Mr. Mafia (Omegaverse)

[31] Final

Son kez İyi okumalar 🦋
___________

Chan, adamın kanlar içinde kalan koluna bakmaya çalıştıkça adam durmadan alfayı itiyordu.

H: "Bırak o şerefsizi Chan"

Alfa, ona seslenen kardeşine dönmüştü.

C: "Seninle aramızdaki en büyük fark buydu kardeşim. Sen hep can almaya çalıştıkça ben sadece kurtarmaya çalıştım"

İkilinin sohbete daldığını gören adam onu tutmaya çalışan Chan'ı itmiş, cebinde duran kumandayı çalıştırdıktan sonra koşmaya başlamıştı.

"10 saniyeniz var"

10 saniye... bir ömür penceresini kapatmak için çok kısa ve acımasız bir süre değil mi?

Minho kolunu tutarak koşan adamın iki bacağına da seri bir şekilde sıkmış ve adamın yere yığılmasını sağlamıştı.

M: "Hemen çıkalım"

Kısacık olan yol bir anda o kadar uzamıştı ki.. sadece filmlerde olur sanırdım saniyelerin uzaması ama gerçekten de konu sevdiğin hayatı bırakmak olunca her şey uzayabilirdi.

Hyunjin ve Minho demir kapıdan çıkıp uzaklaştıklarında Hyunjin arkasına dönmüştü Chan için.

Tam arkasında görmeyi umduğu beden, yerde kanlar içinde yatan adamı çekiştirmeye çalışıyordu.

H: "Hyung"

Hyunjin abisine bağırdığında Chan bakışlarını kardeşine çevirip gülümsemişti. İlk defa Hyung demişti.. çocukken Hyunjin'i hep döverdi ona Hyung demesi için...

Hyunjin kendisini Chan'a doğru atmak üzereyken yüzüne doğru patlayan alevler onu durdurmuştu.

Minho, dolu gözleri ile kan kırmızısı yanan alevlere bakarken bu hayatın eninde sonunda onlardan bir şeyler alacağını biliyordu...

....

Seungmin arabayı çalıştırmış ve elinden geldiğince hızlı bir şekilde ormandan çıkmak için gaza basmıştı.

Bir anda kulakları dolduran patlama sesi ve geceyi aydınlatan alevler yüzünden hepsi arkaya bakmıştı...

Jisung artık gözlerini açık tutamayıp kendini bıraktığında Felix ne yapacağını şaşırmıştı.

Seungmin... birkaç saniye önce ölmüştü Seungmin. Bedenen burada olabilirdi belki ama onun ruhu şu an o alevlerin arasında Chan ile birlikte yanıyordu.

İçinde alfası ile birlikte yanan omegası Seungmin'i çoktan öldürmüştü.

Hiç öpemediği dudaklar... sarılamadığı kollar... koklayamadığı saçlar... söyleyemediği sözler... hepsi alevlerle birlikte bir daha geri dönmemek adına yanıyordu.

Ruhuna işleyen acıyı dindirebilecek tek kişinin de o alevlerde yanıyor oluşu daha çok yakıyordu fiziken bedenini.

Titreyen elleri ile direksiyonu tutarken sadece bir çığlık atabildi.

Kavuşamadığı ruh eşi için atılan bu çığlık demir kapının, silahın hatta patlamanın sesini bile sönük bıraktı.

O gün Seungmin orada öldü...

....

Jisung gözlerini yavaş yavaş açarken burnuna dolan hastane kokusuyla kısa süreliğine afallamıştı. Her şeyi anlaması ve ayağa kalkmaya çalışması üzün sürmemişti ama karnına giren ağrıyla inleyerek olduğu yerde kalmıştı.