maze in the mirror, beomjun

1.4

Yorummmmmm🎀

...

Hayatım boyunca hep işe yaramaz biri olmuştum, insanlar bunu yüzüme vurmaktan asla çekinmezdi. Liseye geçtiğim dönem, ilk zamanlar hep bir başıma otururdum. İnsanlarla konuşmaya korkardım.

Ya benim hakkımda kötü düşünürlerse? Ya arkamdan atıp tutarlarsa? Çirkin derlerse?

Kendimle barışık olmamam bu çekingenliğimin en büyük nedenlerinden biriydi. Üstüne üstlük, soru sormaya bile korkuyordum. Soru sorsam, babam gibi bana aptal olduğumu hissettiren gözlerle bakarlar mıydı? Bağırarak cevap verirler miydi?

Bu düşünceler yüzünden hayatımın yolunda giden kısmı oldukça azdı, en berbat dönemlerimi orada yaşayacağımı düşündüğüm lise ise beni yalnızca bir süreliğine kandırmayı başarmıştı.

Önce Soobin girmişti hayatıma, sonra da Yeonjun. Ben bütün korkularımı ve fobilerimi onunla birlikte yendim. Sorular sorduğumda bana bağırmazdı mesela, şakayla karışık cevap verirdi. Ciddi konuşmalarımızda kendinden bahsetmeye başlayıp beni bir kenara atmazdı, hep destek olurdu.

Görünüşümü överdi, güzel olduğumu söylerdi. Bi tanem derdi bana. Değerlim derdi. En güzeli de Beomgyu'm derdi.

Sonra hayatımdan çıktı gitti, ben tek tek atlattığım her şeye yine maruz kaldım. Üstüne bir de güven sorunu eklendi, bu sefer insanları incelemeye başladım nasıllar diye.

Bunların hepsini tek bir kişinin hissettirmiş olması mahvediyordu beni işte.

Hepsinden önemlisi, daha birkaç gün önce karşımda duran çocuğun bugün kıpırdamadan yatıyor oluşuydu.

Bir şeyler hissediyordum, bırakıp gittiği gün hissettiğimden daha ağır şeyler. Aynı zamanda hiçbir şey hissetmiyordum da, ayağa kalkacak gücü bile zar zor buluyordum.

"Yeonjun."

Fısıldadım, duymadı belki de ama duysun istedim. Gözümdeki yaşlar kuruydu, onlar bile akacak gücü bulamazken yatağın üstünde duran eline baktım. Tutmak istedim, yapamadım.

Az önce odadan çıkan sevgilisi tutmuştu elini, benim tutmamam gerekiyordu. İçimde aşka dair hiçbir his kalmamış olsa bile, tutmak istemedim. Korktum.

"Neden yaptın?"

Sordum, titredim. Gözlerim doldu, akmasın istedim ama yavaşça süzüldü yanağımdan. Neden Yeonjun, neden?

Ben girmeseydim hayatına eğer daha mutlu olurdun. Ben olmasaydım, her şey senin için daha güzel olurdu.

"Yetmedi mi? Çektirdiğin acı yetmedi mi? Böyle mi alıyorsun intikamını benden?"

Sesim oldukça cılız çıkıyordu, makineden gelen düzenli bip sesi sinirimi öyle bozuyordu ki...

"Yeonjun, uyansan olmaz mı ki?"

Dudaklarımın arasından kaçan hıçkırığa engel olamadım, parmaklarım yatağın kenarını sıkıca kavradı.

"Kai'ye bunu yapma hakkın var mı? Niye yaptın ki Yeonjun? Benim yüzümden mi?"

Benim yüzümden.

"Hiç tanışmasaydık eğer her şey daha güzel olurdu değil mi?"

Yine, her şeyin suçlusu bendim. Hayatına girdiğim insanların hepsi benim yüzümden acı çekiyor, ağlıyordu. Taehyun bile ağlamıştı benim yüzümden, ona bile acı çektirmiştim.

Ben, beladan başka bir şey değilim. Hiç doğmamış olsam daha güzel olurdu sanki her şey. Taehyun ağlamazdı, Yeonjun Kai ile birlikte çok mutlu olurdu. Soobin de öyle, birini bulurdu. Benden daha iyi birini bulurdu hem de.