İKİZ ÖLÜLER

BALAYI ZAMANI

"Sen yoksun ve sanki ben yok oluyorum. Bedenim kimsesiz düşünceler tarafından istila ediliyor.
Parçlanıyorum..."

1. BALAYI ZAMANI

"Sence bu doğru mu?" huysuz bir şekilde saçlarıyla oynuyordu. Kafası ne zaman bir şeye takılsa saçlarıyla oynardı zaten. Kumral saçlarını yolmaktan beter ederdi her defasında. Onu çocukluğumuzdan beri bu alışkanlığından kurtaramamıştım. Zaten bir yerden sonrada pes etmiştim bununla savaşmakla. Sonuçta o da benim için birçok şeyle savaşmaktan vazgeçiyordu. Üstelik yorulduğu için değil ben öyle sevdiğim için geri çekiliyordu.

"Ne doğru mu?" aslında bu sorunun cevabını apaçık biliyordum. Doğruyu söylemek gerekirse ikizimin söylemek istediği her şeyi daha ağzından çıkan ilk kelimeden anlayabiliyordum.

Üzerimde açık mavi uzun bir elbise vardı. Çok fazla abartmak istememiştim. Sonuçta bugün annemin yanında olup elinin altında gidip gelmem gerekiyordu. Ama yine de gözlere hitap etmekten de geri durmamıştım.

"Annemin yeniden evlenmesi..." bunu söylemekten çekindiği belliydi. Gözlerini kaçırıyordu. Hala hazır bile değildi. Yatağımın üzerinde uzanmaktan başka bir şey yapmıyordu saatlerdir. Ben evden çıkmış annemle kuaföre uğramış, istediklerini almış ardından saçlarımı yaptıktan sonra eve geri dönmüştüm. Çünkü sevgili ikizim kuaföre gelmeyi reddettiği için onun saçı ve makyajı bana kalmıştı. Ama o da beni beklerken pek de yardımcı olmamış öylece onu bıraktığım yerde uzanmaya devam etmişti.

Normalde bu kadar kayıtsız birisi değildir. Hatta ve hatta o biraz pimpirikli biridir. Mükemmeliyetçi. Asla bir işi size bırakmaz sonuna kadar kendisi ilgilenir. Ve emin olun bir işi onun sorumluluğuna bıraktıysanız en iyisini ortaya çıkarmak için elinden gelenin fazlasını yapar. Ama her nedense söz konusu annemizin evliliği olunca elini hiçbir şekilde hiçbir şeye sürmemek konusunda oldukça ısrarcı davranıyordu. Anneme her ne kadar belli etmemeye çalışsa da bu isteksizliği bu pek mümkün değil. Özelliklede bu sabah kuaföre gelmek istemediği için bir tartışma çıkardığında annemin ağlamasını yolda zar zor durdurmuştum. Bugün onun en mutlu günlerinden birisi. Hadi ama bugün onun düğünü ve biz kızları olarak onun yanında olmayıp da ne yapacağız.

"Hazel!" dedim onu uyarırcasına. En azından bugün bunu yapmamalıydı. Annemizden bahsediyorduk. Yıllardır bizim için canını dişine katan kadından bahsediyorduk ve şimdi mutlu olma sırası ona gelmişken huysuz çocuklar gibi sırf onu paylaşmaktan mutlu olmuyoruz diye evliliğine karşı mı çıkacaktık? Hazel'i anlıyordum. Çünkü bu yaşımıza kadar sadece üç kişiydik. Ben, annem ve o... hayatımıza yeni birinin dahil oluyor olması dengeleri sarsmayacaktı. Biz yine kaldığımız yerden hayatımıza devam edecektik. Annem yine annem olacak ve bizi sevmeyi elbette ki bırakmayacaktı. "Sence de bu ona haksızlık olmaz mı?"