Match Point

Hoofdstuk 27

Ik loop richting de achterdeur en stap de tuin in. Aan de voetstappen achter me hoor ik dat Milo me achterna komt, dus ga ik zonder omkijken naar de schuur om daar twee tuinstoelen uit te pakken. Terwijl ik ze neerzet op de tegels draai ik me om naar hem. “Wil je nog wat te drinken? Biertje doen? Of wat fris?” Vraag ik. Milo leunt tegen de deurpost en knikt. “Biertje klinkt goed,” Ik gniffel even maar loop dan terug het huis in, naar de keuken, om de koelkast open te trekken en twee bier te pakken. Het glas voelt koud aan in mijn handpalmen, zeker nu de lucht buiten zo warm is, bijna benauwend. Zelfs om deze tijd.

Met de flesjes in mijn handen beland ik weer in de tuin, waar ik een van de twee flesjes in mijn handen aan Milo geef die zich hierna in een tuinstoel laat zakken. Vervolgens neem ik snel een slok, voordat ik zelf ook ga zitten. Een beetje schuin, zodat ik hem aan kan kijken. Een moment van stilte valt, maar na alle drukke gesprekken van de afgelopen dag, eigenlijk dagen, is dat alles behalve erg. Ik zucht even diep uit. Dan til ik mijn kin op tot die naar de lucht boven ons wijst, en staar voor een paar seconden naar de donkerblauwe hemel met lichtgevende puntjes erin. Maar, na die paar seconden voel ik wat op mijn huid. Mijn hoofd draait een stukje naar rechts, waar er plots donkere wolken verschijnen aan de hemel. “Voel jij dat ook?” Vraag ik wanneer ik nogmaals wat op mijn onderarm voel vallen, en kijk Milo vragend aan. Hij kijkt even omhoog, dan weer terug naar mij en knikt vervolgens. “Euh… Volgens mij krijgen we zo een aardige regenbui.”

Nog geen seconde later begint het echt te stortregenen. De spikkels die ik net voelde veranderen in grote druppels die de hele tuin binnen korte tijd blank laten staan. “Shit.” Roep ik uit, half lachend terwijl mijn haar nat voor mijn gezicht begint te vallen en ik snel opsta. Milo springt ook op en meteen slepen we de stoelen naar de schuur toe. Maar het duurt niet lang voor de regen de tegels spekglad hebben gemaakt. Mijn voeten glijden haast weg op de natte tegels en naast me zie ik hoe Milo ook bijna zijn evenwicht verliest. We gooien de stoelen terug de schuur in en rennen dan allebei, zeiknat geregend, terug naar binnen.

De druppels vallen van ieder stukje van mijn lichaam af. Mijn kleding is doorweekt, mijn haar hangt volledig voor mijn hoofd en ook mijn sokken hebben het niet droog gehouden. We staan langs de muur in de gang, nog nahijgend van de regen en het lachen. Op de achtergrond klettert de regen nog altijd hard tegen de ramen. Ik probeer wat uit te kramen over hoe het ineens is gaan regenen en hoe nat we wel niet zijn, maar door de slappe lach gekregen te hebben komt er niets uit mijn keel behalve gegiechel en gelach. Ik kijk even op en zie dat Milo er precies zo bijstaat als ik, waarna ik nogmaals iets probeer te zeggen over hoe raar het is dat het ineens zo is gaan regenen terwijl ik mijn hand door mijn haar haal. Voordat ik iets kan zeggen, voel ik zijn handen van mijn nek naar mijn wangen glijden. Zijn vingers zijn warm tegen mijn koude, natte huid en het lachen wat ik net nog niet kon stoppen vervaagd nu langzaam in mijn keel. Zachtjes trekt hij me naar hem toe en belanden mijn lippen op de zijne. Mijn ademhaling versnelt en mijn handen glijden automatisch naar zijn shirt dat tegen zijn bovenlijf aan plakt. Terwijl mijn vingers zich in de stof klemmen, voel ik hoe ik onbewust het water eruit wring. Druppels vallen een voor een op de vloer en door het geluid trek ik enigszins geschrokken terug. Milo lacht zachtjes als hij dit doorheeft en kijkt naar hoe de druppels omlaag gaan. Ik schiet ook in de lach, half verbaasd over hoe er nog zoveel water uitkomt. De natte stof glijdt tussen mijn vingers door, terwijl ik me lichtelijk schuldig voel dat ik hem nog natter heb gemaakt, maar Milo’s ogen zeggen iets anders, alsof hij helemaal niet erg vindt wat er gebeurt.

Ik blijf giechelend naar hem kijken, maar kan mijn kletsnatte kleding ook niet meer negeren. “Misschien moeten we droge kleren aantrekken.” Lach ik. Milo stemt in en vervolgens lopen we door de woonkamer de trap op, waar ik zowel de deur van mijn kamer als de badkamer open. Achteraf niet de slimste manier, nu zijn niet alleen wij nat, maar ook het hele huis. Maar goed, dat ruim ik straks wel op. Ik zeg Milo even te wachten in de badkamer terwijl ik voor ons beiden nieuwe kleding uit de kast trek. “Ik heb uh, ik heb wat voor je gepakt maar als je ‘t niets vind haal ik wel wat anders, dus uh,” Zeg ik, een beetje gestresst. “En je kan even douchen, a-als je wilt. Handdoeken liggen hier.” Leg ik uit, maar merk dat mijn stem trilt bij ieder woord door de kou. Binnen heeft de airco de hele dag aangestaan tegen de hoge temperaturen van vanmiddag, maar dat is juist wat het nu nóg kouder maakt. Milo neemt de kleding aan maar blijft me met een twijfelachtige en achterdochtige blik aankijken. “Moet jij niet eerst douchen? Je hebt ‘t hartstikke koud.” Zegt hij bezorgd. Ik wil protesteren, zeggen dat het allemaal wel prima gaat maar mijn tanden klapperen bijna hoorbaar op elkaar. “Matt, je staat hier gewoon te trillen.” Ik gniffel een beetje en keer mijn hoofd naar beneden waarna ik knik. Hij plaatst een zachte kus op mijn hoofd waarna hij me een glimlach schenkt. “Ik wacht wel op je kamer.”

_____
A/n: ZoenvoorKoen is weer op upload duty🫡