ညည့်ဦးယံကို ကျော်လွန်ပြီး မနက်အချိန်ခါသို့ရောက်လာအခါ..
"အက္ခရာ"တယောက်
သူငယ်ချင်းတွေအလာကို စောင့်ရင်း.....
ညက အိမ်မက်ထဲတွင် မြင်မက်ခဲ့သည့်..
"ရှေးဟောင်းအဝတ်အစားနဲ့ ဂဠုန်ပုံစံဝတ်ဆင်ထားသည့်...
ဒဏ်ရာပရပွနဲ့မေ့မြောနေသောအမျိုးသားတစ်ယောက်ကို....
မိမိကိုယ်တိုင်က နဂါးလိုလိုမြွေလိုလို ဝတ်ဆင်ထားပြီး...
ပန်းပေါင်းစုံပွင့်နေတဲ့ ပန်းဉယျာဉ်ကြီးထဲမှာမှ
ဂန္ဓာမာပန်းဖြူဖြူလေးကို ထိုအမျိုးသားရဲ့ညာဘက်နားရွက်မှာ ပြောင်းပြန်လေးပန်ပေးရင်း...
"အရှင်"
"နောက်ဘဝဆိုတာသာရှိလာခဲ့ရင်..."
"ကျွန်ုပ်လေ "
"လူသားစင်စစ်အဖြစ်မွေးဖွားပြီး အရှင့်ကိုသေချာပေါက်လာတွေ့ပါ့မယ်..."
"အရှင်ကိုယ်တိုင်ကလဲ....
လူသားစင်စစ်အဖြစ်နဲ့"
"ကျွန်ုပ်ကို စောင့်မျှော်နေပေးပါ.."
"အရှင်က ကောင်းကင်ထက်ရဲ့ လေဟာပြင်မှာကြီဆိုးတဲ့ ဂဠုန်မင်းဖြစ်ပြီး..
ကျွန်ုပ်ကတော့ ရေမှာပျော်တဲ့နဂါးတွေရဲ့ အနွယ်အဖွားဖြစ်တာကြောင့် ဒီဘဝမှာ ပေါင်းဖက်ဖို့က ကံပါမလာခဲ့ဘူး အရှင်..."
"နောင်သံသရာတကွေ့ရဲ့ ဘဝတခုမှာ ..."
"အရှင့်ရဲ့နားတော်မှာ အကျွန်ုပ်ပန်ဆင်ပေးခဲ့တဲ့ ပန်းကလေးရဲ့ နေရာအစား ...."
"အရှင့်ရဲ့နားတော်မှာ အပေါက်ရာကလေးသေးသေးလေးမျှဖြစ်ပေါ်နေပါစေ...အရှင်"
"အရှင်"
"ဒီဉယျာဉ်လေးကို အရှင်မှတ်ထားပေးပါ..."
"ပြီးတော့...
ဒီဉယျာဉ်ကြီးရဲ့ အနီးနားက ဘုရားတွေထံ
မှာ ကျွန်ုပ်တောင်းဆုချွေရင်း...."
"ဒီဉယျာဉ်ကြီးရဲ့ ဒီနေရာမှာဘဲ ကျွန်ုပ်တို့ ပြန်ဆုံပါရစေ အရှင်ရယ်...."
"အရှင်"
"အကျွန်ုပ်ကို
အမတော်တို့စောင့်မျှော်နေပြီမလို့
ကျွန်ုပ်သွားရပါတော့မယ်...."
