Aklı hala ondaydı ama verdiği kararlar onu başka sonuçlara yönlendirdi. Zaman geldi hiç ummadığı anda karşılaştı hayatının en büyük aşkıyla . Hiç çıkarmadı kalbinden onu vazgeçemedi ondan ama emindi gün gelecekti her hayat hak ettiği anı yaşayacaktı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1999
Gözlerimi yavaşça açtım her yer karanlıktı yalnızca koridordan içeriye hafif ışık giriyordu onun aydınlığı vardı. Yorgan sıkıca beni sarıyordu. Bu seferde onun için yanıyordum. Başım ağrıyordu sanırım. Bana bugün ne oluyordu anlayamıyorum. Yatakta hafif doğruldum yorganı üzerimden atıyordum ki bacağımın üzerine bir şey düştü. Yerimde irkilmemle ne olduğunu anlamam bir oldu, annemler başımda havlu unutmuştu.
" Gerçekten mi havlumu." diye söylendim ağır hallerle yataktan kalkarken. Duş almam gerekiyordu. İçeriye gitmeden önce odamın kapısını yavaşça kapattım ışığımı açıp kıyafetlerimi hazırlayıp yatağın üzerine bıraktım. Çıktığım an üşümemek için en önemli adımdı. Banyoya geçip başımı yavaşça açtım, yeniden bir ağrı yeniden bir sızı. Beni mahvediyordu. Yavaşça kıyafetlerimi çıkartıp kirli sepetine bıraktım. İçime titreme geldi, kıyafetlerim sıcakken bırakmak kötü olmuştu. Titreye titreye suyu açtım, ılıklaştırıp altına girdim. Yarama dikkat ediyordum, umarım su gitmezdi.
Aklıma Cenk geldi. Neden rüyama girmişti? Ya da neden o elbise rüyalarımdan sonra gelmişti? Artık anlam veremiyordum. Ne yapacağıma ne yapmam gerektiğine anlam veremiyordum. Son bir su dökünüp yavaşça duştan çıktım saçıma sardığım yarım havlu düşüp düşüp duruyordu. Kıyafetlerimi yavaşça giyindim gün boyu uyumama rağmen hala uykum vardı, esnememi tutamıyordum. Saçlarımı havluya yavaşça sürttüm tekrardan sürüp kurutmaya çalıştığım an kapım çaldı. Annem olsa direk girerdi, bunu biliyordum belki de babamdı.
"Gir." dedim. Yorgun bir halde. Cenk. Neden buradaydı?
"Masal." dedi yavaş adımlarla içeriye girerken. Hiçbir şey söylemedim. Tek bir kelime dahil, yalnızca ona bakıyordum.
"Tatlım çok özür dilerim. Yanında olamadığım için." dedi. Yavaşça bana yaklaşıp sarılırken. Ellerim havlumdaydı havlum ise hala saçlarımda sarılıydı. Gönlümden hiç geçmiyordu ona bakmak, konuşmak, sarılmak. Önceden onu görünce içim titrerdi ama şuanda yalnızca hastalığım adına titriyordu. Selin'in dediği belki de doğruydu, belki de ben çoktan soğumuştum Cenk'ten. Cenk ellerini belime dolamış bir halde karşımda durmuş bana bakıyordu.
"Neden geldin?" dedim, gönlümden geçenleri tek tek söylemek istiyordum. Ama o bu soruma bozulmuştu.
"Dün gelemedim, seni görmem gerekiyordu onun için geldim. Neden böyle bir tepki verdin?"
"Hiç, düşündüm de eğer sen bu şekilde bir durumda olsaydın ben senin yanına günler sonramı gelirdim acaba diye ondan merak edip sordum." dedim. Geriye doğru adım atıyordum ama oda benimle beraber adım atıyordu bırakmayacaktı bu belliydi.
"Çok özür dilerim Masal. Gerçekten çok özür dilerim." dedi. Saçımla oynamaya çalışırken ama o esnada yarama denk geldi. Kendimi öyle büyük bir acıyla geri çektim ki o bile anlamamıştı, sağ eli havada neden geriye çekildiğime bakıyordu. Ama ben yarama dokunamaz halde yalnızca acı çekiyordum.
