Captive

31

PINANGHINAAN ng mga tuhod si Calista habang papalapit sa kanya ang lalaki. Hindi siya maaaring magkamali. Mas makapal lang ang facial hair nito kesa sa dati, but she knew that jaw, that throat...

"D-decimus," nanginginig na usal niya kahit malayo pa sa kanya ang lalaki. It felt like forever since she last spoken that name. "It's you... O-oh, my God."

Nagtanggal ng sunglasses ang lalaki nang dalawang metro na lang ang layo nito sa kanya.

"Calista?" hindi makapaniwalang tanong nito.

Did she look that much different from the last time they saw each other? Maybe a little older, a little more curves? And her hair— it was short now, a blunt stacked bob with soft blonde highlights. Okay, maybe a whole lot different. Gone was the brightness in her large eyes, the natural youthful glow in her cheeks. But that didn't mean she looked better back then than now. Ang imahe niya ngayon ay isang babaeng maraming napagdaanang pagsubok at nagtagumpay malampasan ang mga iyon. She was an image of a survivor, a woman getting through life like a warrior. And for her, that was a beauty beyond compare.

"H-holy shít," she heard him breathe. "It's you."

Biglang nabasa ang mga mata ni Calista, patakbo niyang sinalubong si Declan. At wala na siyang pakialam kung pinagtitinginan sila ng mga tao sa paligid. Pinupog niya ng mga halik ang buong mukha ng lalaki.

"Oh, God... Y-you're here. I can't believe this— It's really you! I thought I'd never see you again!" bulalas niya, nakahawak ang dalawang kamay sa mukha nito.

Maging si Declan ay mukhang hindi rin makapaniwalang magkikita sila roon. Of all places, really...

He looked mesmerized, shocked. But, God help her... napakaguwapo nito ngayon!

Humaplos sa pisngi niya ang isang kamay nito, pinahid ang kanyang mga luha bago inilapit ang mukha sa kanya at hinalikan siya sa bibig. They kissed and kissed and kissed. Not a single care to the whole world. Everybody could go fück themselves, really.

Si Declan ang unang nakabalik sa wisyo, at hindi na iyon ikinagulat ni Calista. Marahan siya nitong hinila sa tabi, malayo sa mga naglalakad na mga tao.

"What are you doing here?" masayang tanong nito.

"Namamasyal," masayang sagot rin ni Calista.

"Are you alone?" sita ni Declan, hindi maitago ang excitement.

Ganito pala ito ma-excite, maningning ang mga mata, malapad ang ngiti, at sobrang aliwalas ang buong mukha.

Tumango siya. "Yes. And you?"

"Yes."

"Ano'ng ginagawa mo rito?"

"Business."

Tinaasan niya ito ng kilay. "Hmn, okay."

Tumawa si Declan. How she had missed that laugh. Iyong tawa nitong napakadalang lamang niyang narinig noon. Iyong tawa nitong naihiling niya noon na sana ay malagi niyang marinig.

"Let's go get a cup of coffee, shall we?" pagkuwa'y sabi nito, hinawakan siya sa kamay.

"I never thought I'd ever hold your hand again," emosyonal na sabi ni Calista nang naglalakad na sila.

"Me, too, baby." Itinaas ni Declan ang kanyang palad at hinalikan ang likod niyon. "Me, too."

SA patio ng isang cafe sila pumuwesto, maraming gustong itanong si Calista ngunit nararamdaman niyang hindi siya sasagutin ni Declan. She didn't really care that much for now, to be honest. She even thought that might ruin this beautiful moment.