Look At Me Now (Liam Payne)

Twentytwo.

HOOFDSTUK 22.

*Diana

Ik klim voorzichtig uit het raam. Het enige wat ik aan heb is een onderbroek en een handdoek die ik om me heen heb geslagen. Ik hoor de sirenes van de ambulance en politie en klim, in paniek, sneller uit het raam. Als ik dan eindelijk op de grond sta, ren ik zo snel als ik kan naar het park. Ik hoor de deur achter me open gaan. Mijn vader schreeuwt het uit.

"JIJ STOMME HOER!! JE HEBT GELOGEN! HIER GA JE SPIJT VAN KRIJGEN!" Hij schreeuwt me na, maar ik ren door en kom uiteindelijk bij het parkje aan, waar ik iemand op een bankje zie zitten. Ik ren naar de persoon toe en, gelukkig, het is Liam. Ik sla mijn armen om zijn nek en mijn benen om zijn middel.

"Is alles oke? Heeft hij je pijn gedaan?" Ik probeer op adem te komen.

"Maakt niet uit. Hij is weg. Ik ben weg bij hem." Liam kijkt me aan. Hij weet dat mijn vader wat heeft gedaan, ik wil het hem gewoon niet vertellen. Ik laat hem langzaam los als er een agent op ons af komt.

"U weet wie deze man is, toch?" Ik knik.

"Zouden we u op het politiebureau wat vragen mogen stellen?" Weer knik ik.

"Ik breng je wel." Stelt Liam voor. De agent knikt en loopt weer terug naar mijn huis. Ik kijk hem na, totdat Liam mijn hand pakt. Ik kijk hem met rode ogen aan.

"Kom hier." Hij trekt me in een knuffel.

"Je hebt zo goed gehandeld, Diana. Je hebt jezelf en anderen gered. Je bent weg gekomen en je bent nu in veilige handen. Diana?" Ik kijk hem aan.

"Ik houd van je." Zegt hij.

"Ik ook van jou." Fluister ik. De agent roept ons bij zich en zegt dat ze me even moeten onderzoeken of alles in orde is. Ik word mee de ambulance in genomen en ze doen een paar testjes. Als alles klaar is, lopen we naar Liam's auto, zonder om te kijken naar wat er thuis gebeurt.

"Ik heb voor de zekerheid nog wat kleren mee genomen." Zegt Liam, terwijl hij de achterdeur opent om daar een tas uit te halen.

"Slim." Lach ik naar hem. Ik draai me om en trek snel de grote sweater en de joggingbroek aan. Als ik klaar ben, stappen we in en rijden, achter de politie auto's aan, naar het politiebureau.

Ik word naar een verhoorkamer gebracht, zonder Liam, waar ik tegenover een vrouwelijke rechercheur kom te zitten. Ze begint me wat vragen te stellen.

"Hoe is jou thuissituatie?"

"Mijn moeder is altijd aan het werken en mijn vader is altijd dronken en vaak in de kroeg." Antwoord ik kortaf. Mijn gedachten staan nu niet echt op vragen beantwoorden, toch doe ik het.

"Dus jou moeder is nooit thuis?" Ik knik.

"En hoe is de relatie tussen jou en je moeder?" Ik pluk nerveus aan mijn nagels.

"Slecht. We hebben niets met elkaar gemeen. Ze heeft me nog nooit ergens mee geholpen en is altijd druk met haar werk. Het boeit haar niets wat er in mijn leven om gaat."

"En de relatie tussen jou en je vader? Hoe is die?" Als ik aan mijn vader denk, word ik meteen weer boos, maar toch ook bang.

"Ik heb hem altijd gehaat. Hij is altijd dronken waardoor hij me mishandeld en met dingen gooit." De vrouw knikt een paar keer.

"Wat is et de afgelopen dagen gebeurt bij jou in huis?" Ik slik even en probeer naar de goede woorden te zoeken.

"Ehm... Afgelopen vrijdag had ik eindgala op school en Liam bleef slapen, omdat hij hier ver vandaan woont. De volgende ochtend was Liam weg en zat mijn vader, dronken, in mijn kamer. Hij kwam naar me toe lopen en duwde me op bed." Tranen stromen ondertussen over mijn wangen. Ik slik en probeer door te gaan.

