Safir'in Keskin'i ( +18 ) (Tamamlandı)

30. Bölüm ' Kavuşma '

Yıldıza basmayı unutmayın
Yıldızımız hep parlasın
Yorumlarda buluşalım :)

****
Beril Mira Keskin

Karan üzerini değiştirip yanıma gelmişti. Hıçkıra hıçkıra ağlıyor olduğum yerden kalkamıyordum.. Karan elimi tutup beni kaldırdı.

' Güzel karım toparla kendini kızımızın bize ihtiyacı var hemen gitmemiz gerekiyor hadi bebeğim!' Karan beni kaldırmıştı.

Hemen arabaya binip hastaneye gittik. Yol boyunca konuşmamış sadece ağlamıştım. Karan çok hızlı sürmüştü arabayı. Korkumdan kızıma ne olduğunu bile soramadım. Hiçbir şey bilmek istemiyor sadece kızımı kucağıma almak istiyordum.

Hastanenin önünde durmuştuk. Şoför Ömer hemen yanımıza gelmişti.

' Abi Pars bey yukarıda, doktor ile görüşüyorlar!'

Karan elimi tutmuş beni de peşinden sürüklüyordu. Asansör kızımın olduğu katta durmuştu.

Pars doktorlarla konuşuyor Sıla ise ağlıyordu. Ayaklarım gitmiyor olduğum yerde donmuştum.. Karan benim durduğumu görünce yanıma geldi ve belimden tuttu.

'Güzel karım doktorlar ile konuşacağım sen geç otur hadi.. Üzülme ne olur kızımızın bize ihtiyacı var!' Karan beni koltuğa oturtup doktorların yanına gitti.

Sıla koşarak yanıma gelmişti. İkimiz de susuyor ağlıyorduk. Karan doktorun yanından gelmişti. Ellerimi tutup öptüğünde beklentiyle ona baktım.

' Karan kızımız..'

' Bebeğim Pars'ın bizi aradığı sırada kalbi durmuş.. Daha sonra müdahale etmişler. Nefes almakta zorluk çektiği için makinelere bağlamaya bir süre daha devam edeceklermiş.. Şu an iyi lütfen ağlama artık..'

Kalbi durmuştu.. Ben anne olarak yanında yoktum kalbi durmuştu bebeğimin.. En ihtiyacı olduğu zamanda yoktum. Öfkeyle kalkıp Karan'ın göğsüne vurmamla herkes şok olmuştu.

' Kalbi durmuş benim kızımın, biz evdeyken yanında yokken! Sen beni eve götürdün ben burada kalacaktım!' Hem göğsüne vuruyor hem de hıçkıra hıçkırıka ağlıyordum.

Sıla ve Pars beni tutup oturtmaya çalışsa da sinir krizi geçiriyordum. Elim ayağım titriyordu. Karan tepkisiz bana bakıyor, düşmeyeyim diye tutuyordu.

Bir kez daha vuracağım sırada ayaklarım tutmadı. Düşeceğim zaman Karan belimden tutup kucaklamıştı. Hastanede ki odamıza geçmiş doktoru çağırmıştı.

Sesleri duyuyor ancak konuşamıyordum. Karan öfkeyle etrafa bağırıyor elimi bırakmıyordu.

' Nerede lan bu doktor! Karım kriz geçiriyor Pars!' Doktor ve hemşireler gelmişti.

Serum takmış ve ağzıma hava vermişlerdi. Artık gücüm tükeniyordu. Bir aydan fazladır kızımız hastanelerde yaşam mücadelesi veriyordu.

Bebek heyecanımı bile yaşayamamıştım. Lohusa zamanlarım da sinir krizleri geçiriyordum.

Gözlerimi yavaşça açmaya başladığımda hava kararmıştı. Kaç saat uyudum bilmiyorum ancak Karan yanımdan hiç ayrılmamıştı. Pencereden dışarıyı izliyordu. Henüz beni fark etmemişti.

' Karan..' diye seslenmemle bana döndü hemen yanıma geldi.

' Güzelim..' elimi tutup öpmüştü.

Saçlarımı sevmeye başlamasıyla gözlerim yine dolmuştu. Sürekli ağlıyordum.