Aklı hala ondaydı ama verdiği kararlar onu başka sonuçlara yönlendirdi. Zaman geldi hiç ummadığı anda karşılaştı hayatının en büyük aşkıyla . Hiç çıkarmadı kalbinden onu vazgeçemedi ondan ama emindi gün gelecekti her hayat hak ettiği anı yaşayacaktı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1999
Kalbimde hissettiğim her boşluk onun gözünden akan tek bir damla yaşla dolmuştu. Kırılmış kalp duvarı yerini tamamlanmış kalp duvarına bırakmıştı.
Elimde yaşlarla dolu mendil, gözlerim kalbimin boşluklarını tamamlayan adamda. Karanlığın ortasında yalnızca o ve ben varmış gibi. Bana ne yaptı bilmiyorum ama bu sefer onu seven kişi içimdeki Selin değildi, Masal'dı bunu hissedebiliyordum. Benim tüm eksiklerimi tamamlamıştı. Baştan sona.
Gözlerimiz kapı sesiyle birlikte birbirinden ayrıldı. Gözlerini silerken bende oturduğum yerden hızla kalktım yeniden aynısı olmuştu gözlerim kararmıştı. Önümü göremez halde ayakta öylece dikildim bu sefer adım atmamamı da engelliyordu. Selin içeriden
"Amca hoş geldin." diye seslendi.
Bu babamın geldiği haberin olsun demekti ama ben hala hareket edemiyordum. Gözlerimi hafif açmaya çalıştım bu daha kötü bir hale getirmişti. Bu sefer ayakta dahil duramıyordum. Hafif geriye doğru sendelerken belimden tuttu.
"İyi misin Masal?" dedi. Tek yapabildiğim başımı hafifte olsa öne eğebilmekti.
"Gel otur. Bir şey getiriyim sana kolonya ister misin nerede annene haber veriyim hemen."
Bileğinden hafif sıkmaya çalıştım. Gözlerimin kendine gelmesini beklemem gerekiyordu. Yoksa annem panik yapacaktı biliyordum.
"Hayır, geçer şimdi." dedim.
Gözlerim kapalı koltuğun üzerinde oturmuş onun bileğini sıkarken ya da sıkmaya çalışırken. Yavaş yavaş açılmaya başladı, karanlığa aydınlık dahil oldu. Gece bitti güneş doğdu.
Yavaş yavaş gözlerimi açtım. Her şey netleşmeye başladı. Alkım önümde diz çökmüş ağlamaktan kızarmış gözlerindeki panik haliyle bana bakıyordu. Şimdi anlamıştım kalbimdeki kırığın onun bana arabayla çarpmasından ötürü olduğunu düşünmüştü ama değildi. Kalbimdeki kırığın sebebi Cenk'ti.
"İyiyim, bir şeyim yok."
"Bak doktora gidebiliriz biliyorsun değil mi? Bu ne zamandır oluyor?"
"Bir süredir ama önemli değil."
Babam içeriden hafif öksürerek geleceğini haber veriyordu. Sanırım oda anlamıştı sesini duyduğu an ayağı kalkmıştı. Babam selam verip içeri girdiğinde benim elimdeki peçeteleri görünce soran gözlerle bana baktı.
"Önemli bir şey değil."
"Tamam bebeğim nasıl oldun?"
"Daha iyi oldum baba."
"Senin adına sevindim. Duydum ki annen sana çok iyi bakmış."
Dedi gülerek biliyordu annemin arkasında olduğunu her zaman böyle yapardı şimdi ufak bir yerden iltifat bulacak ya da annemle bir olup benimle uğraşacaklardı. Annem Selin'le beraber içeriye girerken eşlik etti.
