"ඔයාගෙ ඔලුව කැක්කුමද දෙව්......."
"ඔව් දෙනෙත්....ඉන්න බෑ.මේ ටිකේ හොදටම අවුල් මට"
"රෑට මොනාහරි කාලා පැනඩෝල් දෙකක් බීලා නිදාගමු අපි.....ඔයා ආසා මොනාහරි තියේද?"
"මොනාහරි කමක් නෑ බබා...."
"පරාටා ගේන්නද ම්ම්ම්? කොත්තු හරි? ඔයා ආසා ඒවටනෙ"
"පරාටා හොදයි එහෙනම්"
"හා.....මම අප්පච්චිට කියන්නම්....හොදිත් කඩෙන්ම ගේන්න කියනවා හොදද?"
"ඔව් ඉතින් ඔයාට උයන්න බෑනෙ බබා...."
"මම ඉගෙන ගන්නම් දෙව් ඉක්මනටම....ඇත්තටම මට අවුල් ඔයා වෙනුවෙන් මුකුත් උයලවත් දෙන්න බැරි එකට"
"ඒහ්! මම විහිලුවක් කලේ බබා....මම උයන්න දන්නවනෙ.මට පුළුවන් ඒ දේවල් බලාගන්න.ඔයා හෙමීට ඉගෙන ගන්නකො ම්ම්ම්"
"ලව් යූ දෙව්....මම ගිහින් අප්පච්චිට කියල එන්නම්"
"යන්නද හදන්නෙ ඔය?"
"ඔව්"
"කෝ?"
"ආශ් ඔයානම්!"
තමන්ගෙ උකුලට ඔලුව තියං ඉන්න දෙවින්ගෙ තොල් උඩ තමන්ගෙ තොල් තද කල දෙනෙත් දෙවින්ගෙ කම්මුලකුත් අතගාගෙනම කාමරෙන් එලියට ගියේ හිනාවෙවී.ඒත් එකපාරටම දෙනෙත් ඉද්ද ගැහුවා වගේ නතර උනේ කාමරේ දොර ලග බිත්තියට හේත්තු වෙලා ඉන්න තමන්ගෙ අප්පච්චිව දැක්කම.අප්පච්චිගෙ හැගීම් නැති මූණ දැක්ක දෙනෙත්ගෙ හිතට මහ බය හැගීම් පිරෙන්න් ගත්තත් දෙනෙත් ගොත ගගහා දෙනෙත්ගෙ අප්පච්චි උනු බණ්ඩාර මහත්තයට කතා කලා.
"අ...අප්පච්චි"
"පරාටා අරං එමු බබා....ඔයත් යං මාත් එක්ක"
"හ්...හා අප්පච්චි යං"
අම්මටත් යනවා කියලා පණිවිඩේ කියපු දෙනෙත් නම් තමන්ගෙ අප්පච්චිගෙ පස්සෙන් ඇදුනෙ ගැහෙන කකුල් සන්සුන් කරගන්න පුළුවන් තරම් උත්සාහ දරන ගමන්.දෙවින් කියන්නෙ පිට මනුස්සයෙකුත් නෙවෙයි.මොනාගෙන් මොනා වෙයිද කියලා හිතාගන්න බැරි උනු දෙනෙත් හිතට හයිය අරගෙන බණ්ඩාර මහත්තයගෙ පස්සෙන් ගිහින් වාහනේට නැග්ගා.හැමදාම ගන්න තැනින් කෑම ඇති වෙන්න ගත්තු බණ්ඩාර මහත්තයා වාහනේ පාරක් අයිනෙන් නවත්තලා දෙනෙත්ටත් බහින්න කියලා සන් කරන ගමන් එලියට බහිද්දි හිත හයිය කරගත්තු දෙනෙතුත් එලියට බැස්සා.
YOU ARE READING
නිවාලන්න මා...
Fanfiction"ලස්සනම දේ?" "නමේම තියෙන්නෙ......" "ආහ්?" "නේත්‍ර " ........................................................ "ආසම තැන?" "මෙතන" "ආහ්?" "සුදු බේබිගෙ පපුතුරුල" ......................................................... "නස් නාරං?" "ඔව්....නේත්‍ර ආසයිනෙ"...
