Match Point

Hoofdstuk 12

Ik lig in bed, de dekens over mij heengetrokken ondanks dat de hoge temperaturen een sauna van mijn kamer hebben gemaakt. Mijn lichaam is moe, maar mijn brein is overactief. Het gesprek met Angelique blijft zich maar herhalen, haar stem en verschijning flitsen als beelden langs op het witte plafond boven me. Het is stil in huis. Onder mijn deur komt flitsend licht, waarschijnlijk is m'n broertje nog aan het gamen. Ik grinnik leg mijn handen onder mijn hoofd. Tuurlijk is hij nog aan het gamen. Verslaafde.

Ik draai me om op mijn zij, staar naar de wekker op mijn nachtkastje. 23:48. Waarschijnlijk word ik morgenochtend toch weer vroeg wakker, dus het is tijd om te gaan slapen. Ik reik naar mijn telefoon die ergens op de dekens ligt. Terwijl mijn hand over mijn dekbed heen glijdt pak ik met mijn andere hand de oplader. Wanneer ik de twee met elkaar wil verbinden licht plots mijn scherm voor de tweede keer vandaag op door een appje. Mijn hart stopt even en een gevoel van blijdschap betreedt mijn lichaam; is het Milo? Snel toets ik de code van mijn telefoon in en open ik whatsapp. Mijn mondhoek, evenals mijn enthousiasme daalt. Angelique... 'Hoi Matthy, sorry dat ik hier zo laat mee kom jongen, maar het is ontzettend druk en ik zou je hulp goed kunnen gebruiken. Ben je morgen beschikbaar?' En het liefst zou ik mijn vingers over het toetsenbord laten gaan en maar drie letters sturen: Nee.

Maar het kan niet. Ik weet dat het druk is, heb er zelf ook last van. Angelique en Bas nemen de meeste lasten op zich, regelen de meeste en zwaarste dingen. Maar ook alle 'kleinere' taken beginnen hun tol te eisen. Bij het organiseren van een tennistoernooi komen meer dingen kijken dan je op het eerste gezicht zou denken. Normaliter zou ik allang iets terug hebben verzonden. Gezegd dat ik met alle liefde zou willen helpen en het zou geen eens een vraag meer zijn of ik beschikbaar ben. Ik blijf naar het appje staren, die woorden vervormen zich tot het appje van Milo. 'Morgen heb ik de hele dag voor je,' En nu, precies nu, is het moment dat ze extra hulp nodig hebben. Ieder scenario, iedere mogelijkheid gaat door mijn hoofd. Is er iets waardoor ik dit kan omdraaien? Waardoor ik het beide kan doen? Mijn hart zakt in mijn schoenen terwijl ik naar Milo's bericht staar. Ik wil niets liever dan de hele dag met hem doorbrengen, maar ik kan Angelique niet in de steek laten. Met een zucht pak ik mijn telefoon weer goed beet en begin ik een bericht te typen.

'Hey, sorry maar ik kan morgen toch niet. Angelique appte me net dat het super druk is en ze me echt nodig hebben. Hoop dat je het begrijpt.' Ik druk snel op verzenden, en blijf naar mijn scherm kijken, hopend op een snelle reactie. Maar er komt niets. De vinkjes worden blauw, maar zijn status blijft niets anders dan online. Geen antwoord, niet aan het typen, niks. Mijn hart klopt sneller, een knoop begint te ontstaan in mijn maag. Wat als hij boos is? Of teleurgesteld? Ik leg mijn telefoon terug op mijn nachtkastje en schud mijn hoofd, proberende mezelf te kalmeren. Hij is vast niet boos. Misschien is hij gewoon druk, of kan hij gewoon even niet reageren... Althans, dat hoop ik maar.

Toch blijft die onrustige gedachte door mijn hoofd spoken terwijl ik nog eens goed onder de dekens kruip. De hitte van de kamer voelt plots verstikkend aan en het kost me veel moeite een comfortabele positie te vinden. De minuten tikken langzaam voorbij en de stilte in huis wordt alleen onderbroken door het zachte gezoem van de ventilator. Ik staar naar het plafond, mijn gedachten alle kanten opgaand. Hoeveel ik ook probeer, ik kan mijn zorgen niet van me afschudden. Wat als hij echt boos is? Wat als ik hem heb teleurgesteld?

Na wat voelt als uren draai ik me weer om naar mijn nachtkastje en kijk naar mijn telefoon. Nog steeds geen bericht van Milo. Ik zucht diep en sluit mijn ogen, dwingend mezelf te ontspannen. Morgen wordt een lange dag en ik heb mijn rust nodig. En toch, hoe ik ook probeer, blijven mijn gedachten bij Milo. Ik vraag me af wat hij nu aan het doen is, of hij ook aan mij denkt. De stilte van de nacht lijkt steeds zwaarder op me te drukken. Ik hoor het zachte getik van de klok op de gang, elk tikje benadrukt de tijd die voorbijgaat. Ik rol me nogmaals om, mijn kussen voelt klam en oncomfortabel aan. De ventilator aan de andere kant van de kamer biedt weinig verlichting van de warmte. Ik probeer mijn ademhaling te kalmeren, inademen, uitademen, langzaam en diep. Maar telkens weer dwalen mijn gedachten af naar die blauwe vinkjes. Waarom reageert hij niet?

Mijn lichaam geeft eindelijk toe aan de vermoeidheid en ik voel mezelf wegdrijven, ondanks de hitte, ondanks de zorgen. Ik val in slaap, ontsnap voor een paar uur aan mijn gedachten.

_____
A/n: Jongens die mystery boxen- ik ben zo bizar benieuwd naar alles. Wel rib uit m'n lijf betaald, maar zal 't vast waard zijn. Nu aftellen tot Augustus...🥳