Match Point

Hoofdstuk 13

Na een lange en vooral onrustige nacht fiets ik het tennispark op. De poorten staan wagenwijd open en zodra ik opkijk zie ik meteen dat het een drukte van jewelste is hier. Overal zijn mensen in de weer. De een staat op een plastic stoel om de vlaggen rondom de hekken te hangen, terwijl de andere bezig is met het ophangen van wat lampjes rondom het clubhuis. De sfeer is energiek, maar tegelijkertijd ook chaotisch. Mijn ogen glijden over het park, zoekend naar Angelique. Het duurt niet lang voor ik haar gevonden heb, vlakbij het clubhuis en druk pratend met een paar vrijwilligers terwijl ze een klembord stevig in haar handen houdt.

Wanneer ze me na een tijdje ziet, ademt ze zichtbaar opgelucht uit en komt ze snel naar me toe gelopen. "Matthy, oh gelukkig je bent er." Zegt ze me met een haastige glimlach. "We hebben je echt hard nodig vandaag. Kun je eerst even helpen met de vlaggen ophangen? De posters moeten ook nog opgehangen worden en het papierwerk moet echt definitief af zijn vandaag." Het aantal taken wat ze opnoemt laat me even slikken. Maar ik laat het niet merken, zij maakt zich al over meer dan genoeg druk. Daarom knik ik instemmend. "Tuurlijk, ga meteen aan de slag." Glimlach ik.

Als ik eindelijk bij de picknicktafel zit, mijn zonnebril op tegen de felle zon, duik ik in het papierwerk. De formulieren liggen voor me uitgespreid en ik begin met invullen. Elke paar minuten dwalen mijn gedachten weer af naar Milo. Ik gooi mijn hoofd met een zucht achterover. Het geluid van kinderen en het geroezemoes van de mensen om me heen dringt vaag tot me door. We hebben de laatste weken meer vrijwilligers erbij gekregen die graag helpen met het toernooi. Oude vrienden, leden van de vereniging of gewoon omwonenden die hun steentje bij dragen. Het is niet de eerste keer dat we zo'n toernooi organiseren, maar dit jaar is het drukker dan ooit. Het is zomervakantie en we hebben dit seizoen veel meer inschrijvingen op de vereniging. Ik merk dat het Angelique goed doet haar club zo te zien, maar op momenten als deze kan ze nog wel eens in de stress schieten. Nog drie dagen; het aftellen is nu echt begonnen. Waar het aan de ene kant allemaal heel kortdag lijkt, voelt het aan de andere kant ook nog lang. Ik heb zin in volgende week, er staan leuke dingen op het programma om naar uit te kijken.

Mijn ogen glijden nog eens over de lijst met deelnemers. Het voelt raar om mijn eigen naam erop te zien staan. Opnieuw ligt de hele picknicktafel bedekt met papierwerk. Houdt het ooit nog eens op? Ter afleiding grijp ik naar mijn telefoon en begin ik doelloos op insta te scrollen. De meeste posts zijn van Koen en Rob, die dit weekend samen naar een voetbalwedstrijd zijn geweest. En als het niet op insta staat... is het niet gebeurd. Ik vraag me af of zij ook even langskomen deze week. Ik heb zo mijn vermoedens van wel. Ieder jaar zijn ze er altijd minimaal één dag, al is het vaak alleen 's avonds. Tijdens de avond waarop we gaan barbecueën en er veel biertjes gedronken worden zijn ze van de partij. Raoul daarentegen is er wel vaker. Helpt me zo af en toe met wat taken en verplicht me af en toe op een pauze te nemen. Al even heb ik hem niet meer gesproken, maar heeft wel laten weten even langs te wippen deze week. Ik moet hem nog over alles vertellen. Misschien kan hij me een beetje helpen mijn gedachten op een rijtje te zetten...

De pen in mijn handen raast over het papier, vinkjes zettende achter iedere naam die bevestigd heeft aanwezig te zijn. Het voelt als nakijkwerk, maar dan net iets makkelijker. Een diepe zucht verlaat mijn lippen, mijn lichaam inzakkend en mijn hoofd zoekend naar steun. Plotseling voel ik een schaduw over mij heen vallen. Er staat geen wolkje aan de hemel en de bomen die eventueel schaduw zouden kunnen veroorzaken vallen enkel over de tennisbanen. Vragend kijk ik op. Mijn hart maakt een sprongetje als ik Milo voor me zie staan. "Hulp nodig?" Vraagt hij terwijl zijn handen nonchalant in zijn zakken laat verdwijnen. Ik hap naar adem en schud zachtjes mijn hoofd om me weer bij de tijd te brengen. Mijn mond is droog en slikken lukt niet. Het enige wat me lukt is hem beduusd aankijken.

"Hulp-? Uh... J-ja, eigenlijk wel." Krijg ik uiteindelijk mijn keel uit, waarna ik naar het flesje water op de tafel grijp en snel een paar slokken naar achter gooi. Milo glimlacht naar me, alsof er niets is gebeurd. "Wat- wat doe jij hier?" Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op en komt naast me op het bankje zitten. "Dat jij niet kan betekent niet dat ik het zomaar daarbij laat," ik schuif een stukje op om hem wat meer ruimte te geven. "Ik zei dat ik de hele dag voor je had, dus, hier ben ik, de hele dag van jou." Ik staar hem aan, nog steeds verbluft van het feit dat hij hier naast me zit. Mijn hartslag versnelt, maar ik probeer me te kalmeren. "Waar heb je me voor nodig Matt?" Ik zou zo honderden dingen kunnen bedenken, maar besluit hem toch maar de stapel witte papieren toe te schuiven en hem met een waterige glimlach aan te kijken. "Het is druk..." Zeg ik zachtjes. Het is een aardig stapel, maar ja, hij gaf zelf aan te willen helpen. Milo neemt de stapel zonder tegenspreken aan.

"Oké," Zeg ik, en zet mijn waterflesje terug op tafel. "Al die getallen moeten kloppen, reken het voor de zekerheid even na, als je wilt? Oh ja! Deze moet helemaal ingevuld worden zodat ik-" Ik grijp alle papieren bij elkaar en leg ze op volgorde voor Milo op de tafel neer, maar zijn aandacht lijkt overal behalve op de papieren te liggen. Hij zit naar mij toe gedraaid en hij kijkt me glimlachend aan. "Milo..." Zucht ik. Hij heft zijn wenkbrauwen. "Wat? Getallen kloppen, narekenen, en die moeten ingevuld worden. Ik luister wel." Ik slik beschaamd en kijk even naar onder. Een stootje tegen mijn rechterarm doet me opkijken naar een grijnzende Milo. "Mag ik nu beginnen?" Vraagt hij plagend. Ik knik gniffelend. Graag.

______
A/n: Deze is om de 2-1 Nederland- Turkije te vieren🧡🥳🥳