Nasze Sekrety

14. Odkrycie prawdy

Diego

To był zwykły dzień, gdy detektyw zadzwonił do mnie z wiadomością, że ma nowe informacje na temat moich rodziców. Byłem wstrząśnięty, ale jednocześnie pełen nadziei, że w końcu dowiem się prawdy.Spotkaliśmy się w małej kawiarni, gdzie detektyw przedstawił mi swoje ustalenia. Okazało się, że moi rodzice nie zaginęli, jak wszyscy myśleliśmy. Uciekli, bo pewnego dnia, spowodowali śmiertelny wypadek. To była ta sama kolizja, w której zginęli rodzice Aidena i jego brat bliźniak.Poczułem, jak świat wali mi się na głowę. Jak mogli mi to zrobić? Jak mogli uciec, zostawiając mnie samego, by chronić siebie i swoje interesy? W jednej chwili straciłem do nich całą resztkę szacunku.Detektyw podał mi adres, pod którym obecnie mieszkali moi rodzice. Postanowiłem się z nimi spotkać i dowiedzieć się, dlaczego tak postąpili. Gdy dotarłem na miejsce, zobaczyłem ogromną willę. Żyli w luksusie, podczas gdy ja zmagałem się z codziennymi trudnościami.Rodzice otworzyli drzwi i zaprosili mnie do środka. Atmosfera była napięta, a ja czułem, że każde moje słowo mogło wywołać burzę.

– Diego, cieszymy się, że cię widzimy – powiedziała matka, ale jej głos brzmiał pusto.

– Dlaczego uciekliście? Dlaczego mnie zostawiliście? – spytałem, patrząc prosto w ich oczy.

Ojciec westchnął ciężko.– Spowodowaliśmy wypadek. Gdybyśmy zostali, stracilibyśmy wszystko. Firmę, majątek, wszystko, na co pracowaliśmy całe życie – wyjaśnił, ale jego słowa nie przyniosły mi ulgi.

– Wszystko? Straciliście mnie! – wybuchłem. – Nie obchodziło was, co się ze mną stanie?

– Diego, to nie było takie proste. Musieliśmy chronić nasz majątek. Gdybyśmy trafili do więzienia, stracilibyśmy wszystko. Nie mogliśmy pozwolić, byś dorastał w biedzie – tłumaczyła matka, ale jej słowa były jak sól na rany.

– Biedzie? Wybraliście pieniądze ponad mnie. Zostawiliście mnie samego, żeby chronić siebie – powiedziałem z goryczą.

Ojciec spuścił głowę, a matka zaczęła płakać. Ale ja nie czułem współczucia. Czułem tylko gniew i ból.

– Nie wybaczę wam tego – powiedziałem w końcu. – Nigdy nie zapomnę, co zrobiliście.

Wyszedłem z willi, czując, jak moje serce pęka na pół. Zadzwoniłem do Sophii, żeby się z nią spotkać. Wiedziałem, że tylko ona zrozumie, przez co przechodzę.Gdy spotkaliśmy się, opowiedziałem jej wszystko. Była wstrząśnięta, ale starała się mnie wspierać.

– Diego, musisz powiedzieć Aidenowi. On zasługuje na prawdę – powiedziała, a ja wiedziałem, że ma rację.

– Boję się, jak zareaguje – odpowiedziałem, czując lęk.

– To zrozumiałe, ale musisz być szczery. Inaczej to zawsze będziemiędzy wami – powiedziała, kładąc dłoń na moim ramieniu.

Zrozumiałem, że nie mogę tego ukrywać. Musiałem się zmierzyć z prawdą, nawet jeśli to miało mnie kosztować przyjaźń z Aidenem.

Następnego dnia spotkałem się z Aidenem w parku, gdzie często spędzaliśmy czas. Był w dobrym humorze, ale ja czułem ciężar na sercu.

– Diego, co się stało? – zapytał, widząc mój ponury wyraz twarzy.

– Aiden, muszę ci coś powiedzieć. To będzie trudne, ale musisz to wiedzieć – zacząłem, starając się zebrać myśli.

– Co się dzieje? – jego ton stał się poważny.

– Moich rodziców nie porwano. Oni uciekli – powiedziałem, patrząc prosto w jego oczy.Jego twarz stężała.

– Uciekli? Dlaczego? – zapytał, choć widziałem, że domyśla się odpowiedzi.

– Uciekli, bo spowodowali ten wypadek. Ten, w którym zginęli twoi rodzice i brat – wyszeptałem, czując, jak serce mi się kraje.

Aiden patrzył na mnie z niedowierzaniem, a potem z gniewem.

– Diego, jak mogłeś to przede mną ukrywać? – zapytał, a jego głos drżał.

– Dowiedziałem się dopiero niedawno. Chciałem ci powiedzieć, ale bałem się, jak zareagujesz – przyznałem.

Aiden odwrócił się ode mnie, zaciskając pięści. Wiedziałem, że musiałem dać mu czas.

– Aiden, przepraszam. Gdybym mógł cofnąć czas, zrobiłbym to – powiedziałem cicho.

Nie odpowiedział. Po chwili wziął głęboki oddech i odszedł bez słowa, zostawiając mnie samego z moimi myślami.

///////////////////////////

Chłopaki się pogodzą tak czy nie ?