SAPU Yizhan | Nonfiction (Completed)

46 කොටස

අපේ ජිවිත හරිම පුදුමාකාරයි. හිනකින්වත් අපි බලාපොරොත්තු නොවෙන දෙවල් අපෙ ඇස් මනා පිටම වෙන්න පුළුවන්. එවත් අපිට කවදාවත් අමතක කරලා දාන්න බැරි තරම් දරුණු විදිහට.

සුදු වියනක් යට. ලොකු මැනිකේ සන්සුන්ව නිදාගෙන ඉද්දි මම ඒ දිහාම බලන් හිටියා. ඇස් මනාපිටම උන දේ ආයේ ආයෙත් මැවිලා පෙද්දි හිත ගැස්සුන වාර එමටයි.

"මූ.... මුසලයා.... මුසලයා..... මුසලයා..... අහ් අහකට පලයන් මගෙන් මුසලා...... ආ..... පලයන්.... අහකට පලයන්...... ලගට එන්න එපා..... ලගට එන්න එපා මගෙ..... මම් මම නෙවෙයි..... මම නෙවෙයි වහ දුන්නේ..... ඔව් ඔව්..... මම නෙවෙයි වහ දුන්නේ...... එන්න එපා මන් ලගට අහකට පලයන්..... මුසලයා.... මුසලයා....."

මාව දැකලද මදා කලබල උන ලොකු මැනිකේ බිමින් නැගිටලා කකුලත් ඇද ඇද පාර හරහා දිව්වෙ මාවත් පුදුම කරවලා.

"නැ නැ...... ලොකු මැනිකේ ඉන්න..... නැ නැ එපා..........."

නැ වැඩක් උනේ නැ මම සහස්න වගෙම, තව මිනිස්සු කිහිප දෙනෙක් ලොකු මැනිකේව නවත්තන්න හැදුවත් එයා අපි ඉස්සර වෙන්නත් කලින් පාරට පැනලා ඉවරයි.

වෙගෙන් ආව හයි ලෙවල් බස් එකක ලොකු මැසෙජ් ඇස් මනා පිටම හැප්පෙද්දි කර කියා ගන්න දෙයක් නැතුව මම ඔහෙ බලන් හිටියා.

බස් එකෙ වෙගෙන් වැදුන ලොකු මැනිකේ විසි වෙලා ගිහින් පාර දිගෙ ඇදිලා ගියේ වටේ පිටෙන්ම සු ගාන හඩ ඇහෙද්දි. පාර දිගෙ ඇදිලා ගිහින් පෙමන්ට් එක බැම්මෙ ටක්ස් ගාන හඩින් ඔලුව වැදිලා ලේ විලක් මැද ලොකු මැනිකේ නතර වෙද්දි මම තවමත් පාරෙන් එහා පැත්තට වෙලා ශොක් එකෙන් ඒ දිහා බලන් හිටියා.

මිනිස්සු එකා දෙන්නා රොත්ත පිටින් ඒ හරියේ වට වෙද්දි මාවත් ඇදගෙනම ඒ හරියට දිව්ව සහස්න සෙනගත් පිරගෙන ලොකු මැනිකේ ලගට ගියේ මම මෙලව සිහියක නොවෙද්දි.

මම ඔහෙ ගල් ගැහිලා වගෙ බලන් ඉද්දි ලොකු මැනිකේ ලගට ගිය සහස්න නයට වගෙම බෙල්ලට අත තියලා මගෙ පැත්ත බලලා ඔලුව දෙපැත්තට හෙල්ලුවේ මගෙ කකුල් පන නැතුව වැටෙන්න යද්දි. එත්,

මට වැටෙන්න උනේ නැ මගෙ ලගට ආව සහස්න මාවත් වාරු කරගෙන එන්න ආවේ මගෙ කාර් එක ලගට.