Ontvoerd door 1D? {VOLTOOID✔️}

XXVIII

P.o.v. Niall
Dit is echt erg... Sofie denkt gewoon dat we haar hier houden om met haar naar bed te gaan! Alsof ze ons daar voor aan ziet? Zo zijn wij niet! En ik dacht dat ze ons goed kende... Maar ze denkt dus dat we haar bedriegen... Waarom zouden we dat doen? Ze gelooft waarschijnlijk niet dat wij, de bekendste jongens van de wereld, met haar bevriend willen zijn... En het ergste vind ik dat ze niet gelooft dat ik echt van haar houd! Maar ik hou echt van haar! En het breekt me dat ze boos op me is en ongelukkig is. Ze is nog steeds mijn prinses en ik wil dat ze gelukkig is, maar ik weet echt niet hoe ik haar kan vertellen dat ik echt van haar houd of dat ik dat kan bewijzen of zo iets... Ik moet het nog even bedenken.
Ik liep over de gang naar de badkamer, maar ik stond stil toen ik gesnik uit Sofies kamer kwam. Ik ging voor de deur staan en luisterde goed. Ik hoorde Sofie huilen en dat brak me nog erger. Zonder dat ik het door had liep ik haar kamer in. Ze hoorde het niet, want ze keek niet op. Ik liep naar haar toe en knielde naast haar neer. 'Soof' zei ik met een gebroken stem. Ze schrok en keek op. 'Ga weg!' Riep ze. 'Sorry Soof, ik ga niet weg! Niet voordat jij gelukkig bent' zei ik. 'Ik ben gelukkig als je weggaat' zei ze. 'Dat ben je niet, anders had je net ook gelukkig moeten zijn' zei ik. 'Laat me alsjeblieft alleen, Niall' smeekte ze. 'Waarom geloof je nou niet dat ik echt om je geef en echt van je hou?' Vroeg ik. 'Omdat ik een stom wijf ben!' Riep ze. 'Sofie van Darren! Hoe durf je dat te zeggen!' Zei ik. 'Niall, ik wil dat je gaat' zei ze. 'Sofie, ik wil dat je verteld waarom je denkt dat we je alleen maar gebruiken' zei ik op dezelfde manier als dat Sofie het zei. 'Waarom zou je anders mijn vriendje willen zijn?' Zei ze. 'Omdat je super aardig, zorgzaam, lief en eerlijk bent' zei ik. 'Als dat het enige is... Ga alsjeblieft' zei ze. 'Lieve soof, als ik nu al jou leuke en schattige kanten moet vertellen, ben ik weken bezig' zei ik. 'Om ze te verzinnen, ja' zei ze. 'Om ze op te noemen!' Zei ik. Sofie stond op en zuchtte. 'Ga weg Niall, please' smeekte ze. Ik stond ook op en ze begeleidde me naar de deur. 'Zeg me please hoe ik duidelijk kan maken dat ik echt van je hou' zei ik. 'Weet ik veel! Spring van een brug ofzo! Bedenk zelf iets' zei ze boos. Ik liep naar kamer uit en ze sloot de deur achter me. Spring van een brug?
P.o.v. Sofie
Ik kan echt niemand meer vertrouwen hier! Ik moet een manier vinden om hier weg te komen! Dat moet! Ik voel me hier niet veilig en kan niemand vertrouwen! Harry al helemaal niet meer! Hij speelde met mijn vertrouwen... Eerst kweekt hij vertrouwen bij me en vervolgens wilt hij met me naar bed... Ik snap deze jongens niet! Hoe durven ze een meisje te ontvoeren en vervolgens vast houden voor alleen maar seks?! Dat doe je toch niet?! En ik maar denken dat we vrienden waren... Echt weer een actie voor mij...
Toch zit me echt iets dwars. De jongens waren zo in de war toen ik ze vertelde dat ik ze door had... Ze wilde me zo graag wijs maken dat het niet zo was, maar ik geloof ze niet. Waarom zou Harry anders met mij naar bed willen? Misschien omdat hij van me houd... Nee dat kan niet! Ik denk ook niet dat Niall van me houd! Ookal hou ik wel van hem. Maar waarom zou hij van mij houden? Dat kan toch helemaal niet? Nee! Dat kan niet!
Maar misschien kan dat wel... Liefde is onvoorspelbaar... Ik weet het niet... Ik ben helemaal de weg kwijt door die jongens! Is dat ook liefde? Nee, toch?
