Saving Love (Salguero Siblings Series #4)

Chapter 13- Regret

Sa kabila ng sakit na nararamdaman ko sa katawan ko ay hindi ko nagawang makatulog.
 
I'm very confused by senyorito Jesian's actions, even confused by the feeling he keeps giving me.
 
Kilala ko ang sarili ko at alam ko ang lahat ng nararamdaman ko, pero pagdating sa epekto niya sa mga emosyon ko, hindi ko maintindihan kung ano ang nararamdaman ko.
 
Naguguluhan ako at natatakot. 
 
"Ang gusto ko po sana ay golden theme. Aside from it's very elegance, it symbolizes luxury and wealth. I'm hoping that our wedding will bring a greater fortune for the family." Sagot ni Celine nang tanungin siya kung ano ang gusto niyang theme ng wedding.
 
Narito ngayon sa mansiyon ang pamilya nila at ang kinuha nilang wedding organizer. Pinag-uusapan nila ang initial plan para sa nalalapit nilang kasal ng senyorito Jesian.
 
Hanggang ngayon hindi ko pa rin sigurado kung ano ang gagawin ko. Nag-uumpisa na ang plano para sa kasal kaya alam ko na mas lalo akong mahihirapan, lalo na dahil narinig ko ang side ng senyor Alfredo tungkol sa magiging kasal ng dalawa.
 
I know I don't have any rights to interrupt, but Celine, I'm certain that she doesn't deserve senyorito.
 
Ayoko sana na makialam at lalong ayoko na maging problema, kaya lang ay iniisip ko rin mabuti na kung gusto ng senyor na mabuhay ng maayos at masaya ang mga apo niya, dapat makapangasawa sila ng taong karapa't dapat para sa kanila, lalo na ang senyorito Jesian.
 
He's a warm person. He's very kind and thoughtful to the people around him. Isa siyang mataas na standard na nakikita ko na hindi kayang abutin ni Celine.
 
"You're very mindful, hija. Maganda nga ang gold theme, ano sa tingin mo apo?" Nilingon ng senyor ang senyorito Jesian na kanina pa tahimik.
 
"I'm fine with it, lolo." Maikli at simple niyang sagot. 
 
Sa lahat ng suggestions ni Celine iyon lang ang mga nagiging sagot niya. Hindi na siya umaapela.
 
Naalala ko ang sinabi ni Celine tungkol sa kaniya, na gustong maglaro ng senyorito bago ito ikasal. 
 
Alam ko ang laro na tinutukoy niya, at kahit na hindi ko pa ganoon katagal na kilala ang senyorito, sapat na ang maikling panahon na nakilala ko siya para masabi na hindi niya iyon kayang gawin.
 
I cannot say that his actions toward me are natural, I know they aren't, but I don't want to assume because there's no reason to think deeper. Noong unang araw ko siya na inalagaan, sinabi niya na ituring ko siyang kaibigan, at baka kaibigan na rin ang turing niya sa akin kaya ganoon ang mga kilos niya.
 
Nasaksihan ko rin na ganoon siya kay doc Cheska.
 
"We'll help you with the preparation. You can always come to us when you need help." Senyorita Yanna offered. 
 
"Thank you, ate Yanna. We appreciate that. Hindi rin kasi ako masiyadong magaling sa preparation. You know? First time," ngiti ni Celine at kumapit pa sa braso ng senyorito Jesian.
 
"Siguro papatulong din ako kay Lean sa ibang bagay, mukhang magaling siya sa lahat ng bagay eh. Can I have more water, Lean?" Hinigpitan ko ang kapit sa pitsel na hawak ko nang maramdaman ko ang kakaibang tinig sa boses niya.
 
I know there's more meaning behind what she said.
 
Napatingin sa akin ang senyorito Jesian nang makalapit ako sa kanila para lagyan ng inumin ang baso ni Celine na katabi lang niya.
 
"Magandang ideya nga iyan, hija. Sigurado na malaki ang matutulong ni Lean. Hindi ba Jesian apo?" Halos matapon ang tubig na sinasalin ko nang mapalingon ako sa senyor. 
 
Malawak ang ngiti niya na nakatingin sa senyorito Jesian.
 
I looked at him and saw how he turned his eyes toward me.
 
"If it will be fine with Lean." Bumigat ang paghinga ko at pilit itinago ang pagtutol sa mga mata.
 
"A-ayos lang naman po sakin." Alam ko naman na hindi ako makakatanggi. 
 
