Ontvoerd door 1D? {VOLTOOID✔️}

XXII

~ongeveer een maand later~
P.o.v. Niall
De jongens en ik zitten in stilte in de woonkamer. De afgelopen weken was echt een hell voor me. Ik kon mijn gedachten niet bij Sofie vandaan houden. Man wat mis ik haar! De afgelopen weken heb ik super slecht geslapen en weinig gegeten. Kun je het je voorstellen? Ik, Niall Horan, heb weinig gegeten? Dat verbaasde me zelf ook! En de jongens ook... Ze maken zich enorme zorgen om me... Maar ik ben niet de enige die er slecht aantoe is. Hun ook. Iedereen in dit huis is de laatste tijd chagrijnig. We zijn het huis niet uit geweest, en dat is maar beter ook. We besteden amper aandacht aan ons uiterlijk en lopen dagen lang als zombies door het huis. Ik voel me vreselijk...
'Oke, dit moet ophouden' zei Liam ineens. We keken hem allemaal verbaast aan. 'We moeten verder gaan, hoe moeilijk het ook is' ging hij verder. 'Dude, je weet zelf ook dat dat niet gaat lukken' zei Harry. 'Klopt, maar dit is voor niemand van ons leuk! Soof gaat ook verder met haar leven! Dus waarom wij niet?' Vertelde Liam. 'Ja, maar Soof heeft geen andere keus' zei Louis. 'Liam heeft gelijk' zei ik met een schorre stem. 'Nialler is het met me eens! Wie nog meer?' Liam stond op en begon enthousiast te worden. 'Ik!' Zei Zayn die ook opstond. Ik zuchtte en stond ook op. Toen we uiteindelijk allemaal stonden, begonnen we plannen te maken. 'We moeten boodschappen doen, naar de apotheek, we moeten naar de sportschool... Wat nog meer?' Vroeg Liam. 'Als we nou allemaal iets gaan doen?' Stelde ik voor, alles beter dan de hele tijd denken aan hoe ellendig ik me voel. 'Goed idee!' Zei Harry. 'Oke, ik ga naar de sportschool voor een nieuw abonnement' zei Louis. 'Ik moet nodig naar de kapper' zei Zayn. 'Ik ga wel naar de studio om dingen te regelen' zei Harry. 'Als ik boodschappen ga doen, ga jij dan naar de apotheek?' Vroeg Liam aan mij. 'Goed' zei ik.
En zo gezegd zo gedaan. Nog geen kwartier later stond iedereen aangekleed en wel buiten. Iedereen stapte in zijn eigen auto en we reden allemaal weg. Zayn naar de kapsalon, Louis naar de sportschool, Harry naar de studio, Liam naar de supermarkt en ik naar de apotheek.
Eenmaal hij de apotheek aangekomen stap ik uit. Ik had een lijstje van Liam meegekregen van wat ik allemaal moest halen. Ik liep naar binnen en keek een beetje rond. Ik pakte een mandje van de stapel die bij de deur stonden en liep rond. Ik liep langs de shampoo's en nam ieders favoriete shampoo mee. Voor Zayn waren dat er 3 en voor Harry 2. Voor de rest gewoon 1. Ik liep verder en liep langs iemand die ook in de winkel liep. 'Hallo' begroette ik haar (dat was duidelijk te zien). 'Goede morgen' zei ze. Ik liep verder, maar mijn lichaam zei dat er iets was waardoor ik nu direct moest stil staan. Ik dacht diep na waarom ik stil zou moeten staan. Na diep na denken wist ik het opeens, het was dat meisje! (Van rond de 18 jaar dus ik vind dat ik haat meisje kan noemen). Ik draaide me om en zag haar niet meer. Ik liep verder en zag haar in een ander pad. Ik bekeek haar. Ze had een uniform aan van deze winkel en had haar bruine haren in een staart. Ik liep naar haar toe, ik moest en zou erachter komen wie het was en waarvan ik haar kende. Ik tikte op haar schouder,' mag ik misschien wat vragen?'. 'Tuurlijk!' Ze draaide zich om en keek me recht aan. Het was misschien maar een paar seconden (of nog niet eens) dat ze me aankeek, maar het leken minuten, misschien wel uren! Haar bruine ogen, straalden zo mooi, maar niet zo mooi als ik me herinner. Haar ogen straalden pijn uit en ze zag er ongelukkig uit met een fake-smile op haar gezicht.
