalt me tot nu toe wel." Zeg ik knikkend. Dan draai ik mijn hoofd licht grijnzend naar Matthy toe. "En het helpt dat ik hier iemand ontmoet heb die me de weg kan wijzen." Hij kijkt kort van me weg en zucht kort. "Ik weet niet of je veel aan mij gaat hebben." Zegt hij. Ik frons en schud mijn hoofd. "Je hebt me al laten zien waar de beste tennisbanen zijn, ik weet wel zeker dat ik veel aan je heb." Ik zie hoe hij opnieuw oogcontact vermijdt en hoe er een roze blosje op zijn wangen verschijnt. Lief.

Terwijl ik verder fiets besluit ik dat ik hem vanavond een berichtje zal doen. Geen zin om te bellen, en daarnaast moeten mijn ouders er morgen vroeg uit voor werk dus zullen ze niet graag wakker worden gehouden door mij. Een simpel excuus over dat ik nog wat vergeten was te zeggen, of gewoon dat we nog een nieuwe les moeten plannen zal het moeten doen. Matthy doet het verbazingwekkend goed, zeker voor een beginner. Ik heb nog nooit iemand gezien die het is zo'n korte tijd, zó goed oppikt. Forehand zit er al aardig bij hem in en ook het inschatten van de bal gaat hem goed af. Hij beweert het echt nog niet eerder gedaan te hebben, des te knapper is het dat het hem nu al lukt.

Het idee van Matthy vanmorgen, toen ik hem de eerste slag uitlegde en hij niets probeerde te laten merken laat me zachtjes lachen. Alsof ik hem niet ongecontroleerd adem hoorde halen, hem niet stiekem zag kijken naar mijn hand die ik op de zijne legde en zijn schokkerige bewegingen opmerkte toen ik mijn vingers tegen zijn heupen drukte. Het is wel schattig, eigenlijk. Maar voor nu doe ik hetzelfde als hij en doe ik alsof ik er niets van weet. Ik fiets ondertussen door een klein deel van de stad heen. Geluiden van de stad komen me tegemoet: het verkeer, de lachende mensen en blaffende honden. Alles lijkt een beetje levendiger dan normaal, misschien omdat mijn eigen stemming ook wat beter is dan gebruikelijk. Ik zet mijn muziek wat harder en geniet van de sfeer die de eerste tonen van het volgend nummer geeft. Terwijl ik mijn rechteroortje nog eens goed mijn oor in druk kan ik mijn huis in de verte al spotten. Het einde van de dag nadert, maar toch blijf ik in mijn hoofd alsmaar hangen bij het begin van deze zomerdag.

_________
A/n: storytime met Nynke: ik had gister sportdag en ik en een vriendin dachten dat het een goed idee was om tennis en badminton te kiezen.... Ik heb echt bijzonder veel spierpijn aan mn arm nu🥲🫡