Look At Me Now (Liam Payne)

Twelve.

HOOFDSTUK 13.

*Diana*

Zachtjes loop ik naar beneden.

"Hallo?" Zeg ik zo normaal mogelijk. Ik steek mijn hoofd om de hoek.

"WAAR IS HIJ?!" Schreeuwt Layla. Ze komt stampend naar me toe.

"Wie?" Mijn hart gaat als een gek te keer.

"JE WEET ZELF WEL WIE! VIEZE ZWERVER!" Ze rent de trap op en checkt alle kamers.

"WAAR IS HIJ, DIANA!! ZEG HET ME ANDERS WORD ALLES ALLEEN MAAR ERGER!" Ik zucht. Snel verzin ik iets.

"Beneden..." Ik kijk naar de grond. Layla loopt als een gek naar beneden en zoekt alles af. Ze gooit 3 vazen om en smijt een lamp op de grond.

"Layla! Je vernield haar huis!" Hoor ik achter me. Nee... Shit! Snel kijk ik achter me en ik spreid mijn ogen. Liam knikt naar me dat het goed is.

"Liam! Wat doe jij hier?! We hadden toch een date!" Liam kijkt haar kwaad aan.

"Nee! Ik heb een date met Diana!" Hij slaat een arm om me heen.

"Nee! Dat hebben we niet!" Ik sla zijn arm van me af. What the hell is hij aan het doen! Hij maakt het alleen maar erger!

"Liam, mee komen!" Schreeuwt Layla. Wat?!

"Nee." Roep ik. Snel sla ik een hand voor mijn mond. Ik kijk Layla bang aan. Afwachtend wat ze gaat zeggen.

"Wat zei je?" Vraagt ze verbaasd en boos. Ik schud mijn hoofd.

"Niks... Sorry. Het spijt me, Layla!"

"Als Liam er niet bij was had ik je al lang verrot geslagen." Ze wuift met haar hand en stormt mijn huis uit. Als ze helemaal uit het zicht is, haal ik opgelucht adem. Liam pakt mijn polsen vast.

"Alles oké?" Ik knik en trek mijn handen los, maar Liam houd ze steviger vast en trekt mijn mouw omhoog. Hij kijkt naar de vele sneeën in mijn arm. Verdrietig kijkt hij in mijn ogen. Ik moet het kwijt... De pijn.. Ik moet nu naar de badkamer.. Zo hard als ik kan ruk ik mijn handen los uit zijn grip en sprint de trap op. Ik trek het mesje, dat daar altijd ligt, uit de kast en snijd mezelf 100 keer in mijn arm. Shit... Vergeten de deur op slot te doen. Liam weet het toch al dus wat maakt het uit.

"Diana stop!" Liam komt de hoek om rennen en trekt het mes uit mijn handen. Ik kijk naar de diepe sneeën en grinnik in mezelf.

"Waarom lach je?" Vraagt hij verbaasd.

"Ik hoop gewoon dat dit dan eindelijk het einde is." Glimlach ik naar hem. Hij haalt zijn mouw langs zijn vochtige ogen en tilt me op.

"Liam, ik kan zelf lopen." Liam negeert het en rent naar buiten. Hij rent zo hard dat ik er duizelig van word. Hij rent het ziekenhuis in.

"Help! Alsjeblieft!" Schreeuwt hij. Meteen komen er een paar dokters aan. Liam legt me langzaam op de brancard en grijpt mijn hand vast.

"Laat me gaan." Hoest ik. De dokters rennen, met mij op de brancard, een grote kamer in. Liam moet buiten wachten. Ik zie zijn verdrietige gezicht door het kleine raampje in de deur.