Ze keek weg, 'waarmee kan ik u helpen?'. Ik stond met mijn mond vol tanden. Dit... Dit kan niet waar zijn! 'Prinses' zei ik zacht met een gebroken stem. Ik had tranen in mijn ogen. Dit kan niet! 'Wat zegt u?' Vroeg ze, ze had me blijkbaar niet verstaan. 'Soof' zei ik dit keer harder. Ze reageerde niet en keek me niet aan. Ik wilde schreeuwen van de daken! Mijn prinses staat hier voor me! Ik zette het mandje dat ik in mijn handen had op de grond en legde mijn hand op haar wang en duwde haar kin met mijn andere hand omhoog, zodat ze me aan keek. 'Soof' zei ik blij toen ik zag dat ze het echt 100% zeker was. Ze trok haar hoofd los uit mijn handen en keek weer weg. Wat was er met haar? Was ze niet blij om me te zien? Heb ik iets verkeerds gezegd? Herkent ze me niet? 'Soof, ik ben het! Niall!' Zei ik blij maar door het huilen klonk mijn stem deels gebroken. 'Wat wilde je vragen?' Vroeg ze. Meent ze dit? Wat is er met haar? 'Soof, wat is er met je? Ik voel dat er iets is en ik ben niet dom! Er is echt iets!' Zei ik. 'Blijf bij me vandaan' zei ze zacht. Ik schrok van haar woorden, of verstond ik haar verkeerd. 'Wat zei je?' Vroeg ik. 'Je hoorde me best! Blijf bij me vandaan!' Zei ze dit keer wat harder. Ze zei het echt! Die woorden kwamen uit háár mond! 'Soof... W...wat... Ik ben het!' Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik had haar zo gemist en nu stuurt ze me weg! 'Blijf bij me vandaan! Ik wil je nooit meer in mijn buurt zien! Ga weg!' Zei ze. Ik verstond haar luid en duidelijk. Haar woorden waren nog pijnlijker dan messen die hardhandig in mijn arm werden gezet. Hoe kon ze dit zeggen? 'Soof, wat heb ik verkeerd gedaan?' Zei ik huilend. Ik kon niet geloven dat ze zo tegen me deed. Allemaal gedachtes gingen door me heen. Vanbinnen werd ik helemaal gek. Degene die ik zo heb gemist, waarmee ik me leven wil delen, waar ik voor heb gevochten, waardoor ik nachtenlang wakker heb gelegen, zegt dat ik weg moet?! Ik raakte in paniek. Was dit echt? Of droomde ik dit? Dan is dit wel een nachtmerrie! Door alle paniek die binnen in me zat, zag ik maar 1 ding om te doen, en dat deed ik. Ik trok haar in een knuffel en sloeg mijn armen stevig om haar heen. Nachtenlang heb ik gedroomd van het moment dat ik haar weer in mijn armen zou houden. Maar nu het echt gebeurde, voelde het anders dan ik gedacht had... Ze wurmde zich los uit mijn greep en duwde me van haar af. Ik deed een stap naar achter. 'Soof...' Begon ik huilend. 'Ga weg zei ik! Ik wil je nooit meer zien!!' Riep ze. En BAM, daar brak ze mijn hart. Dat hart waarmee ik wekenlang voor haar heb bezorgd en van haar heb gehouden, heeft ze met een paar woorden gebroken.
Er kwam een vrouw met ongeveer hetzelfde uniform als Sofie aan naar ons toe. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ze. 'Deze man weet niet waar hij het over heeft... Hij is de weg kwijt' zei ze tegen de vrouw. Mijn mond viel open, 'soof dit meen je toch niet?'. 'Ken je hem?' Vroeg de vrouw aan Sofie. 'Nee' zei ze. Mijn mond viel nog verder open dan dat hij al was. 'Soof dit...' Stamelde ik. 'Meneer ik denk dat het beter is als u gaat' zei de vrouw tegen me. Ik had tranen in mijn ogen, 'Soof! Dit kan je niet menen!'. 'Ik zei ga weg! Ik hoef je nooit meer te zien, Niall! Verdwijn uit mijn leven!' Riep ze. 'Dus je kent hem wel?' Zei de vrouw verbaast tegen Sofie. 'Ja, maar ik wil hem niet meer zien en dat weer hij' zei ze koud en kill. 'Meneer...' Begon de vrouw tegen me. 'Ja... Ik ga' zei ik zacht maar hard genoeg dat ze konden horen. De vrouw knikte en liep met me mee de winkel uit. Ik liep naar buiten maar bleef voor het raam van de winkel staan. Ik zag dat de vrouw terug liep naar Sofie en een arm om haar heen sloeg. Ze zei iets tegen haar en toen liep Sofie weg. Ze liep door een deur waar alleen medewerkers konden komen en verdween uit mijn zicht. Ik zuchtte en besloot maar terug naar huis te gaan. Wat kan ik nu anders doen?