"Ayon naman pala eh." May kung ano sa mga mata ng senyor nang tumawa siya.
 
Nilingon ako ni Celine at binigyan ng pekeng ngiti. 
 
Ano na naman kaya ang binabalak niya?
 
Bumalik ako sa gilid nang matapos ako at ipinagpatuloy naman niya ang usapan.
 
Nang mag-angat ako ng tingin ay nagtama ang mga mata namin ng senyorita London.
 
Napakurap ako nang hindi siya mag-alis ng tingin. Senyorita London is mysterious, her eyes while looking at me are void. Transparent siya pagdating sa mga emosyon pero hindi ko pa siya ganoon kakilala kaya hindi ko mabasa kung bakit niya ako tinitingnan.
 
Sinubukan ko na itaas ang pitsel na hawak ko para itanong kung gusto niya ng tubig kahit puno pa ang baso niya at tulad ng inaasahan ay ngumiti siya at umuling.
 
Itinuon niya ang mga mata sa senyorito Jesian.
 
"I can't believe you're also getting married, kuya Jesian," tiningnan siya pabalik ng senyorito.
 
"Bakit hindi ka na rin mag-asawa apo?" 
 
"No!" Halos sabay na pagtutol nina senyorito Jesian at senyorito Cassian.
 
"London is still young, lolo. Let her find the man she wants to love." Senyorito Cassian argued.
 
"Kuya is right, lolo. Let London choose." Napahalakhak ang senyor.
 
"Hindi ko naman sinabi na ipakakasal ko rin ang ating Louisiana mga apo. Siguro kapag wala na lang siyang nahanap o napili." Senyorita London pouted.
 
"Why the topic turned to my love life. I'm just saying I'm happy that kuya Jesian is also getting married," tumayo ito at nagpunta sa senyorito Jesian para yumakap sa leeg nito.
 
She kissed him on the cheek, and senyorito hugged her arms.
 
"Kuya deserves to be happy. He deserves a wonderful woman like ate Samara and Sabel," nilingon niya si Celine na nakangiti silang tinitingnan.
 
"Please don't take this the wrong way, ate Celine. We don't truly know you yet, and I hope we can trust kuya Jesian in you," hindi ko alam kung ako lang ang nakapansin pero nanginig ang mga labi ni Celine.
 
I don't think so, senyorita London.
 
"O-of course, London. You can trust Jesian with me. I'll be a perfect wife for him." Ngumiti ang senyorita.
 
"I'm holding your word." Ginulo ng senyorito Jesian ang buhok niya at hinalikan ang ibabaw ng palad.
 
Nabanggit ng senyorita, ano nga ba talaga ang dahilan kung bakit tinanggap ni Celine ang kasalan? Ang senyorito tinanggap ang pagpapakasal dahil nakahanda na siyang magsettle down, pero si Celine? Ano ang tunay niyang dahilan kung bakit niya tinanggap ang kasal? Mukhang kailangan ko rin pala iyon na malaman.
 
I hope it's not what I'm thinking. 
 
Pagkatapos ng pag-uusap kasama ang organizer ay nagpaalam na ang pamilya nila Celine. Nagpaiwan ako sa kusina para tumulong sa paglilinis nang ihatid nila ang mga bisita palabas.
 
"Ate Lean," napalingon ako sa senyorita London nang huminto siya palabas ng dining at tawagin ako. 
 
"Senyorita?" Pinagmasdan niya ako. 
 
Napansin ko ang pagsulyap-sulyap niya sa akin kanina pa.
 
"When you have something in mind that keeps bothering you, you can always talk to me about it. You can trust me." Ngumiti siya bago ipagpatuloy ang paglabas.
 
Tulala ko siyang hinanabol ng tingin. M-may napapansin ba ang senyorita London? Naiintindihan ko na ngayon kung bakit ang sabi nila misteryoso siya. 
 
She left me so confused.
 
Tumulong ako kila ate Tere para linisin ang dining. Lalong gumulo ang isip ko dahil sa sinabi ni senyorita London. 
 
Sign na ba ito na dapat kong sabihin sa kaniya ang nalaman ko tungkol sa katauhan ni Celine? Kaya lang natatakot ako na baka madamay siya. Kailangan ko munang mag-isip ng mabuti.

"Lean, puntahan mo raw ang senyorito Jesian sa garden." Napahinto ako sa pagpupunas ng lamesa nang makabalik si nanay Ofelia.
 
"Sige po, nanay." Tiningnan ko si ate Cynthia at ibinigay ang basahan sa kaniya para mapuntahan ang senyorito.
 
