Look At Me Now (Liam Payne)

Twentythree.

HOOFDSTUK 23.

*Diana*

Ik stap de douche uit. Ik heb kunnen na denken over van alles en nog wat. Ik droog mezelf af en kleed me aan. Mijn gedachten staan nog steeds op waar ik net aan dacht. Hoe snel kan ik hier weg? Hoe snel kan ik alles achter me laten en een nieuw leven beginnen?
Ik loop meteen door naar de slaapkamer en ga in bed liggen. Het is vroeg in de ochtend, maar ik heb de hele nacht niet geslapen dus ik ben kapot. Liam en Jeanette zijn nog beneden. Ik hoor voetstappen op de trap en doe alsof ik slaap. De deur van mijn kamer word open gemaakt. De persoon loopt zachtjes naar mijn kant van het bed. Ik open mijn ogen zodat ik een klein spleetje licht kan zien. De persoon is Jeanette. Ze zit gehurkt naast het bed en kijkt me een tijdje aan. Dan besluit ik mijn ogen open te doen.

"Hey." Zeg ik zacht.

"Hi Diana. Hoe voel je je?"

"Beter." Geef ik toe.

"Ik heb een voorstel." Ik ga iets rechter op in bed zitten. Ze gaat op de stoel zitten die naast het bed staat en begint te praten.

"Hoe zou je het vinden om morgen naar je eigen huisje op zoek te gaan?" Ik glimlach.

"Graag. Dat lijkt me leuk."

"Dan moet ik nog één ding weten... Waar zou je willen wonen?" Ik denk even na.

"Ik denk ergens in Oxford. Dat ligt tussen Brighton en Wolverhampton en dicht bij London. Daar is de universiteit waar ik heen wil en dan hoef ik niet bang te zijn om mijn vader tegen te komen." Jeanette knikt.

"Dan gaan we morgen op zoek naar een huisje in Oxford." Ik glimlach naar haar en ga dan weer liggen. Na een paar minuten val ik in slaap.

Ik zie mijn vader en moeder bij een brug staan. Er staat nog iemand naast. Ik loop er dichter naartoe en zie dat het Liam is. Zijn handen en voeten zitten vast gebonden en zijn mond is dicht getapet. Ik wil er naar toe rennen, maar mijn voeten zitten vast aan de grond. Ik schreeuw en zie mijn vader om kijken. Hij grijnst naar me en duwt Liam over de reling van de brug. Zijn lichaam verdwijnt in het water. Ik gil en huil en probeer los te komen, maar niks helpt. Mijn ouders komen mijn kant op lopen en binden mijn handen vast. Ze trekken me los van de grond en gaan weer bij de brug staan. Ik schreeuw zo hard als ik kan, maar niemand is hier. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Mijn vader geeft me een laatste zetje. Ik val huilend in het water. Het water is koud.

Ik schrik wakker en voel dat mijn wangen nat zijn. Ik lig in m'n bed, bezweet. Als ik overeind kom, zie ik dat het bed naast me leeg is. Het is stil in huis. Ik sta op, loop naar beneden en hoor Liam en Jeanette zachtjes praten.

"Ze moet hier zo snel mogelijk weg. Ze kan hier niet blijven." Zegt Jeanette. Ze willen me weg hebben...

"Ik weet het. Ik kan haar niet laten gaan, maar het is niet veilig als ik bij haar blijf." Liam heeft gelijk. Mijn vader wilt hem doden en niemand weet waar mijn moeder uit hangt.

"Morgen gaan we naar Oxford om een huisje te zoeken, misschien kun jij haar dan mee nemen? Dan komt het vast wel goed." Mijn ogen beginnen vochtig te worden. Ze willen me weg hebben. Ergens wist ik ook wel dat dit niet voor lang zo zou blijven. Ik loop zachtjes naar boven en ga weer in bed liggen. Mijn wangen zijn weer nat en m'n neus loopt vol. Zachte snikken komen uit m'n mond, totdat iemand de deur van de kamer open doet. Ik kijk niet naar wie het is, maar kan aan de voetstappen wel een beetje horen dat het een man is, wat betekend dat Liam waarschijnlijk naar bed gaat. Liam kleedt zich om en gaat meteen naast me in het bed liggen. Hij kruipt tegen mijn rug aan en slaat zijn arm om me heen. Voorzichtig pak ik zijn arm en haal hem van me af. Liam fluistert in mijn oor.