Love is dumb, and I love it || #1 Love

8. Nienawidzę jej

- Bartek -
Siedzieliśmy z Patrykiem u mnie, było idealnie. Graliśmy w gry i oglądaliśmy filmy. Niestety Patryk troszkę się upił i zasnął. Poszedłem do kuchni tylko się napić, ale coś zatrzymało mnie tam na dłużej. Przez okno zauważyłem siostrę Patryka. Wyglądała na zmartwioną więc do niej wyszedłem.
- Wszystko w porządku? - zacząłem gdy znalazłem się w odległości, z której mogła mnie usłyszeć.
Wystraszyła się.
- Ciebie szukałam, nie słyszysz dzwonka? - powiedziała zirytowana
- Jeszcze go nie naprawiłem - przewróciłem oczami - po co przyszłaś?
- Po Patryka.
- Skąd wiesz, że tu jest? - chciałem bronić przyjaciela.
- Nie jestem głupia - minęła mnie i weszła do środka - PATRYK!
- Co ty odpierdalasz? Zaraz go obudzisz, i tak go do domu nie zaprowadzisz bo się upił.
- Mowy nie ma - weszła na górę - Patryk!
- Przestań go wołać debilko, zaraz sąsiadów obudzisz.
- Mam to w dupie, Patryk! - weszła do pokoju gdzie spał Patryk - wstawaj!
- Wyjdź stąd, już próbowałem.
Dziewczyna nie odpuszczała, po paru nie udanych próbach usiadła na łóżku i się na mnie spojrzała.
- Idź stąd, co?
- A co jeśli nie chcę?
Chwyciłem ją za łokieć u wyprowadziłem za drzwi.
- Dobranoc.
- Wypierdalaj szmaciarzu! - krzyknęła gdy zamknąłem za nią drzwi.
- Ze wzajemnością suko.
Miałem dość tego dnia. Położyłem się na kanapie i zasnąłem.