Match Point

Hoofdstuk 7

Matthy pov:
Een koude rilling loopt over mijn rug als ik mijn shirt over mijn hoofd trek en niet lang hierna ook mijn broek op de vloer belandt. Vanaf een afstandje draai ik de kraan van de douche open, een paar koele druppels bereiken, ondanks de afstand, mijn lichaam waardoor ik als schrikreactie weer een stap naar achter zet. Terwijl ik die paar seconden moet wachten tot de douche opgewarmd is, grijp ik naar mijn telefoon. Zou hij me nog gebeld hebben? Een appje, eventueel? Als ik mijn vinger op het scherm druk en ik geen enkele melding zie, schud ik teleurgesteld mijn hoofd. Nee, natuurlijk niet. Hij denkt vast niet meer aan me.

Zuchtend leg ik mijn telefoon terug op de wasbak. Het water zal nu wel opgewarmd zijn. Langzaam vallen de eerste warme druppels op mijn armen. Diep adem ik in; Even kalm. Even niks. Even rust. De stralen vallen vanaf mijn hoofd op mijn schouders, vanaf waar ze doorglijden naar onder. Ik sluit mijn ogen, mijn nat wordende haar valt ervoor waardoor ik in een pikdonkere kamer lijk te staan. Wanneer ik mijn ogen open pak ik een fles douchegel van het plankje aan de wand en doe ik een beetje op mijn handen. Mijn handen glijden vluchtig over mijn lijf, maar verlangzamen naarmate ik dichter bij mijn armen kom. Voorzichtig laat ik mijn linkerhand over mijn rechterarm gaan. Ik wil er niet niet aan denken, dat kan niet, dat mag niet... Maar al wil ik er niet aan toegeven, de beelden en herinneringen zijn te sterk.

Mijn hand glijd langzaam over mij arm, de zeep schuimt zacht op mijn huid. Ik denk terug aan vanmiddag, ik kan zijn vingers bijna weer voelen op mijn hand; hoe hij mijn grip corrigeerde, zijn hand stevig maar teder op de mijne legde en me toefluisterde dat ik me moest ontspannen. En alsof het me opnieuw vertelt wordt is dat wat ik doe als ik mijn ogen sluit en mijn hoofd naar achter kantel terwijl een lichte zucht mijn lippen verlaat. Mijn hand beweegt verder naar beneden, richting mijn heupen. Terwijl ik de zeep tegen mijn huid wrijf, komt het moment weer terug dat Milo zijn hand op mijn heup legde om mijn houding te corrigeren. Zijn vingers drukten zachtjes in mijn huid, zijn grip stevig maar vriendelijk. Het was alsof hij precies wist hoe hij me moest aanraken om me op mijn gemak te stellen, zelfs in de meest ongemakkelijke situaties. De herinnering aan zijn aanraking laat mijn huid tintelen, alsof zijn hand er nog steeds is. Ik draai langzaam onder de douche, de warme stralen spoelen de zeep en de herinneringen weg, maar ik kan de gedachten aan Milo niet van me afschudden. De manier waarop hij naar me keek, hoe zijn ogen even langer op mij bleven rusten dan nodig was...

Als ik uiteindelijk de douche uitstap, voel ik me niet alleen fysiek schoon maar ook mentaal weer wat frisser, al is de verwarring over mijn gedachten over Milo nog steeds aanwezig. Ik wikkel een handdoek om mijn middel en loop naar de wasbak. Op het moment dat ik mijn telefoon zie oplichten, voel ik een golf van paniek door me heen gaan. Mijn hart slaat een slag over als ik zie dat Milo's naam op het scherm staat. Met natte handen grijp ik haastig mijn telefoon, maar de gladde oppervlakte laat het ding uit mijn handen glippen en met een klap op de vloer belanden. "Kut, nee, kutzooi!" roep ik uit, hopend dat hij niet kapot is. Snel raap ik mijn telefoon op, en gelukkig is het scherm nog heel. Trillend van de spanning ontgrendel ik mijn telefoon en open het bericht van Milo.

'Hey, bedacht me net dat we geen nieuwe tijd hadden afgesproken. Ben 's middag werken, dus komt morgenavond uit voor jou?'
Een glimlach breekt door op mijn gezicht als ik mijn ogen over de letters laat glijden. Hij dacht wel aan me. Snel begin ik een antwoord terug te typen, niet willende dat hij merkt dat dit bericht me veel meer doet dan hij denkt. Met trillende vingers tik ik een antwoord terug waarin ik hem vertel dat morgenavond ook goed uitkomt voor mij. Snel druk ik op verzenden, voor ik er al te veel bij na kan denken. De zenuwen vallen langzaam weg wanneer ik het bericht heb gestuurd, en ik neem opgelucht adem.

Ik leg mijn telefoon terug op de wasbak en til mijn hoofd op. Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Met mijn handdoek nog om mijn middel loop ik richting mijn slaapkamer. Ik ben moe, mijn spieren voelen zwaar van de inspanning van vandaag, maar mijn hoofd is nog klaarwakker. Ik laat me op het matras vallen, leg mijn handen onder mijn achterhoofd. Ik staar naar het plafond, mijn gedachten dwalen voor de honderdste keer af naar Milo. Morgenavond weer... Mijn hart slaat een slag over als ik denk aan de mogelijkheid van weer die zachte aanrakingen, die blikken die langer duren dan normaal. Met deze gedachte voel ik mezelf langzaam wegdommelen. Voorzichtig trek ik de dekens over mijn lichaam heen. Zin om überhaupt ondergoed aan te doen heb ik niet. Ik ben moe, en na een tijdje lijkt mijn hoofd ook rust te krijgen als ik mezelf in diepe slaap krijg.