Ontvoerd door 1D? {VOLTOOID✔️}

XLVII

P.o.v. Sofie
Louis en Floor waren net weg. Ze gingen samen naar de bioscoop. De andere jongens en ik ruimde en waste af. Toen we klaar waren kwam Niall naar me toe. 'Prinses, zou je het leuk vinden als we samen een rondje aan lopen en misschien een ijsje halen?' Vroeg hij. 'Ja leuk!' Zei ik. Hij glimlachte en vrijwel meteen liepen we naar buiten. Niall pakte mijn hand vast en wreef met zijn duim over mijn handpalm. Het gaf me rust. 'Prinses, ik wil dat je weet dat ik je zal helpen om alles een plekje te geven van wat er is gebeurt' zei Niall opeens. 'Dat weet ik, Honey. En daar ben ik je enorm dankbaar voor' zei ik. Hij glimlachte en stond opeens stil. 'Deze tijd kan een hele moeilijke worden... Maar weet dat ik en de jongens er altijd voor je zullen zijn!' Zei hij. 'Dankje' zei ik en ik sloeg mijn armen om hem heen. 'Honey, ik wil dat jij weet dat ik van je hou. En dat ik je dankbaar ben voor alles wat je voor me doet!' Zei ik. Hij glimlachte en zette zijn lippen op die van mij. Ik legde mijn hand op zijn wang en zoende terug. Na een tijdje trokken we terug. 'I love you, prinses' zei hij. 'I love you too' zei ik. Ik zette kort mijn lippen op die van hem. Hij glimlachte en we liepen verder. Tijdens het lopen keek ik naar hem. Niet de hele tijd, maar soms even. En telkens als ik naar hem keek, zag ik hem moeilijk kijken. 'Honey is alles oke?' Vroeg ik. 'Ja, hoezo?' Zei hij. 'Omdat je zo moeilijk kijkt!' Zei ik. 'O nee niets' zei hij.
Na een tijdje kwamen we aan bij een ijscoman. Niall kocht 2 ijsjes voor ons. Voor hem aardbei en voor mij chocola. We aten ze op een bankje op. Na het eten liepen we pratend terug. Ik merkte dat Niall me probeerde te laten lachen, en dat is hem ook vaak gelukt. Want ja... Hij is en blijft Niall!
We kwamen thuis aan en hingen onze jas aan de kapstok en deden onze schoenen uit. 'Zo zijn de tortelduifjes ook weer terug?' Vroeg Liam lachend. Ik zag dat hij, Zayn en Harry een film zaten te kijken. 'Ja! Zijn de andere tortelduifjes nog niet thuis?' Vroeg Niall. 'Nope! Maar dat zal ook nog wel even duren!' Zei Zayn. 'Welke film kijken jullie?' Vroeg Niall. 'the Notebook' zei Harry. 'Hoe ver zijn jullie?' Vroeg Niall. 'Hij staat net 5 minuten aan' zei Liam. 'Zullen we meekijken?' Vroeg Niall aan mij. 'Ga jij maar, ik ga slapen' zei ik. 'Zal ik mee gaan?' Vroeg hij aan mij. 'Nee, ga jij maar film kijken! Ik red me wel!' Zei ik. 'Zeker?' Vroeg hij. 'Ja! Helemaal!' Zei ik. Hij zoende me kort. 'Sleepwell prinses!' Zei hij. 'Ik ga naar mijn eigen bed. Als je wilt mag je bij me komen liggen als je moe bent' zei ik. 'Doe ik' zei hij met een glimlach. Ik glimlachte terug en liep naar mijn kamer. Ik deed mijn pyjama aan, haalde mijn make-up weg en poetste mijn tanden. Ik deed mijn haren in een knot en stapte in mijn bed. Al snel viel ik in slaap.
