NEFES (Sarıgül)

Organ Mafyası

Al yemeni mor yemeni
Yemenisi sarı
Ah ne de edalı kıbrısın kızları
Elleri kınalı (yar yar aman)
.
.
.
Gözleri kaşı
Simsiyah saçı
Döndürür başı
Köy kızları

Al yemeni mor yemeni
(Kıbrıs aşktır💛)

Kapanmayan gözlerim yanıyordu acıyla.
Odamda oturmuş bekliyordum beni bekleyen acı sonu. Olanlar yüreğimi kavuruyordu. Hiç geçmiycekti bu yürek yangınım. Biliyordum daha da artacaktı. Beni hiç tanımadığım bir adama verecekti , baba dediğim canımdan can olan ,canımdan can alan olacaktı. Yatağımdan kalkıp cama yöneldim. Baktım birazdan beni almaya gelecek , acılarımın başlangıcı olan o kör kuyuya. Bakışlarımla çarpışan bakışları bir an afallasada sonra kendini topladı. Öyle bir bakıyordu ki Bekliyorum seni diyordu. Gelmemi bekliyordu. Beni o gözlere mahkum ediyordu. Çekildim camın önünden. Valizimi aldım yatağımın önünden. Son kez göz gezdirdim çıkmadan önce odama. Resimlerime tablolarıma baktım. Ders kitaplarıma kenarda duran bir çare boyalarıma fırçalarıma baktım. Ve kalbimin bir yarısını bırakıp çıktım odadan. Merdivenlerden indim. Her adımım ayrı bir anıydı. Bahçeme baktım. Salıncağımla göz göze geldim. Dizlerim kırıldı acıyla.
"Abla" Koşarak gelen Mesudeme sarıldım. Çektim kokusunu içime.
"Abla gitme ne olur." Sözleri yüreğime bir tekme daha atarken göz pınarlarım taşmaya geldi. Ama izin vermedim. Olanlara inat gülümsedim ona.
"Geri geleceğim ablacım. Merak etme." Kırmızı yanaklarını öptüm. Doğruldum saçlarını okşadım güzelce. Titrek bir nefes verdim . Çok zor geliyordu evimi yuvamı böyle bırakmak. Ailemin yalanları öyle bir yük yüklemişti ki omuzlarıma o yüklerin altında kımıldayamıyordum. Derin bir nefes alıp mesudenin elinden tuttum. Birşey yok dercesine gülümseyip " hadi bakalım beni güzelce yolcu et ablacım. Yoksa çok üzülürüm. " Dolan gözlerle bana baktı

"Ama ben de çok üzülüyorum. Gitmesen olmaz mı?"

Akacak olan göz yaşlarını izlemek nefesimi kesiyordu. "Ablacım böyle yapma ama." Aklıma hiç bir şey gelmiyordu. Nasıl sakinleştirecektim ki onu? Sonradan aklıma bir yol gelmişti." Hem... Hem ben gelirken sana bir sürü hediye getireceğim. " Söylediklerimle kafası karışmıştı. Afallayarak " gerçekten mi?" Diye sordu. Kafamı aşağı yukarı salladım. Sonra kızmış gibi yaparak burnuna parmağımla vurdum. " Bakıyorum da hoşuna gitti hanımefendi." İkimiz birlikte kıkırdarken onun gülüşü biraz olsun içimi ısıtmıştı buz kesmiş dünyamda. "Şimdi sana bir görev vereceğim. Bu görevi başarabilir misin?" Güçlü olduğunu göstermek istercesine göğüsünü şişirdi. Hep böyle yapardı zaten. Ne zaman görev versem böyle gururlanırdı. "Tabiki de başarırım abla." Gözleri öyle mutluydu ki... " Ben gelene kadar benim için her gün resim yapıp odamın duvarına yapıştır olur mu?" Gülerek kafasını salladı. "Bu zor görevi başaracağım abla."

"Biliyorum ama söz ver bana asla bir gün bile aksatmayacaksın."

"Söz abla."

Saçlarını okşadım. Ellini tutup kapıya yönledim. Kapının önünde bekleyen annem gözlerinde yaş bana sarıldı. Bir elimde valiz diğerinde Mesude vardı. Sarılamadım anneme. Aslında... Ona kırgınlığımdan sarılmadım.

"Kendine dikkat et tamam mı annecim. Beni haberdar et bir şekilde merakta koyma." Sadece kafamı salladım. O kadar kırgındım ki hepsine... Demirle konuşan babam beni fark edince yanıma geldi. Gözlerimdeki bütün kırgınlıkla ona baktım. Gözlerimle buluşan gözleri suçluluk duygusuyla gözlerini kaçırdı benden.

"Kızım." Bana sarılmak için açılan kollarından geriye adımlayarak kaçtım. Derin bir nefes vererek kollarını indirdi.
"Seni orda koymayacağım elif. Söyledim sana neden hala böyle yapıyorsun?" Cevap vermedim. Bana ne söylediğini beni ne için kullanacağını çok iyi anlatmıştı bana. Bu sefer kaçmama izin vermeden sarıldı bana. Gözlerim dolup bir damla taşmıştı artık. Kavrulan yüreğimin isyan sesleri yükseliyordu kulağıma. Dayanamıyorum diyiyordu bana. Artık bunca yük ağır geliyor diyiyordu.
Ben kendi kendimi telkin etmeye çalışırken kulağıma fısıldadı.
"Sen ailen için vazifeye gidiyorsun oraya unutma. Ve baban her zaman seni koruyor olacak. Bundan emin ol kızım."