Kim olabilirdi ki? Kerem evindeki eşyalarını topluyordu. Çünkü o da yarın İspanya'ya gelecekti.
Çalmaya devam eden kapı ile ayaklandığımda hızlı adımlar ile kapıya gittim.
Kapı deliğinden kimin geldiğine baktığımda gördüğüm Mert ile afallamıştım.
Niye gelmişti bu?
Sıkıntıyla oflayıp kapıyı açtığımda bakışları bana dönmüştü.
"Tövbe bismillah.." büyüyen gözleri ile kalbini tuttuğunda kaşlarını çattı. "Bu ne kızım?!"
Tavrı ile elimde olmadan göz devirdiğimde ona baktım.
"Kısa kes, ne oldu?" o da göz devirdiğinde geri bana dönmüştü.
"Bende aşık değilim sana. Valizlerini alacakmışız. " dediği ile ellerimi önümde birleştirdim.
"Bülent Ersoy'a benziyorsun. " ellerini gözlerinin önüne koyup içeri girdiğinde sinirle ona baktım.
"İçeri girmene izin verdim mi? " başını ovup bana baktı.
"Kusura bakma ama valizleri nasıl alacağız? Beyin gücüyle mi? " ona cevap vermediğimde koridordaki valizleri almıştı.
"Diğerleride gelecek. Kapıyı kapatma." göz devirdim.
"Emrin olur öküz. "
"Bak ben seninle ne güzel konuşuyorum değil mi? İnsan gibi. "
"Sen insan mısın? Lağım sıçanı." sinirle yüzünü sıvazladı.
"Allah rızası için sus. Tamam mı? Sus. Beynim seni kaldırmıyor. " ona göz devirdiğimde içeri gelenler ile açtığım ağzımı kapadım.
Hepsi beni gördüğü gibi duraksadığında gülümseyip yutkunmuştum.
Şu an cidden çok utanıyordum.. Duş öncesi makyajımla görüyorlardı beni..
"Merhaba.." gülümsediğimde aralarından bir tanesi gülmemek için dudaklarını birbirine bastırıyordu.
"Bunların hepsini götüreceksiniz. " Mert'in konuşması ile ona baktığımda adamlardaki bakışları bana döndü. "Kırılacak bir şey var mı?" ona bakmadan diğerlerine döndüm.
