Look At Me Now (Liam Payne)

Twentynine.

HOOFDSTUK 29.

Ik word wakker met een glimlach op mijn gezicht. Ik wist niet dat ik blij kon wakker worden, maar blijkbaar kan het. Ik stap uit bed en doe mijn adidas-sweater aan. Ik loop naar beneden waar ik een kop thee zet en ga ermee in de vensterbank zitten. Na een half uurtje komt Liam ook naar beneden. Hij pakt ook een kop thee en komt tegenover me zitten in de vensterbank. Er heerst een prettige stilte.

"Lekker geslapen?" Vraag ik na een tijdje. Liam knikt.

"Ik ben zo trots op je." Hij kijkt me aan. "Je hebt dit allemaal zelf bereikt."

"Met een duwtje van jou." Ik schuif naar hem toe en ga met mijn rug tegen zijn borst zitten. Ik hoor mijn mobiel overgaan, zucht en sta op. 'Anoniem', staat er op het scherm. Ik neem op en hoor wat diegene aan de andere kant van de lijn te zeggen heeft. Ik zeg een paar keer 'ja' en 'is goed' en hang dan op. Een grote denk rimpel vormt zich op mijn voorhoofd.

"Wie was dat?" Vraagt Liam bedenkelijk.

"De officier van justitie. Hij wil dat ik getuig bij de veroordeling van m'n vader." Zucht ik verschrikt.

"Ga je het doen?" Ik knik. "Dit is de kans om hem voor goed uit mijn leven te verwijderen. Die kans ga ik niet zo maar weg gooien." Hij knikt instemmend.

"Wanneer is de veroordeling?"

"Over 15 dagen."

"Moet je als getuige of als aanklager?" Vraagt hij.

"Ik denk getuige, dat is tenminste wat mij werd verteld."

**
Na de veroordeling.

Mijn vader. Eindelijk uit mijn leven. Wie had ooit gedacht dat alles toch goed zou komen. Hij is veroordeeld tot 10 jaar lang en over 10 jaar ben ik weg. Weg uit Engeland en ik ga nooit meer terug naar Brighton. Liam heeft besloten om met me mee te gaan, maar eerst gaan we genieten van het leven hier. Ons nieuwe huisje, ons leven met elkaar en mijn nieuwe familie die bestaat uit de jongens, Liam's familie en Jeanette.