Εγώ, όμως, θυμάμαι:
Θυμάμαι πως κελαηδούσαν τα πουλιά,
Όλο το αίμα που χύθηκε,
βάφοντας τη γη ένα ανατριχιαστικό κόκκινο.
Φρικτές σκηνές διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μου:
Δάκρυα κυλάνε στα ρόδινα μάγουλα παιδιών,
Μάνες με βουρκωμένα ματιά
ουρλιάζουν
Σαν ο χρόνος να' χει σταματήσει, ακαριαία,
όλα τα λουλούδια άρχισαν να μαραίνονται.
Η φύση θρηνούσε μαζί μας.
Αυτή η πνοή ελευθερίας εξίσου πικρή φάνηκε.
Ο χρόνος, όμως, συνεχίζει να κυλάει
Η ερυθρή απόχρωση της γης
άρχισε να ξεθωριάζει,
δίχως ίχνη
απ' όσα είχαν περάσει,
όσα είχαμε περάσει.
Τα χνάρια μας, σιγά-σιγά, άρχισαν να αφανίζονται
Με την πάροδο του χρόνου, τα λουλούδια άνθισαν.
Μα εγώ γνώρισα μία Κύπρο,
ένα χρυσό πράσινο φύλλο, ριγμένο στο πέλαγος,
τώρα πλέον,
συντρίμμια ενός λαμπρού πολιτισμού, ενός λαού
όχι ακριβώς όπως τον ξέρεις
Στιγμιότυπα του έχουν αποτυπωθεί, σφραγισμένα για πάντα στη συνείδησή μου,
Εγώ θυμάμαι
A/n: Yet another poem written for an in-school competition. This time the topic was war and remembrance.
YOU ARE READING
||Θραύσματα Ονείρων||: ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
Poesía"Κάθε ποίημα, ένα θραύσμα ρημαγμένων ονείρων που αναδύεται από τα έγκατα της μνήμης..." *Τα ποιήματα σ' αυτήν τη συλλογή γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα, με πολλά από αυτά να έχουν έχουν ιστορικό περιεχόμενο το οποίο να συσχετίζεται με την Κύπρο (🇨�...