~~~~~~~~~dream~~~~~~~~~~
Harry, Liam, Zayn, Louis en ik stonden op de brug. Ik stond tegenover Niall die op de brugrand stond. Hij keek omlaag, naar de drukke weg die onder de brug door ging. 'Honey please!' Smeekte ik. 'Je kansen zijn voorbij! Ik ben klaar met jou!' Zei hij. Zijn stem klonk gebroken, hij had dus gehuild. 'Niall, je wilt dit niet! Zeg eerlijk!' Zei ik. 'Nu moet ik ineens eerlijk zijn?! Jij heb heel vaak tegen me gelogen! Dus waarom moet ik eerlijk zijn?' Zei hij. 'Omdat je niet dood wilt' zei ik. 'Oja?! Denk jij te weten wat ik wil?! Nee! Dat weet je niet!' Riep hij. 'Is dit dan wat je echt wilt?!' Vroeg ik huilend. 'Wat maakt jou dat uit! Dankzij jou is Daniëlle ook dood!' Riep hij. 'Ook? Wie nog meer?' Vroeg ik bang. 'Ik' en met die woorden deed hij een stap naar voren, met als gevolg dat hij van de brug af "sprong". Ik gilde, 'NEEE!!'.
~~~~end off the dream~~~~
Ik schrok zwetend wakker. Gelukkig, het was maar een droom. Ik stapte uit bed en zette mijn licht aan. Ik liep naar mijn badkamer en pakte een bekertje en vulde die met water en dronk het op. Ik liep terug naar mijn bed en ging erop zitten. Opeens ging de deur open. 'Soof? Ben je wakker?' Hoorde ik Louis vragen. 'Ja, kom binnen' zei ik. De deur ging verder open en Louis liep mijn kamer in. Hij sloot de deur achter zich. Hij liep naar me toe en ging naast me op mijn bed zitten. 'Ik hoorde je gillen, gaat het?' Vroeg hij. 'Ja hoor... Ik had een nachtmerrie' zuchtte ik. Hij sloeg een arm om me heen. 'Hoelaat is het?' Vroeg ik. '11 uur 's nachts' zei hij. 'Zijn de andere nog steeds bezig met de film?' Vroeg ik. 'Ja, ik wilde even bij jou kijken' zei hij. 'Hoe was je date?' Vroeg ik nieuwsgierig. 'Geweldig! Na de film heb ik haar thuis gebracht en we hebben nog staan zoenen voor haar voordeur' vertelde hij blij. 'Dat is super, Lou!' Zei ik. Hij glimlachte en keek naar beneden. Opeens verdween zijn glimlach. Hij keek moeilijk. 'Gaat het?' Vroeg ik bezorgd. 'Luister Soof... Dit is best moeilijk... En een klap... Maar ik moet het je vertellen' zei hij. 'Je kan me alles vertellen' zei ik. 'Ik snap het als het teveel voor je is! En dan moet je het gewoon zeggen, oke? Dit is niet niets...' Zei hij. Ik werd een beetje bang. 'Ja oke' zei ik. Hij haalde diep adem. 'Toen ik 5 jaar was, was mijn moeder zwanger van haar tweede kind. Alles ging goed bij de bevalling enzo, maar de doktoren zeiden dat de baby ongezond was en dat het alle aandacht nodig had... Maar omdat mijn moeder al een kind had, ik dus, zeiden ze dat dat niet ging lukken. Mijn ouders waren het er niet mee eens, maar de dokters zeiden dat het het echt niet zou kunnen. Dus na heel veel gepraat en te hebben overlegd, hebben mijn ouders (met veel pijn in hun hart) besloten het kind af te staan aan een gezin die wel voor het kind kon zorgen. Een pleeggezin dus. Na een dag werd het kindje aan het pleeggezin gegeven en hebben we afscheid moeten nemen. Ik weet er nog alles van. Ik had het kindje vast in mijn armen en gaf het en kus op het hoofdje. Ik moest huilen toen de pleegouders weggingen met de baby... De ouders hebben het contact meteen verbroken en we hebben nooit meer iets van ze gehoord...' Vertelde hij met pijn en verdriet in zijn stem. 'Wat erg... Maar waarom vertel je me dit?' Vroeg ik. Hij keek me aan. Zijn ogen straalden pijn en verdriet uit. 'Mijn ouders mochten het kindje nog een naam geven en de pleegouders beloofden die naam zo te laten... Mijn ouders noemden de baby, Sofie' vertelde hij. Ik keek hem geschokt aan. 'Bedoel je dat...' Stamelde ik. 'Ja, Sofie, jij bent mijn zusje' zei hij. Ik was versteend. Dit kan hij toch niet echt menen? 'Echt?' Vroeg ik zacht. 'Ja, ik maak geen grapje! Je mag mijn moeder bellen als je me niet geloofd!' Zei hij. 'Oke, graag' zei ik. Louis pakte zijn mobiel, toetste iets in en hielt hem aan zijn oor. 'Hij gaat over' zei hij terwijl hij de telefoon aan mij gaf. Ik hielt hem aan mijn oor en wachtte gespannen af.