Ik werd uit mijn gedachte gehaald door iemand die op de deur klopte. 'Nee' zei ik. Zoals ik al had verwacht ging de deur open. Louis liep mijn kamer in en sloot de deur achter zich. 'Wat heeft het kloppen nog voor zin als je toch wel binnenkomt?' Vroeg ik. 'Om te kijken of je hier bent of niet' zei Louis droog. 'En waarom heb ik geen slot op mijn deur?' Vroeg ik. 'Omdat... Weet ik niet' zei hij terwijl hij naast me op mijn bed kwam zitten. 'Wat is er?' Vroeg ik. 'Ik wilde kijken of alles goed met je ging' zei Louis. 'Ja, alles is goed. Doei' zei ik. Louis lachte, 'nog steeds vol humor'. 'Ga je nog weg?' Vroeg ik. 'Pas als ik met je gepraat heb' zei hij. 'Oke. Ik blijf bij de gedachte dat jullie me hier alleen vast houden als speeltje, hoe je het tegendeel kan bewijzen weet ik niet en ik wil hier weg' zei ik droog, 'nou doei'. 'Dat was niet waar ik het over wilde hebben' zei Louis. 'Waarover dan wel?' Vroeg ik. 'Over hoe het met je gaat en hoe het thuis is' zei hij. 'Het gaat slecht met me, want ik ben in de war. Thuis gaat het wel goed en mijn moeder wilt dat we een betere band krijgen samen' zuchtte ik. 'Je bent in de war?' Vroeg Louis. 'Ja, ik weet t even niet meer...' Zuchtte ik. 'Wat niet? Of je ons kan vertrouwen?' Vroeg hij. Ik knikte en keek omlaag. 'Mag ik je wat vragen?' Vroeg hij. Ik knikte en keek hem aan als teken dat hij mocht praten. 'Hoe zag je ons voordat je bij ons weg ging?' Vroeg hij. 'Ik zag jullie als mijn beste vrienden en Niall als meer dan dat en ik wilde jullie nooit meer kwijt' vertelde ik. 'En hoe kwam je ineens op het idee dat alles nep had KUNNEN zijn?' Vroeg hij. Ik dacht na, das een hele goede vraag... 'Mijn vader denk ik...' Zei ik. 'Je vader?' Vroeg Louis verbaast. 'Ja, hij vroeg of iemand van jullie me eens had bedrogen en toen ik "ja" zei, vroeg hij waarom ik dan dacht dat ik de rest wel kon vertrouwen. En toen begon ik na te denken' vertelde ik. 'En wat dacht je over je vader toen je bij ons was, of daar voor?' Vroeg hij. 'Hij zag me nooit staan... Ik wist niet eens of hij wel wist dat ik zijn dochter was... Hij keek nooit naar me om en hielp me nergens mee... Toen ik klein was was hij er ook nooit voor me... Toen we een keer hevige ruzie hadden vertelde hij me dat hij alleen een zoon wilde en dat hij me nooit gewild had... Mijn moeder was daarom ook de enige die me heeft opgevoed... Volgens mij heeft mijn vader nooit van me gehouden' vertelde ik met tranen in mijn ogen. 'Waarom zou hij je dan laten nadenken of je echte vrienden wel echt vrienden zijn? Want sinds dat hij vroeg of je ons wel echt kon vertrouwen, vertrouwde je ons niet meer, toch?' Vroeg Louis. Hij had gelijk. Hoe dom was ik om mijn vader, die me nooit zag staan, te vertrouwen boven mijn vrienden? 'Louis, je heb gelijk! Je bent briljant!' Zei ik. 'Zo noemen ze me wel vaker' zei Louis trots. 'Hoe? Briljant?' Vroeg ik. 'Nee, Louis!' Zei hij. Ik lachte en sloeg mijn armen om hem heen. 'Dankje Louis' zei ik. Ik voelde dat hij zijn armen ook om mij heen had geslagen. 'Geen dank Sofie. We kunnen er gewoon niet tegen om onze beste vriendin verdrietig te zien' zei hij. 'Hè zusje van me' zei hij erachteraan. Ik glimlachte en liet hem los. 'Grote broer' zei ik met een glimlach van oor tot oor. Hij glimlachte terug en zijn ogen straalden. Opeens kwam Liam mijn kamer in gerend. Hij zag er bezorgd en bang uit. 'Soof?! Wat heb je tegen Niall gezegd?!' Riep hij in paniek. 'Best veel... Hoezo?' Stamelde ik. 'Hij gaat van een brug af springen!' Riep Liam. Ik schrok en stond met een ruk op. 'WAT?!'
____________________________
TAM TAM TAAAAAAAM
Hey lezers,
Vinden jullie dit boek nog een beetje leuk? Laat t me weten!
Xx me