The MAZE RUNNER "İSYAN"

Bölüm_7

Harika shop yeteneğimle qkshuwhsj
Nora&Newt
İyi okumalar

Uzun kolidorda seri adımlarla ilerliyorduk Newt'ten destek alarak yürüyordum karnımın ağrısı iyice kendini belli etmeye başlamıştı bunu Newt'e ve diğerlerine hissettirmemeye özen göstersem de yüzüm istemsizce buruşuyordu Newt'in de bunu fark etmesi çok zaman almamıştı zaten
Uzun uğraşlar sonucu iyi olduğuma inandırmıştım ya da inanmış gibi yapıyordu gözü sürekli üzerim de geziyordu.

Sonunda bana 2 saat zaman geçmiş gibi gelen uzun koridorun sonuna gelmiştik önümüzde demir bir kapı duruyordu ve üzerinde yeşil ışıklı bir tabelayla sadece çıkış yazıyordu.

"Çıkış mı sadece bu kadar mı?"

"Bunlar bizimle dalga mı geçiyor?"
Demiştim Newt sessiz ve kısa bir gülüş kaçırmıştı ağzından dönüp sorgulayan gözlerle ona baktım bir şey yok dercesine omzunu silkti bende çok üstelemeyerek geri kapıya çevirmiştim başımı.

Thamos kapının kolunu tutup ağır bir şekilde açtı ilk o içeri girince arkasından sırayla biz de girmiştik hepimiz anlamaz şaşkın gözlerle etrafa bakıyoruk burası ara ara rüyama giren laboratuvara benziyordu heryer de üsünde beyaz önlük olan insanlar yatıyordu hepsi vurulmuştu yerler kandan göl olmuştu resmen, tüm herşey kırılmış parçalanmıştı sonunda aklıma Newt' e bakmak gelince elimden geldiğince arkamı döndüm o da bana baktığında
"Sanki savaş çıkmış gibi"
Dedi ve tekrardan etrafa bakmaya başladı beraber deney tüplerinin olduğu tarafa ilerledik hepsinin ya tamamı ya bir kısmı parçalanmıştı içinde ne olduğunu bilmediğimiz renkli sıvılar bulunuyordu.

Newt elimi ne ara tutmuştu bilmiyordum ama ben yeni hissediyordum çünkü elimi sıkıyordu gözlerini takip ettiğimde ilerideki ekrana bakıyordu orda Newt vardı her anı ekranda gösteriliyordu sadece Newt değil, Thomas, Chcuk, Minho, ben...
Labirentteki herkesin ne yaptığı saniyesi saniyesine ekrandaydı sanki bir film gibi herşeyi izleyebiliyorduk.
"Bunca zamandır bizi izliyorlarmış." Elimi daha gevşek tutmaya başlamıştı.

Minho başını sallayıp inanmaz gözlerle kendini izliyordu,
"Hemde her hareketimizi."
Birkaç saniye ölüm sessizliğiyle geçti herkes etrafı inceliyordu

"Şuna bakın!" Sessizliği bozan Thamos'ın sesiydi
Yanına gittiğimizde yine büyük bir ekran karşılamıştı bizi önünde duran kırmızı büyük tuşa bastığında
Ekranda sarı saçlı bir kadın çıkınca herkes aniden bana döndü bu çok uzun sürmedi çünkü kadın konuşmaya başlamıştı

"Merhabalar, ben Doktor Ava Paige"

O gün boğazımda oluşan yumru tekrardan oluşmuştu

"Dünya Afetleri Ölüm Alanı Bölümünün Operasyonları,
-Bunu izliyorsanız lavirent deneylerini başarıyla tamamladınız demektir keşke sizi tebrik etmek için şahsen orada olabilseydim ama koşullar buna engel olmuş görünüyor eminim şuan kafanız çok karışıktır öfkelisiniz, korkuyorsunuz ama emin olun başınıza gelen size yaptığımız herşeyin hepsinin br nedeni vardı siz hatırlamazsınız belki ama güneş dünyamızı kavurdu."

Ekranda dış dünyanın olduğu görüntüler çıkıyordu ve bu pek hoş değildi

"Küresel ölçekte yangınlara, kıtlığa, acılara milyarlarca kurban verildi.
Bundan sonra olanlar daha kötüydü."

Şimdiyse ekranda yine o beyaz önlüklü doktorlar vardı masada yatan adam kurtulmaya çalışıyordu bembeyaz tenli adam sanki ölüydü yaşayan bir ölü damarları patlayacak derecede dışa çıkmış neredeyse içerisindeki kan görünüyordu.
Labirentteki ızdırap verenler de birini sokunca böyle oluyordu ama bu onun kat kat daha fazlasıydı.