(S:Sofie, J:Johannah)
J: hey Boobear! Hoe gaat het?
S: hallo? Spreek ik met Johannah?
J: ja? Waar is Louis?
S: Louis zit naast me...
J: met wie spreek ik eigenlijk?
S: o, sorry, met Sofie
Het was stil aan de andere kant van de lijn.
J: S...Sofie? Ben je dit echt?
S: ja... Is het waar wat Louis vertelde? Ben ik echt zijn zusje?
J: hoe oud ben je?
S: ik ben nu 18 jaar
J: hoe heten je ouders?
S: Patrick en Laura
J: omg... Kan je me op de speeker zetten?
S: tuurlijk!
Ik zette de telefoon op de speeker.
J: Lou? Ben je daar?
L: ik ben hier mam!
J: weet je het heel zeker?
L: ja mam, ze is het echt!
S: dus de mensen die ik dacht dat mijn ouders waren, zijn mijn pleegouders... En ik ben eigenlijk het zusje van Louis?
L: ingewikkeld... Maar ja!
J: het overvalt je misschien heel erg... Is het een idee als jullie morgen even langskomen?
S: ja... Dat lijkt me een goed idee!
L: ja! We zijn er morgen!
J: oke, tot morgen lieverds!
Ze hing op. Louis en ik staarden voor ons uit, maar zeiden niets. Ik dacht na. Ik ben dus Louis' zusje... En de mensen waarvan ik dacht dat ze mijn ouders waren, waren eigenlijk vreemde mensen. 'Weten de andere jongens het al?' Vroeg ik. 'Ja, ik heb met ze gepraat toen je in Spanje zat. Ik wist niet hoe ik het je het beste kon vertellen... En hun hielpen me' vertelde hij. 'Dat had ik ook gedaan als ik jou was' zei ik. Hij glimlachte lief naar me. 'Dus, mijn grote broer heeft een vriendinnetje' zei ik glimlachend. 'Jep! En mijn kleine zus heeft een vriendje!' Lachte Louis. 'Vind je het niet raar dat een van jouw beste vrienden met jouw zusje date?' Vroeg ik nieuwsgierig. 'Nee! Ik ben juist blij! Een van mijn beste vrienden en mijn zusje hebben allebei de ware gevonden!' Zei hij. Ik glimlachte. Ik voelde dat hij een arm om me heen sloeg. 'Is het niet te veel voor je?' Vroeg hij bezorgd. 'Nee, zeker niet. Ik ben juist blij dat ik de waarheid weet' zei ik. Hij glimlachte, 'das mooi, sissie'. Ik glimlachte, 'super mooi, Bro'.
______________________________

TAM TAM TAAAAAAAM
Dus Sofie is Louis' lang vermiste zusje! Zijn jullie verast? Ik wel! Nee just kidding! Ik heb het zelf bedacht! 😊
You guys are the best!
Love you awesome readers!
Xxx my