Look At Me Now (Liam Payne)

Fourteen.

HOOFDSTUK 14.

*Diana*

We lopen de grote kamer binnen. Het lijkt bijna op een normaal huis. Liam loopt de kamer door.

"Doe maar alsof je thuis bent hoor!" Roept hij vanuit de keuken. Ik ga voorzichtig op de bank zitten. Ik hoor een beetje gefluister uit de keuken komen. Het hoofd van Niall steekt om de hoek.

"Hey!" Roept hij blij. Ik glimlach zacht naar hem. Hij ploft naast me op de bank neer.

"Wat is er gebeurd!?" Roept hij als hij mijn gezicht ziet en alle wonden op mijn armen.

"Van de trap gevallen." Verzin ik. Niall pakt mijn polsen vast.

"Dit komt niet doordat je van de trap valt." Hij kijkt me aan. Snel sla ik mijn ogen neer. Niall kijkt me met medelijden aan.

"Gaat het?" Fluistert hij. Ik knik onzeker. Liam komt aan lopen met een glas water. Hij geeft het aan mij en ik neem voorzichtig een slok. Het koude water glijd mijn keel in, lekker verfrissend.

"Dank je." Glimlach ik naar hem. Hij ploft op een stoel neer en knikt als goed keuring.

"Ik... Ik ehm.. Laat jullie wel even alleen." Stottert Niall. Hij loopt de kamer uit. Liam staat op en komt naast me zitten op de bank.

"Wil je me wat beloven?" Vraagt hij, terwijl hij mijn handen pakt. Hij kijkt me afwachtend aan.

"Ligt eraan wat." Hij grinnikt.

"Dat je een week niet meer snijd." Hij slikt bij het woord snijden. Ik schud mijn hoofd.

"Dat kan ik niet." Liam kijkt me doordringend aan.

"Dat kan je wel, en ik heb de oplossing!" Hij springt op en haalt een grote doos te voorschijn.

"Elke keer als je de neiging krijgt om jezelf weer pijn te doen, schrijf je op een blaadje wat je dwars zit. Het mag zo lang of kort als je zelf wilt, schrijf gewoon tot dat je je beter voelt. Als je klaar bent stop je je brief in een enveloppe en die doe je in deze grote doos." Het is een doos van One Direction alleen dan in de tijd van x-factor. Liam geeft me de doos aan. Ik twijfel even. Wat heb ik te verliezen?

"Oke... " Verrast kijkt Liam me aan.

"Beloofd?" Ik knik.

"Beloofd." Ik steek mijn pink uit.

"Pinky promiss." Liam steekt zijn pink ook uit en verbind hem met die van mij. Lachend kijkt hij me aan. Die lach verdwijnt na een tijdje. Liam kijkt lang in mijn ogen en leunt iets naar voren. Snel sta ik op.

"Sorry, ik... Sorry.." Zegt hij beschaamd.

"Het is niet jou schuld, ik.. Ik kan het gewoon niet." Liam staat op en trek me tegen zich aan. Zijn lekkere geur dringt mijn neus binnen.

"Wat kan je niet?" Zegt hij als we weer los komen.

"Ik heb.... Ik heb nog nooit gekust..." Zucht ik. Liam trekt zijn wenkbrauw op.

"Ow.." Is het enige wat hij zegt.