KORKU ROMANI DEĞİLDİR!!!
YETİŞKİN ÖĞELER İÇERMEKTEDİR!!!
Biz Lanetli Tohumlardık.
İsyankar Lilith'in kanından doğan, şeytanın baş hizmetkarı mel'un sürtüklerdik.
En azında bizi öldürmek için binlerce yıldır mücadele eden nefilim ırkı bizi böyle çağ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Görsel önceki bölümdeki park sahnesinin ai ile oluşturulmuş hali)
Lilin olmayı ben seçmedim.
Eve doğru hızlı adımlarla yürürken tek düşündüğüm şey buydu.
Lilin olmayı ben seçmemiştim. Daha düne kadar... Düzeltiyorum daha bir ay öncesine kadar hayatım aklımın sınırlarını zorlayan dünya dışı yaratıklardan habersiz, rutin ve sıradan denebilecek kadar normaldi. Şimdiyse her şey tepetaklak olmuş, kocaman bir kaos yumağının ortasında sıkışıp kalmıştım.
Ben kahrolası normal bir insandım.
"Hayır değilsin," dedi tanıdık ses arkamdan. Beni gafil avlayan ses karşısında ayaklarım birbirine dolaştı ve kaldırımda sendeleyip yere kapaklandım. Düşüncelerle boğuşmaktan rotamdan sapıp yıkım çalışmalarının olduğu yan mahalleye girdiğimi bile fark etmemiştim.
Acıyla inlerken ucube, insan duyularının algılayamayacağı bir hızla karşıma geçip beni yerden kaldırdı. Dizlerimdeki beton tozlarını silkeleyip dengemi sağladım. Rahatsız dokunuşundan kendimi kurtarıp ondan uzaklaştım. Öfkeden başım dönüyordu. Hangi yüzle karşıma çıkmıştı bu sürtük?
Hayal kırıklığına uğramış bir şekilde nefes verdi. "Aklından geçen her şeyi duyabiliyorum kardeşim," dedi anlamsız bir sevecenlikle. Bense onun tüm iyi duygularını tüketip onu cehennemin sonsuz katmanları arasına hapsetmek istiyordum.
"İstersen sesli olarak dile getireyim," diye kafa tuttum ona. "Ve bana bir daha kardeşim deme!"
"Ama kardeşiz. Senin inkarın bu gerçeği değiştirmiyor."
İnanamayarak loş ışıkta abanoz gibi parlayan gözlerine baktım. Siyah kadife teni sokak lambasının cılız ışığını emdiği için karanlıkta vücut hatlarını kestirmek güçtü ama abanoz rengi gözlerinde ilahi parıltı ürpertiyle tenimi karıncalandırdı.
"Beni istediğin kadar aşağıla, sana asla gücenmem. Zamanı geldiğinde beni anlayacağını biliyorum," dedi umutla. Öyle bir gün gelecek miydi bilmiyorum. İstediğim tek şey bir an önce buradan cehennem olup gitmekti. Fakat öncesinde sormam gereken bir hesabım vardı. Aramızdaki tuhaf atmosferi dağıtmak için dikenlerimi tekrar çıkarıp saatlerdir içimi kemiren düşünceleri kustum.
"Bir ay boyunca beni alıkoydun! Madem kardeş olduğumuzu iddia ediyorsun bana böyle bir kötülüğü nasıl yapabildin? Ailem ve arkadaşlarım mahvolmuş. Hayatımdan koca bir ay çalıp beni kaosun ortasında bir başıma bıraktın."
"Potansiyeline ulaşman için bunu yapmam gerekiyordu," diyerek kendini savundu. "Güçlerini ve hafızanı geri getirmeye çalışıyorum. Etrafta bizi öldürmek için can atan melek artıkları ve zalim kız kardeşlerimiz varken yapamazdım. Seni takip edilemeyeceğimiz bir yere götürmek zorundaydım. Her şey senin iyiliğin içindi."
