RETRIBUTION I : LAW OF IMMORTALITY

XIX : Stefano

"LET me do it!" sagot ng isang tinig na nagmumula sa likuran nila.

Hindi ko alam kung bakit nabakasan ng pagkagulat ang mga mukha ng mga Prinsipe at Prinsesa pero mas lalong hindi ko maintindihan kung bakit bigla nalang pumintig ng mabilis ang puso ko at para akong kinakapusan ng hininga.

Maiitim na buhok, makakapal na kilay, matatalas na gintong mata, matangos na ilong, at may mapupulang labi.

Alam kong sa buhay na ito ay hindi ko pa sya nakaka daupang landas sa nakalipas na taon o kahit sa mga nakaraan kong buhay kaya naman hindi ko malaman kung bakit ako nagkaka ganito.

Habang papalapit siya sa pwesto namin ay mas lalong bumilis ang pintig ng puso ko at para na akong naiiyak sa di ko malamang kadahilanan.

Nang lumagpas siya sa pwesto namin upang lapitan ang saradong kweba ay nalanghap ko ang isang amoy na biglang nagpasakit sa ulo ko...

***

"Qué haces aquí otra vez? (What are you doing here again?)" I asked him with a hint of irritation.

"Estas bien? (Are you okey?)" he worriedly asked not minding my attitude.

"Métase en sus propios asuntos, señor! (Mind your own business, Mister!)" I answered and groped again for the thing that I've been searching for.

"Aquí, mi señora. (Here, my lady.)" He said as I felt his hand on my right hand and give me the thing that I've been searching — my stick.

The stick which help me survived in this world of nightmare — the world that full of darkness.

"Se burlaron de ti otra vez? (Did they make fun of you again?)" he asked once again but I ignored him and just focused on the road.

"No te preocupes, pronto estarás bien. Prometo. (Don't worry, you will be okey soon. I promise.)" he assured me.

"Pronto verás lo hermoso que es este mundo y aprenderás a defenderte. (You will soon see how beautiful this world is, and learn to defend your self.)" he once again said when he realised that I don't have any plan to talk to him.

I don't know if this is already my thirtieth (30th) life or my fortieth (40th)...

I don't know anymore...

I already loss counts of it.

I just remembered that I walked-up in this life with no ability to see.

Yes! Si! I'm blind!

Not only blind but also an orphan, the main target of bullies.

All of them make fun of me — from my fellow orphan and also to those who manage this org. They are too much, I hate them.

But this guy at my back is an exemption, and I don't know why do he put care into me.

From what I heard he is a son a rich family in the country and also who owns the orphanage I'm currently in and they also described him as a beautiful man despite of his young age.

Every day he visit here and he only talks to me they say, at first I was so happy because someone wants to be with me despite of my disability, but that happiness become a nightmare when I learned that they hate and bully me more because of him being my friend.

"JADAA~" I was back from my reverie when I was forcefully fell on the ground and heard a loud crashed near me.

"SENORITO STEFANO~" shout by someone and seconds later I heard a lot of footsteps rushing in my direction.

I'm blind but I'm not dense.

Months after that incident I can now see the beautiful world that he keeps on telling me, in front of me is a beautiful bluish clear water, a beautiful rock formations, clear sky and a fresh air.

During my operation I learned that these beautiful electric blue eyes was owned by that person — Stefano.

I just got my gauze eye patches removed yesterday and the first person that I want to see is him, but I know that it's already impossible.

No one want to show me what he looks like or where is he — where is he buried?

I really don't care anymore how they look onto me because the most important thing that matters to me is to see him — dead or alive but no one want to tell me where he is.

I once again focused my attention to the beautiful site in front of me, this is the place he once told me, his secret haven named Majorca Island.

I smiled weakly as I felt the water violently hit my body.

I loss again... Not myself, but someone.

***

"Ayos ka lang ba?" tanong ni Ralf sa akin na nag pabalik sa akin sa kasalukuyan.

"Ayos lamang ako." sagot ko.

"Kanina ka pa namin kinakausap pero hindi ka sumasagot at naka hawak ka lang sa ulo mo. Sigurado ka bang ayos ka lamang?" tanong naman ni Kyle na tinanguhan ko lamang.

Lahat sila ay nasa akin ang atensyon at kababakasan ang pag-aalala sa mukha nila, pati narin ang mga may dugong maharlika ay naka tingin din sa akin.

" Attention seeker!" asik ng babaeng parang banlag.

Hindi ko na lamang sila pinansin at itinuon nalang ang aking paningin sa kwebang hanggang ngayon ay may harang parin.

Nakatayo sa harap ng kweba ang lalake habang naka taas ang kanang kamay neto at nakita ko rin na parang pumapasok sa kamay niya ang mga usok na nakapaligid sa kweba.

Kung ganoon ay may kapangyarihan din siyang Absorcion na tinatawag nila.

Hindi ko alam kung bakit nanumbalik sa akin ang ala-alang iyon ng dahil lang sa amoy niya, pero siguro ay dahil sa pamilyar nyang amoy ay nanumbalik sa akin ang panahong tanging pangdama at pang-amoy ko lamang ang gamit ko.

Sa katunayan ay hindi ko na malala ang amoy ng batang si Stefano at yung nararamdaman ko sa tuwing lumalapit siya noon sa akin kaya nakakapagtaka at ang alaala ko pa na kasama siya ang na alala ko.

Iwinaglit ko na lamang ang mga iniisip ko  at itinuon ko na lamang ang aking pansin sa unti-unting pagkawala ng harang sa kweba.

Ramdam ko parin hangang ngayon ang mga pares ng matang konti na lamang ay bubutasan na ang aking katawan tagos sa kaluluwa.

"Maiwan na kayo dito, hindi niyo kakayanin ang puting Leon na iyon kaya kami na ang bahala sa mga kasamahan nyo." sabi ni Prinsipe Angus at sumunod na sa Prinsepeng nagbukas ng kweba na siyang nauna sa pagpasok at ganun din ang ibang maharlika.

"Buti na lamang at nandito sila." nakahingang sabi ni Kyle na syang pinaka nag-alala sa nangyari dahil siya daw ang nagsuhestyon sa pag lalagay ng barrier dito.

"Wag mong sisihin ang iyong sarili sa nangyari, hindi mo naman kasalanan eh." sabi ko kasi kanina ko pa naririnig na sinisisi niya ang kanyang sarili at nakita ko rin kanina na halos ibuhos niya na ang lahat ng mana niya para lamang masira ang ginawa nilang harang.

"Tama, hindi mo naman kasalanan o nino man sa ating lahat. At nandito naman na sila kaya alam kong ligtas at buo tayong makaka uwing lahat. Ayos lang ang lahat." pagpapagaan ni Ralf na sinang ayunan ng lahat.

Tumigil na ang pag galaw ng lupa pati narin ang marahas na hangin. Ang paligid ay parang dinaanan ng bagyo — nasira na ang matatayog at malulusog na halaman pati narin ang asul na tubig sa maliit na batis na ngayon ay naging madilim na at nawala narin ang sariwang hangin kanina.

Mahigit isang oras pa kami nag hintay na mas lalong nag bigay sa amin ng pangamba sa kalagayan ng mga kaibigan namin ngunit para kaming nabunutan ng tinik nang isa isang lumabas ang mga ito mula sa kweba — marami silang mga sugat at galos pero salamat nalang at kumpleto at buhay silang lumabas.

Sa ilang beses na akong na buhay at sa tagal ko na din sa mundong ito, masasabi kong

Ito na ang pinaka matagal na isang oras na dumaan sa buhay ko.