Hindi ko pa alam kung paano ko siya kakausapin matapos ng nangyari.
 
I walk slowly as I try to compose the words in my mind. 
 
Pagkarating ko ng garden ay nakita ko siya na nakaupo sa ilalim ng puno ng avocado. 
 
I bite my lips when I walk toward him. Every step I take to go near him brings a different kind of peace. The things inside my head that make me uneasy seem to organize themselves to make space for senyorito's presence.
 
Hindi pa ako nakakarating sa puwesto niya nang mapalingon siya nang mapansin ako. 
 
Ngumiti ako.
 
"Pinatawag mo raw ako, senyorito Jesian?" Ginawa ko ang makakaya ko para maging natural sa harapan niya.
 
He tapped the empty space beside him.
 
I took an unnoticeable breath before sitting on the lawn. Gumawa ako ng sapat na distansya sa tabi niya.
 
"Do you know why we don't have pets in the house?" Humarap siya sa akin.
 
Umiling ako. 
 
Yumuko siya at may itinuro sa kaliwa niyang binti, sa may bandang ankle. 
 
Nakita ko roon ang dalawang peklat na may kahabaan ang laki.
 
Pinigilan ko ang mga kamay ko na hawakan iyon.
 
"Anong nangyari?" Mula sa peklat ay itinaas ko ang tingin ko at nakita ko na pinagmamasdan niya ang reaksyon ko.
 
"I and London have traumas in dogs and cats. We were playing outside when a stray dog and cat fight. London was shocked. She screamed and ran, so their attention was directed to her. When I saw they were aiming at London, I quickly ran toward her and put her in my embrace. Kinagat ako ng aso sa binti at kinalmot ng pusa sa mga braso ko. London got a few scratches and it traumatized her so much," napatitig ako sa kaniya. 
 
He protected senyorita London without thinking about what might happen to him. Napahawak ako sa uniform ko para pigilan ang namumuong emosyon na ayokong makita niya.
 
"Nalabanan ko na ang trauma, pero si London hindi pa. She was still so scared, and most of the time she will hug me and say sorry for what happened even though it's not her fault. Mas natakot nga ako na hindi ko siya ma-protektahan kaysa ang masaktan ako," hindi ko masukat kung gaano niya kamahal ang mga kapatid.
 
Lumaki sila na sila-sila lang kaya sobra nilang minahal ang isa't isa.
 
"You're so brave," hindi ko napigilan na maisatinig.
 
Napangiti siya.
 
"Not so," yumuko siya at pinaglaruan ang ankle ko. He drew circles on them that tickled my body.
 
"What lolo said earlier scared me. About finding London a man she will marry. I want her to be happy. Sa aming magkakapatid si London ang pinaka-tahimik pagdating sa mga problema. She doesn't want to make us worry and burden us with more problem. Ever since our parents died, we grow in different ways with the guidance of each other, and London is the one who grew up so independently. She's strong and very kind. Kadalasan pa nga sa iba pa namin nalalaman na may problema siya. Kaya gusto ko na matagpuan niya ang lalaki na mamahalin niya at magmamahal sa kaniya," hearing this side of him flatters my heart.
 
This only means that he's not just thinking about his life and work, but he's also taking time to understand the people in his surroundings. Lalo na ang buhay ng mga kapatid niya.
 
"I don't want lolo to interfere with her in the matter of her heart, I know lolo just wants us to be happy, I understand, but I don't want London to feel the same way," kumunot ang noo ko.
 
"What do you mean?" Nagtaas siya ng tingin at nagtama ang mga mata namin.
 
"I don't want her to feel the confusion, the doubts, the unsettled mind, and most of all, regret," naramdaman ko ang magkahalong sakit at bilis ng tibok ng puso ko.
 
"Because this marriage with Celine has brought me into turmoil. I've been saving a lot of my patients' hearts, but this time I don't know how I can save my own heart because I have put everything on the line. I know my decision can shatter everything and put the people I love in difficulty. I don't know what I should do, Leigh," umihip ang hangin at bumigat ng sobra ang dibdib ko.
 
K-kung tama ang pagkakaintindi ko at ang nasa isip ko... gusto niyang itigil ang kasal?
 
Kasunod ng tanong ko sa sarili ko ay ang mga salita niya na halos magpatigil ng paghinga ko.
 
"Because I've been feeling so regretful. You made me see no future in Celine's. Since you came, I've been regretting my decision to marry her."