Look At Me Now (Liam Payne)

Thirteen.

HOOFDSTUK 13.

*Diana*

"Waarom heb je me niet gewoon laten gaan?" Vraag ik kwaad, maar heel moe.

"Omdat ik om je geef." Liam's stem trilt.

"Hoe kan je nou om me geven? Je kent me niet eens! Niemand kent me of geeft om me!" Zijn gezicht betrekt een beetje. Van bang, naar verdrietig.

"Ik geef meer om je dan je denkt. Snap je dan niet dat er mensen zijn die wel om je geven?" Ik schud de gedachte weg.

"Die bestaan niet." Ik draai me om zodat ik met mijn rug naar Liam toe lig. Ik ben net wakker. De dokters hebben mij medicatie gegeven. Ze zeiden dat ik door een belangrijke ader heb gesneden. Jammer dat Liam erbij was, anders was ik nu dood...

"Kijk om je heen. Niet alles draait om Layla. Ze mag dan je leven besturen, maar er zijn wel mensen die van je houden."

"Noem 3 mensen!" Roep ik. Ik draai me weer om. Liam kijkt me aan. Zijn chocolade bruine ogen prikken in die van mij.

"Mevrouw West, je familie en ik." Glimlacht hij.

"Jij?" Grinnik ik. "Hoe kun jij nou van me houden? Je bent met Layla.. Ze verbied het je om met mij om te gaan." Liam's gezicht veranderd.

"Jij denkt dat ik met Layla heb?!" Vraagt hij bespottelijk. Ik knik.

"Ik word nog liever een zwerver!" Ik grinnik.

"Er is niks mis met zwervers!" Liam lacht.

"Hoezo denk je dat ik met Layla heb?"

"Dat zei ze. Ze bleef maar zeggen dat jullie voor elkaar bestemd zijn." Ik hoest even. Liam pakt mijn hand.

"Ik zou nooit wat willen met die bitch." Ik kijk naar Liam's hand, die nog steeds in de mijne ligt. Bij de gedachte dat Liam en Layla niet hebben, klaar ik meteen weer wat op.

"Dank je." Zeg ik zacht. Hij kijkt me vragend aan.

"Dat je me hier heen bracht." Waarom zeg ik dit? De dokter komt binnen lopen.

"En hoe voel je je?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.

"Gaat wel." De dokter knikt en schrijft wat dingen op.

"Ben je nog misselijk of duizelig?" Ik schud mijn hoofd.

"Oké. Nou dan lijkt het erop dat je weer naar huis mag. Je moet wel rustig aan doen en niet te veel lopen, maar ik denk dat je vriendje je wel kan helpen of niet?" Ik schrik van het woord 'vriendje'.

"We zijn geen stel. Gewoon kennissen." De dokter verontschuldigt zich en loopt de kamer weer uit. Ik trek mijn schoenen aan en spring van het bed. Ik loop snel door het ziekenhuis, op weg naar de uitgang.

"Diana, je moet rustig aan doen." Zegt Liam die snel achter me aan loopt.

"Het gaat prima." Ik voel me een beetje licht in mijn hoofd worden, maar negeer het. Ik loop richting mijn huis. Het is ongeveer 3 minuten lopen van het ziekenhuis naar mijn eigen huis. Ik loop zo snel als ik kan.

"Diana!" Ik schrik uit mijn gedachten en draai me om. Liam staat hijgend voor me.

"Doe eens rustig! Je loopt alsof je de trein moet halen!" Ik voel me steeds lichter in mijn hoofd worden. Fuck, niet nu! Mijn benen worden zwaar. Liam ziet het en pakt mijn armen vast.

"Gaat het?" Ik knik.

"Prima." Het gaat helemaal niet goed. Ik wil gewoon naar huis, in bed liggen en huilen.

"Het lijkt me beter als er iemand bij je blijft. Zijn je ouders thuis?" Ik schud mijn hoofd.

"Je kan wel bij ons blijven, in het hotel?" Verlegen kijk ik hem aan.

"Kom." Hij pakt mijn hand en we lopen richting 'hun hotel'.