"Wil je wat water?" Ik schud van nee. "Ga verder."

"Hij heeft me die ochtend verkracht... Ik ben het huis uit gerend en heb Liam gebeld. Hij was blijkbaar 's nachts het huis uit gezet door mijn vader. Toen is hij naar mijn mentor gegaan en heeft hij de nacht daar door gebracht. Ik had hem dus gebeld en hij kwam me meteen ophalen. Toen hebben we de volgende dag mijn spullen uit huis gehaald en sinds dien slaap ik bij mijn mentor, samen met Liam. Vanochtend kwam mijn vader het huis binnen stormen en hij begon Liam te slaan en hij heeft hem tegen de muur gegooid. Ik heb snel een briefje geschreven omdat ik wist dat mijn vader voor mij kwam. Ik heb me eerst tegen hem verzet, maar toen sleurde hij me mee en toen heb ik snel het briefje laten vallen."

"Wat stond er op het briefje?"

"Dat Liam om 3 uur vannacht de ambulance en politie moest bellen." De vrouw knikt.

"Dat heb je erg goed gedaan." Ik kijk naar mijn handen.

"We kwamen aan bij mijn huis en toen zat mijn mentor daar. Mijn vader had mijn mentor ontvoert!" Roep ik kwaad. Ik begin harder te praten.

"Ik heb gezorgd dat mijn mentor weg kon, maar heb gezegd tegen mijn vader dat ik er alles voor over zou hebben. Hij zag dat als een goede kans en heeft haar vrij gelaten. Ik moest vreselijke dingen doen... En om drie uur ben ik uit het raam geglipt en heeft mijn mentor de politie en ambulance gebeld want dat had ik haar gezegd... En nu zitten we hier." De vrouw knikt een paar keer.

"We zouden graag willen kijken of er nog sperma is achtergebleven, zodat we deze zaak kunnen voortzetten. Vind je dat oke?" Ik knik.

"Alles om hem de bak in de krijgen." We staan op en ze schud mijn hand. Ik loop achter haar aan naar buiten en zie Liam op het bankje zitten. Hij komt naar me toe en pakt mijn hand.

"Ze gaan wat onderzoeken doen." Fluister ik. "Ik weet niet of je daarbij moet zijn..." Hij knikt.

"Ik snap het. Ik wacht hier wel." Ik glimlach naar hem. Ik loop snel achter de vrouw aan, naar een andere kamer. De onderzoeken worden gedaan, wat echt vreselijk is, en dan ben ik vrij om naar huis te gaan. Mijn vader moet sowieso voor 3 dagen de bak in zodat ze verder onderzoek kunnen doen.

Ik loop naar Liam en pak zijn hand.

"Kom, we gaan naar huis." Hij glimlacht en dan lopen we naar zijn auto. De weg naar huis is stil, maar niet een ongemakkelijke stilte. Als we dan eindelijk bij Jeanette's huis zijn, lopen we naar binnen en zien we haar op de bank zitten. Ze komt naar me toe rennen.

"Diana!! Ben je ongedeerd?? Wat is er gebeurt?!" We gaan eerst op de bank zitten en dan vertel ik haar wat er is gebeurt, zonder details.

"Ik ga even douchen. Ik voel me zo smerig." Ik loop naar boven. Als ik omkijk zie ik Liam achter me loop.

"Wat is er?" Vraag ik verbaasd. Hij zegt niets en komt naar me toe lopen.

"Je weet niet hoe trots ik op je ben. Je hebt dit allemaal zelf gedaan. Jij hebt gezorgd dat jou vader nu in de bak zit, ook al is dat maar voor eventjes. Je hebt al zoveel bereikt en je hebt zo veel gewonnen. Je hebt gewonnen van je vader, je hebt jezelf overtroffen en je hebt mijn hart gewonnen." Ik glimlach naar hem. Hij legt zijn lippen zacht op de mijne. Honderden vlinders exploderen in mijn buik. Als we weg trekken, kijk ik hem aan.

"Ik houd van je. Maar nu ga ik echt douchen." Zeg ik met een knipoog. Ik loop naar de kamer en pak een pyjamabroek, een oud shirt en een onderbroek. Ik loop naar de badkamer, kleed me uit en stap onder de douche.