Look At Me Now (Liam Payne)

Eight.

HOOFDSTUK 8.

*Diana*

Ik voel de tranen weer opkomen.

"En als Niall mee speelt?" Stelt Harry voor. Ik denk even na en knik dan. Hij kijkt me blij aan.

"Ga je weer mee naar binnen?" Ik knik. Hij pakt mijn hand en trekt me mee. Als ik de aula in loop, zit die helemaal vol met mensen. Shit..... Waarom heb ik ja gezegd?! Liam komt naar me toe lopen.

"Wil je dit echt?" Ik haal mijn schouders op.

"Als je het niet wilt, moet je het niet doen."

"Het gaat wel." Hij knikt en geeft me een knuffel.

"Je kunt het!" Moedigt hij me aan. Ik krijg weer een gitaar in mijn handen gedrukt en loop langzaam naar het podium. Niall zit al klaar met zijn gitaar en ik ga naast hem zitten. De andere jongens gaan op wat geluidsboxen zitten en dan wordt het dood stil. Ik slik, neem een hap lucht en begin tegelijk met Niall te spelen. Mijn handen trillen als een gek. De jongens beginnen één voor één te zingen.

Als het liedje is afgelopen komt er een luid gejoel uit de zaal, alleen uit 1 hoekje komt 'boe-geroep'. Snel stap ik van het podium af en geef ik de gitaar terug aan Paul. Ik wil naar buiten lopen, maar voor de deur staat Layla met haar groepje.

"Duss... Vrienden met One Direction?" Zegt ze bitchy. Ik schud van 'nee'. Ze draait met haar ogen en drukt daarna een briefje in mijn hand.

"Geef dit aan Liam en zeg dat het van jou is." Ik knik. Ze loopt heupwiegend weg. Ik vouw het briefje open. Haar telefoonnummer staat er in grote letters op. Ik loop naar Liam toe.

"Hier van mij." Hij lacht naar me, vouwt het briefje open en een grotere glimlach verschijnt als hij ziet wat erop staat. Ik durf hem niet aan te kijken... Snel loop ik weg. Dit moet echt stoppen. Ik moet meer voor mezelf opkomen, maar als ik dat doe wordt alles alleen maar erger. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik draai om en kijk recht in de ogen van Liam. Zijn mooie bruine ogen staren even in de mijne. Hij drukt een briefje in mijn hand. Ik glimlach naar hem en loop snel weg. We hadden vandaag maar 4 uurtjes les, dus fiets ik snel naar huis. Als ik bijna op de helft van de rit ben, bedenk ik me dat ik helemaal geen afscheid heb genomen. Ik draai om en fiets snel weer terug. Ik zie ze net uit de school komen. Ik ren naar ze toe en geef ze één voor één een knuffel.

"Bedankt." Glimlach ik.

"Boys, we moeten echt gaan!" Roept Paul. Ik stap op mijn fiets en zwaai ze uit. Als de zwarte bus helemaal is verdwenen, fiets ik naar huis. Ik kom langs het parkje. Ik zie een paar mensen bij het meer zitten. Als ik bij mijn afslag ben, wordt ik van mijn fiets getrokken. Op mijn ogen wordt een hand gedaan. Ik stribbel hard tegen, maar het helpt niet.

"Wat is dit?!" Roep ik. Ik word op de grond gegooid en de hand voor mijn ogen verdwijnt. Ik kijk naar de personen. Layla met haar groepje en drie grote jongens. Ze staan dreigend voor me.