පසුදින උදෑසන ගජේන්ද්‍රසිංහ අවදි වූයේ ප්‍රබෝධමත් සිතකිනි. මන්දයත් ඔහුට මෙතරම්කලක් හිසරදයක්ව පැවති මදාරාගෙන් ගැලවීමට ලැබීම ඔහුට මහත් සතුටක් වූවා.
“දැන් ඉතිම් ඔක්කොම ප්‍රශ්න ඉවරයි. දෙන දේ කාලා වෙන දේ බලාගෙන පැත්තකට වෙලා හිටියා නම් මදාරා තවටත් ජීවතුන් අතර. දැන් ඉතිං පරක්කු වැඩියි.”
ගජේන්ද්‍රසිංහගේ කාමරයේ දොරට යමෙකු තට්ටු කරනු ඔහුට ඇසුණා.
“ලොකු මහත්තයා! තේ එක ගෙනාවා.”
“අහ් එන්න අප්පු ඇතුලට”
අප්පු උදෑසන තේ කෝප්පය රැගෙන ගජේන්ද්‍රසිංහගේ කාමරයට ඇතුළු වූවා.
“අප්පු පත්තරේත් තියෙනවා නේද?”
“ඔව් ලොකු මහත්තයා තියෙනවා”
“හරි හරි තමුන් යනවා දැන්”
“හොඳමයි මහත්තයා”
ගජේන්ද්‍රසිංහ පුවත්පතත් රැගෙන සිය කාමරයේ තිබූ වේවැල් පුටුවෙහි අසුන් ගත්තේ මදාරාගේ පුවත බැලීමේ අටියෙන්. ඔහු මුල පිටුව පිරික්සුවද මදාරාගේ මරණය පිළිබඳ කිසිදු තොරතුරක් නොතිබුණි. දෙවන පිටුව, තෙවන පිටුව, සිව්වන පිටුව, ඔහු එකින් එක පිටු පෙරලා බැලුවත් මදාරා පිළිබඳ කිසිදු පුවතක් නොතිබුණි.
“මැරුණයින් පස්සේ පත්තරේකටවත් වැඩක් නෑ.” ඔහු එසේ පවසා පුවත්පත පසෙකින් තබා තේ කෝප්පය පානය කරන්නට පටන් ගත්තා. එකවරම ඔහුගේ දුරකතනය නාද වූ අතර ඔහුගේ අවදානය දුරකතනය වෙත යොමු වූවා.
“කවුද මේ උදේ පාන්දරම? ම්ම්ම් save නැති Number එකක්නේ” ඔහු කුහුලෙන් යුතුව දුරකතනය අතට ගත්තා.
“හෙලෝ!”
“හෙලෝ, ගුඩ් මෝනිං මිස්ටර් ගජේන්ද්‍රසිංහ!”
“ගුඩ් මෝනිං!”
“මොකද මිස්ටර් ගජේන්ද්‍රසිංහ ඔයා ආසාවෙන් හොයපු නිව්ස් එක පත්තරේ නැද්ද?”
“තමුන් කවුද? මේ උදේ පාන්දරම තමුසෙට පිස්සුද?”
“අයියෝ මිස්ටර් ගජේන්ද්‍රසිංහ ඔයාට මාව අඳුරගන්න බැරිද?”
YOU ARE READING
Deja Vu_BL Non Fic_
Non-Fictionදෙහදක නිපන් නොකියූ ආදරය 🥀❤️ ආදරය සුන්දර හැඟීමක්. ආදරයට සම්මතයක් ගොඩනැගුවේ කවුරුන්ද? ආදරය කිරීම ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවීමට තරම් වරදක්ද? ආදරයක් සෙනෙහසක් නොලැබුණු මට ඒ ආදරය ලැබුණේ නුඹෙන්ම පමණයි.
