Free Verse Poem: {Αποχρώσεις της Ζωής}

9 2 0
                                    

Τα χρώματα χορεύουν ελεύθερα στον χώρο:

Στο πράσινο των φύλλων,
καθώς τα πουλιά ακούγονται να κελαηδούν
και ο ήλιος χρυσώνει τα πάντα,
στο γαλάζιο του ουρανού, της απεραντοσύνης,
Στο χάδι του αέρα,

που την κάθε σκέψη ανεμίζει μακριά

Όπου και να πάω,
όπου και να κοιτάξω,
ξετυλίγονται μπροστά μου παραμύθια, ιστορίες,
χρώματα έντονα, τολμηρά.

Πόσο τυφλωμένη ήμουν άραγε;
Τελικά, πόσοι είναι οι λόγοι να ξυπνάεις το πρωί;

Με το μπλε το στυλό μου, ζωγράφισες καρδούλες όταν βαριόσουνα στο μάθημα. Το χαρτάκι, εννοείται, το φυλάω ακόμη.
Πολύτιμο φυλαχτό.

Της δύσης το πορτοκαλί καθρεφτίζει στο παράθυρό μου.

Μα κι οι κόκκινες πληγές στο χέρι
-παράσημα βασανισμένων χρόνων-
με κάθε νέο δάκρυ,
μου θυμίζουν ότι ζω

Όχι αλλά δάκρυα.

Τελικά, πολλά είναι τα μυστικά που κρύβει η ζωή.
Ακόμη τα μαθαίνω
τα ανακαλύπτω, ένα ένα

διαφορετική ανάγνωση κάθε φορά


A/n: Γράφτηκε στο πλαίσιο ενός ενδοσχολικού ποιητικού εργαστηρίου. Ένα απ' τα αγαπημένα μου που έχω γράψει έως τώρα, αλλά και απ' τα πιο προσωπικά:)


Rough translation:

Colors are dancing freely:

In the green of leaves,
as the chirping of birds echoes
and the sun gilds everything,
in the azure of the boundless sky,

the caress of the wind,
which gently brushes away every thought.

Wherever I go,
wherever I look,
fairy tales, stories unfold before me,
bold, vivid colors.

How blind was I, I wonder?
After all, how many reasons are there to wake up in the morning?

With my blue pen, you used to draw hearts when bored in class. The piece of paper, of course, I still keep. A precious charm.

The orange hue of the sunset reflects on my window.

But even the red wounds on my hand
—badges of troubled times—
with each new tear,
remind me that I still am alive.

No more tears.

Well, it turns out life harbors many secrets.
I'm still learning,
discover them, one by one,

each time, a unique interpretation/read.

||Θραύσματα Ονείρων||: ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗWhere stories live. Discover now