Match Point

hoofdstuk 26

Er staat een glimlach op mijn gezicht die niet meer weg te krijgen lijkt. Het glas wijn wat ik al een tijdje in mijn hand houd, draait langzaam tussen mijn vingers. Het glas is bijna leeg, maar nog lang niet op. Ik voel me goed, beetje licht, maar dat heeft misschien te maken met de combinatie van de wijn en de situatie. Mijn ogen dwalen af naar de omgeving; ik had me eerlijk gezegd geen beter plek kunnen bedenken. Warme lichten hangen aan het plafond, werpen een zachte gloed over de tafels die netjes zijn gedekt met wit linnen. De zachte achtergrondmuziek en het geroezemoes van andere mensen maakt het ook wel een beetje af.

Ik neem nog een slokje uit mijn glas voordat ik mijn blik langzaam op Milo laat glijden. Hij zit een beetje achterovergeleund tegenover me, zijn arm ligt nonchalant over de armleuning en er staat een kleine, warme glimlach rond zijn lippen. Gelukkig heeft Lex me dit overhemd gegeven om aan te trekken, want anders was ik echt zwaar underdressed geweest. Milo ziet er ontzettend goed uit, het is duidelijk te zien dat hij zijn best heeft gedaan en het idee dat hij dat gedaan heeft voor vanavond, voor mij, doet mijn hart sneller kloppen. Milo leunt iets naar voren, zijn vinger glijdt langs zijn glas terwijl zachtjes glimlacht. "Ben je er morgen, of moet ik iemand anders vragen om me gezelschap te houden?" Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd. "Moet ik jaloers worden?" Vraag ik, met een plagende glimlach terwijl ik de tintelingen van de wijn probeer te negeren die nu ook over mijn wangen strijken. "Misschien," Antwoordt hij, en gaat weer wat naar achter zitten. Ik rol mijn ogen maar kan een grijns niet onderdrukken. "Ik zal er zijn." Zeg ik dan. We praten nog heel even door, maar komen daarna op het punt dat het tijd wordt om te vertrekken. De tijd ging sneller dan we doorhadden, en het is dan ook al later dan we dachten. Na de rekening betaald te hebben, nouja, Milo, aangezien hij erop stond te betalen en me er geen enkele kans voor gaf, draait hij zich naar me om en knikt hij richting de deur. "Gaan we?" Terwijl we naar onze fietsen lopen gaan zijn vingers zachtjes over mijn rug, voordat hij met zijn hand mijn heup palmt en me dicht tegen hem aan trekt tijdens het lopen. Ik voel een kus op de zijkant van mijn hoofd en meteen trekt een spoor van tintelingen door mijn lijf.

Het is donker buiten, de lantaarnpalen staan al een tijdje aan, het is rustig en kalm op straat. Voor ik het doorheb staan we alweer bij de fietsen, en voel ik hoe Milo zijn hand langs mijn rug weer terugtrekt. Ik kijk omlaag, naar mijn fiets. Dan naar Milo, en hoe hij zijn fietssleutel ik het slot steekt. Met tegenzin zoek ik ook mijn sleutel ergens in de zakken van mijn broek, die ik helaas al snel gevonden heb. Ik probeer iedere seconde die ik krijg te gebruiken om te zorgen dat de avond nog niet voorbij is. "Uh," Stamel ik. Ik wil nog geen gedag zeggen, ik wil gewoon... Nog wat langer met hem zijn. Milo legt zijn hand op zijn zadel en het voelt alsof hij van plan is iets te zeggen, maar niet precies weet hoe. "Zal ik anders euh, met je meefietsen?" Mijn mondhoeken schieten meteen weer terug omhoog en ik knik. "Is goed," Zeg ik, iets zachter deze keer en bij gebrek aan een andere woordenschat.

We fietsen naast elkaar door de stille en donkere straten van het dorp. Onze gesprekken van eerder vloeien moeiteloos verder en ons gegiechel klinkt af en toe galmend door de straten. En voor ik het weet, rijden we mijn straat in. Zo'n lange rit is het niet, maar voor mijn gevoel is het nu vijf keer zo snel gegaan. Terwijl ik de stoep op rijd, valt het Milo op hoe leeg en donker het huis eruit ziet, iets wat schijnbaar zijn nieuwsgierigheid wekt. "T is wel stil hier. Zijn je broertjes niet thuis?" Vraagt hij dan. Ik grinnik en schud mijn hoofd. "Nee, die zijn weer uit. Zomervakantie; dan zijn er constant van die feestjes waar ze naartoe gaan." Leg ik uit terwijl ik mijn fiets tegen de muur zet. "En m'n ouders zijn sinds gisteravond ofzo een paar dagen weg. Ook geen last van." Voeg ik er met een lacherige toon aan toe. Milo knikt begrijpend, maar er is iets in zijn ogen. Misschien nieuwsgierigheid, of een stille vraag. Zonder er al te veel over na te denken vraag ik snel: "Wil je anders nog even binnenkomen?" Ik trek een beetje geforceerd door de spanning die ik heb tijdens het stellen van deze vraag mijn mondhoek op. Hij kijkt me aan, even zegt hij niets maar al snel verschijnt er weer een warme glimlach op zijn gezicht. "Ja, graag."