Ontvoerd door 1D? {VOLTOOID✔️}

XXI

P.o.v. Niall
Na het afscheidt met Sofie, was ik terug gelopen naar huis. Ik wist niets anders. Ik liep naar binnen en liep als een zombie naar de kamer, waar blijkbaar de andere jongens zaten. Toen ze mij zagen zag ik allemaal bezorgde blikken van hun naar me toe komen. 'Gaat het?' Vroeg Liam. 'Waar is Soof?' Vroeg Harry. 'Wat is er gebeurt?' Vroeg Louis. Ik liet me vallen op een stoel en deed mijn pet en mijn zonnebril af. Ik veegde mijn tranen weg en zuchtte diep. 'Soof is weg' zei ik. Ik zag de jongens schrikken. 'Waar is ze heen?' Vroeg Liam als eerste. 'Soof en ik liepen rustig door het dorpje en opeens kwamen we haar moeder tegen... Nu is Soof weer naar huis...' Vertelde ik half snikkend. 'Wilde ze zelf terug?' Vroeg Harry. 'Nee, haar moeder dwong haar' vertelde ik.
Nadat ik alles had uitgelegd en de vragen van de jongens had beantwoord, liep ik naar mijn kamer. Ik liet me op mijn bed vallen. Ik keek rond en schrok toen ik Mikky zag liggen slapen. 'Mikky!' Zei ik geschrokken. Mikky schrok wakker en keek me bang aan. Maar toen ze zag dat ik het was keek ze blij en liep ze naar me toe. 'Jij moet naar huis meis! Je moet naar Soof!' Zei ik. Ze keek me onbegrijpelijk aan. Ik stond op en tilde haar op. Ik liep met haar in mijn armen naar buiten en nam haar riem ondertussen mee. Ik zette Mikky buiten neer en liep met haar naar mijn auto. Ik deed de deur open en ze sprong erin. Ik ging achter het stuur zitten en startte de auto. Ik reed weg. Ik wist gelukkig waar Sofie woonde, dus kon ik Mikky gemakkelijk thuis brengen.
Ik stopte een eindje bij Soofs huis vandaan en stapte uit. Ik liep samen met Mikky naar haar huis toe. Ik knielde naast haar neer en maakte de riem los van haar halsband. Ik keek haar aan en aaide haar. 'Dag meisje, het was super je gekend te hebben! Maar nu moet je naar huis' zei ik tegen haar. Mikky keek me aan en likte mijn wang. Ik glimlachte en ging weer staan. 'Ga maar meis!' Zei ik. Mikky rende naar het huis toe en sprong op een container. Via de container sprong ze op het dak van de schuur waarnaast de container stond. Via dat dak sprong ze op een balkon. Ze ging voor de balkondeuren zitten en begon te blaffen. Niet veel later ging de deur open. 'Mikky!' Hoorde ik Sofie blij zeggen. Ik zag hoe ze Mikky binnenliet en daarna de deur weer sloot.
Dat was het dan... Dat was de laatste keer dat ik haar stem zou horen... De stem van mijn Prinses! Ik had haar eindelijk! En dan word ze weggehaald en worden wij uit elkaar gehaald... Maar ik zal altijd van haar houden! ALTIJD
P.o.v. Sofie
Zuchtend keek ik om me heen. Ik was weer in mijn oude kamer. Mikky zat net ineens op mijn balkon! Ik wist niet hoe ze me had gevonden, maar ik weet wel dat het huis van de jongens hier ver vandaan is! Dus ik weet niet hoe ze dat heeft gedaan op die kleine korte pootjes van haar. Maar gelukkig is ze wel bij me.
We zaten samen op mijn bed. Eigenlijk lag zij te slapen en ik zat op mn bed en keek mijn kamer rond. Het voelde niet meer vertrouwd. Ik voelde me niet meer thuis hier. Ik was pas 10 minuten thuis en wilde toen al weer weg! Hoeveel er wel niet kan veranderen in 2 maanden...
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door iemand die op mijn kamerdeur klopte. 'Binnen' zei ik. De deur ging open en mijn vader liep naar binnen. 'Hey meis' zei hij terwijl hij de deur achter zich sloot en naast me op mijn bed kwam zitten. Hij legde een hand op mijn been en keek me aan. 'Je denkt aan ze, of niet' zei/vroeg hij. Ik knikte, ik mis de jongens enorm en hou zou ik nu niet aan ze kunnen denken?! 'Zit er niet te veel over in, Soof' zei hij lief. 'Hoe bedoel je?' Vroeg ik onbegrijpelijk. 'Mag ik je wat vragen?' Vroeg hij. Ik knikte en bedacht me dat hij mijn vraag negeerde. 'Heeft 1 van die jongens je een keer teleurgesteld of bedrogen?' Vroeg hij. Ik dacht na, maar dat duurde niet lang. 'Ja' zei ik zuchtend. Zayn natuurlijk. 'Weetje Soof, ik weet dat je veel om ze geeft, maar ken je ze wel echt? Ik bedoel, je dacht dat je die jongen die je bedroog kon vertrouwen, toch?' Vroeg hij. Ik knikte. 'Maar het bleek dat dat je dat beter niet kon doen, toch?' Vroeg hij. Ik knikte weer. 'En hoe weet je zo zeker dat de rest van de jongens je niet bedriegen?' Vroeg hij. Daarover moest ik even nadenken. Natuurlijk voelde ik dat ik de andere jongens kan vertrouwen! Maar dat was bij Zayn ook zo nadat hij zijn "excuses" had aangeboden. Wat als mijn vader gelijk had en de andere jongens me vroeg of laat ook zouden bedriegen?! Of wat nou als ze dat al vanaf het begin af aan deden?! Dan zou het goed zijn dat ik weer thuis was... 'Dat weet je niet, he?' Haalde mijn vader me uit mijn gedachten. 'Wat niet?' Vroeg ik. 'Je weet niet of je ze echt kan vertrouwen of niet. Of wel?' Vroeg hij. 'Nee dat weet ik niet...' Zuchtte ik. Hij stond op en gaf me een zoen op mijn hoofd. 'Toch wel blij dat je weer thuis bent?' Vroeg hij voordat hij mijn kamer uit liep. 'Ja' zuchtte ik. Hij liep mijn kamer uit en sloot de deur achter zich. Ik liet me op mijn bed vallen en staarde naar het plafond. Eigenlijk had mijn vader gelijk. Hoe kon ik zeker weten dat ze echt om me gaven? Misschien speelden ze een spel met me en had ik niets door! Dat zou ook kunnen! Dan hadden mijn ouders me gered!
Mijn vader kwam mijn kamer weer in. 'Wat ik vergeten was te zeggen: je heb een baantje! Je hebt vakantie en dan hoef je niet de hele tijd thuis te zitten en na te denken' zei hij. Ik knikte alleen maar. Mijn vader liep de kamer weer uit en liet mij met duizenden vragen achter. Maar de grootste vraag die door mijn hoofd spookte was: "Wat als de jongens alles nep deden?"